Η Genelle Guzman ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που 20 χρόνια πριν βγήκε ζωντανός από τα συντρίμμια της 11ης Σεπτεμβρίου.
▸ 9/11, 8:00 – Η Genelle φτάνει στο γραφείο της, στον 64ο όροφο του βόρειου πύργου.Συναντά τη Rosa, φίλη της από το γραφείο, και ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τη μέρα τους.
▸9/11, 8:46 – Η πτήση 11 καρφώνεται στη βόρεια πλευρά του Βόρειου Πύργου, ανάμεσα στον 93ο και τον 99ο όροφο
«Καθώς η Rosa και εγώ μιλούσαμε, ακούσαμε μια τεράστια έκρηξη κάπου από πάνω μας. Ολόκληρο το κτίριο άρχισε να κουνιέται δεξιά-αριστερά.
“Τι ήταν αυτό; Σεισμός;” με ρώτησε η Rosa και αμέσως πήγαμε μαζί με άλλους υπαλλήλους του γραφείου στο παράθυρο. Χαρτιά και κομμάτια συντριμμιών έπεφταν από ψηλά, σαν περίεργο κομφετί».
Η Genelle, είχε πρόσφατα βρει δουλειά σαν προσωρινή γραμματέας στο Λιμεναρχείο και η βίζα της είχε λήξει.
Όταν λοιπόν ακούστηκε στα μεγάφωνα η προτροπή να μείνουν εκεί που βρίσκονται και να μην πανικοβάλλονται, υπάκουσε. Δεν ήθελε να τραβήξει το ενδιαφέρον πάνω της, θα μπορούσαν να την απελάσουν. Η Genelle και η Rosa, μετανάστης και αυτή, δεν έφυγαν μαζί με τους συναδέλφους τους. Μέσα σε λίγα λεπτά το γραφείο τους είχε αδειάσει και μόλις 15 άτομα είχαν μείνει πίσω, υπακούοντας τις οδηγίες από τα μεγάφωνα. Άνοιξαν την τηλεόραση και είδαν ότι ο κόσμος μιλούσε για τρομοκρατικό χτύπημα. Η Genelle τηλεφώνησε στον Roger «Φύγετε τώρα!» της είπε αλλά ήταν αργά, τα ασανσέρ είχαν πάψει να λειτουργούν.
▸9/11, 9:03 – Η πτήση 175 καρφώνεται στη νότια όψη του Νότιου Πύργου, ανάμεσα στους ορόφους 77 και 85
«Όταν ακούσαμε τη δεύτερη έκρηξη και καταλάβαμε ότι και ο δεύτερος πύργος είχε χτυπηθεί, η Rosa, εγώ και άλλοι 13 αρχίσαμε την κατάβαση από τον 64ο όροφο, με τη σκάλα. ¨Genelle, δε νομίζω ότι θα καταφέρουμε να βγούμε από εδώ μέσα¨, μου είπε η Rosa με τρεμάμενη φωνή. Πρώτη φορά άκουγα τη φίλη μου τόσο τρομαγμένη. ¨Όλα θα πάνε καλά¨ της είπα».
Η φωνή της Genelle ήταν ήρεμη για να καθησυχάσει τη φίλη της. Μέσα της όμως είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται. Η σκάλα ήταν γεμάτη εκατοντάδες υπαλλήλους που κατέβαιναν, και δεκάδες γενναίους πυροσβέστες που ανέβαιναν…
«Φοβόμουν να σταματήσω. Η Rosa μετρούσε τους ορόφους… 47, 46, 40, 35». Οι δύο γυναίκες κρατιούνταν σφιχτά από το χέρι. Ο καπνός και η σκόνη έτσουζαν τα μάτια τους και τα ψηλά τακούνια του γραφείου πονούσαν τα πόδια τους. Η κατάβαση γινόταν πολύ αργά.
«Όταν φτάσαμε στον 13ο όροφο θεώρησα ότι μπορεί να είμαστε ασφαλείς, να τα καταφέρουμε. Άφησα το χέρι της Rosa, για μία στιγμή, ώστε να βγάλω τα παπούτσια μου και τότε άκουσα μία ακόμη έκρηξη».
