Το ένα τρίτο των αλλοδαπών που καταλήγουν στη φυλακή ως υπόδικοι αναμένοντας τη δίκη τους, στο τέλος αθωώνονται, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται μάταια οι φυλακές και κατ’ επέκταση το δημόσιο, από την πολύμηνη κράτησή τους σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του Φιλελευθέρου. Κλείνονται, όπως αναφέρεται, στις Κεντρικές Φυλακές πρώτα ως υπόδικοι και μετά ως κατάδικοι, ακόμα και άτομα που το μόνο αδίκημά τους ήταν να έρθουν ή να βρίσκονται στην Κύπρο παράνομα, με αποτέλεσμα να χειροτερεύει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού.
Σύμφωνα με στοιχεία από τις φυλακές, για τα έτη 2015-2019 το ποσοστό των αλλοδαπών που καταλήγει στις Κεντρικές, είναι 49% σε σύγκριση με 59% που ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Από το 49% των αλλοδαπών, μόνο το 64% καταδικάζεται, ενώ το υπόλοιπο 36% αθωώνεται. Όπως διαπιστώνεται, ένας στους τρεις αχρείαστα παραμένει στη φυλακή περιμένοντας τη δίκη του.
Επίσης, τα στοιχεία δείχνουν ότι το 1/3 των αλλοδαπών που είναι υπόδικοι ή κατάδικοι στις φυλακές, είναι για παράνομη παραμονή, αδίκημα για το οποίο θα έπρεπε να συλλαμβάνονται και να απελαύνονται αμέσως. Ως αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής, είναι να επιδεινώνεται το πρόβλημα του υπερπληθυσμού των φυλακών και ν’ αυξάνεται το κόστος διατροφής, αφού σύμφωνα με υπολογισμούς, κάθε κρατούμενος στοιχίζει €100 την ημέρα στο κράτος για τη σίτισή του και τη φύλαξη του.
Προχθές υπήρχαν έγκλειστοι στις φυλακές 670 κρατούμενοι (υπόδικοι και κατάδικοι) ενώ η χωρητικότητα είναι μόλις 460 άτομα. Το πρόβλημα με τους υπόδικους είναι πως τα δικαστήρια δεν δίνουν προτεραιότητα στις υποθέσεις με τους παράνομους αλλοδαπούς, με αποτέλεσμα να βρίσκονται για αρκετό διάστημα στο κελί αναμένοντας τη δίκη. Σημειώνεται ότι οι πλείστοι αλλοδαποί που βρίσκονται στις φυλακές υπόδικοι, κατηγορούνται για υποθέσεις διαρρήξεων και κλοπών, πλαστογραφιών, ενίοτε και για πιο σοβαρές όπως φόνοι, ναρκωτικά κ.ά. Το πρόβλημα εστιάζεται, σύμφωνα με πληροφορίες, στο γεγονός ότι το σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης που εφαρμόζεται, θεωρεί τους αλλοδαπούς ως παραβάτες υψηλού κινδύνου, αφού μπορούν ανά πάσα στιγμή να διαφύγουν είτε στα κατεχόμενα είτε αλλού και να μη δικαστούν ποτέ.
Ωστόσο, υπάρχουν υποθέσεις που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε οι κατηγορούμενοι να παραμείνουν υπό κράτηση, όπως για παράδειγμα που κάποιος έκλεψε ένα κινητό τηλέφωνο ή το ζευγάρι που έκλεψε ένα μπουκάλι ουίσκι και δύο παπλώματα. Ενώ στον αντίποδα, δικαστήρια αφήνουν ελεύθερους με όρους άτομα που κατηγορούνται για βιασμό και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων. Όπως εκτιμάται, θα πρέπει η Αστυνομία πρώτα και τα δικαστήρια μετά, να προβαίνουν σε αξιολόγηση της σοβαρότητας του αδικήματος και μετά ν’ αποφασίζουν κατά πόσο θα πρέπει να ζητηθεί και να ικανοποιηθεί το αίτημα ώστε οι κατηγορούμενοι να παραμένουν ή όχι υπό κράτηση.
Πηγή: Φιλελεύθερος / Μιχάλης Χατζηβασίλης