9/11, 10:28 – Ο Βόρειος Πύργος καταρρέει, 1 ώρα και 42 λεπτά μετά την πρόσκρουση της Πτήσης 11
«Η δύναμη της έκρηξης μας έκανε να πέσουμε στο πάτωμα. Η Rosa προσπάθησε να σηκωθεί και έπειτα ακούσαμε έναν τρομακτικό, εκκωφαντικό θόρυβο που ολοένα και δυνάμωνε. Η σκάλα εξαφανίστηκε, όλα έγιναν μία μάζα γύρω μας. Μετά σκοτείνιασε».
Ο Βόρειος πύργος είχε καταρρεύσει. Η Genelle και η Rosa, μαζί με άλλους πολίτες και διασώστες, είχαν θαφτεί κάτω από 110 ορόφους συντριμμιών. Η Genelle ήταν η μόνη που επέζησε.
Το σώμα της είχε σφηνώσει σε έναν «τσιμεντένιο τάφο», στο μέγεθος του σώματός της, που τη διατήρησε στη ζωή. Όταν συνήλθε ήταν ήδη η επόμενη ημέρα
Όλο το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου, η Genelle λιποθυμά και συνέρχεται, κοιμάται για λίγο και ξυπνά. Στις 12 Σεπτεμβρίου ανακτά πλήρως τις αισθήσεις της και καταλαβαίνει ότι είναι θαμμένη ζωντανή.
Ακινητοποιημένη ανάμεσα σε τόνους τσιμέντου, προσπαθεί να ψηλαφίσει το περιβάλλον της με το αριστερό της χέρι, το μοναδικό μέλος που μπορεί να κουνήσει. Προσπαθεί να ακούσει κάτι, οτιδήποτε, αλλά ησυχία είναι εκκωφαντική.
«Ξανακοιμήθηκα, πονούσα. Η σκόνη είχε αρχίσει να κατακάθεται και έτσι, παρατήρησα μία πολύ αχνή αχτίδα φωτός. Θα με βρουν ποτέ άραγε; Σκέφτηκα και άρχισα να προσεύχομαι», Μετά το θάνατο της μητέρας της από καρκίνο, η σχέση της Genelle με τον Θεό δεν ήταν καλή. Κάτω από τα συντρίμμια όμως, βρήκε δύναμη στην προσευχή, όπως άλλωστε θα έκανε και η μητέρα της.
«Μεγαλοδύναμε, μπορεί να μην επιζήσω, όχι χωρίς κάποιο θαύμα. Το πραγματικό θαύμα όμως είναι ότι Σε βρήκα ξανά. Γενηθήτω το θέλημά σου. Αυτή την προσευχή έλεγα όταν άκουσα μία φωνή και άρχισα να προσπαθώ να σκάψω με το χέρι μου»
Η Genelle μάζεψε όλες τις δυνάμεις της και φώναξε «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!» και έσκαβε μέχρι που είδε ένα γκρι φως. Μετά από λίγη ώρα κατάφερε να ανοίξει μία τρύπα από την οποία πέρασε το χέρι της και τότε έγινε το θαύμα: «Ένιωσα ένα ζεστό δυνατό χέρι να πιάνει το δικό μου. Μου είπε ότι λέγεται Paul και να μη φοβάμαι».
Η προσπάθεια απεγκλωβισμού της κράτησε ώρα αφού έπρεπε να μετακινήσουν πολύ προσεκτικά τα συντρίμμια από πάνω της. Όταν την έβγαλαν, οι πυροσβέστες, οι γιατροί, οι αστυνομικοί δημιούργησαν μία ανθρώπινη αλυσίδα που μετέφερε το φορείο της από τα επικίνδυνα συντρίμμια και το θάνατο, προς την ασφάλεια και τη ζωή.
Όλο το grοund zero ζητοκραύγαζε! 27 ώρες μετά είχε χαθεί κάθε ελπίδα για επιζώντες αλλά η Genelle βγήκε ζωντανή. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που σώθηκε.
