Για πρώτη φορά η Lesley Hunter, η κόρη του Βρετανού συνταξιούχου που κατηγορείται για τη δολοφονία της συζύγου του που έπασχε από ανίατη ασθένεια στην Κύπρο, σπάει τη σιωπή της και εξηγεί γιατί επιδιώκει να αθωωθεί ο πατέρας της.
Μιλώντας στη DailyMail αναφέρει ότι «ο πατέρας μου είναι καλός άνθρωπος. Δεν του αξίζει να πεθάνει μόνος σε μια φυλακή στο εξωτερικό. Μετά από 56 χρόνια με τη μαμά, νιώθει σαν να του λείπει ένα μέρος του σώματός του. Τώρα βρίσκεται μαζί με 12 άλλους συγκρατούμενους σε ένα κελί φυλακής που έχει μόνο μια κοινή τουαλέτα. Έμαθε να ζει σε ένα καθαρό σπίτι και η υγιεινή (στη φυλακή) είναι πρόβλημα γι αυτόν. Δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αγαπάει τη μητέρα. Είναι ένας αληθινός τζέντλεμαν. Κάποιοι με ρωτούν: Πώς μπόρεσες να τον συγχωρέσεις; Εγώ όμως βλέπω καλοσύνη και συμπόνοια».
Ξεσπώντας σε δάκρυα συνεχίζει λέγοντας: «Πρέπει να τον φέρουμε πίσω στο σπίτι. Νομίζω η μητέρα και ο πατέρας είχαν κάνει μια συμφωνία. Ήθελαν να «φύγουν» μαζί. Η μητέρα έλεγε συνέχεια την επιθυμία της στον πατέρα κατά τους τελευταίους έξι μήνες της ζωής της. Μου το αποκάλυψε τώρα ο πατέρας, ότι συζητούσαν το ζήτημα καθημερινά.
Στην αρχή προσπαθούσε να τη μεταπείσει αλλά μετά αποφάσισε ότι θα πήγαινε μαζί της. Την αγαπούσε τόσο πολύ. Τώρα βλέπει εφιάλτες, ακούγοντας την ακόμα να ουρλιάζει από τον πόνο. Και όλο αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσει μόνος. Τρομάζω σκεπτόμενη ότι ήταν τόσο απεγνωσμένοι που θεώρησαν ότι το να πεθάνουν μαζί ήταν η μόνη λύση.
Πάντα έλεγαν ότι δεν ήθελαν να μου γίνουν βάρος, επειδή ήμουν μοναχοπαίδι. Ήταν πολύ περήφανοι. Έτσι μου έκρυψαν πόσο τρομοκρατημένοι ήταν και ραγίζει η καρδιά μου για το γεγονός ότι δεν είχα καταλάβει ότι ήταν τόσο απελπισμένοι. Ήταν εξαιρετικοί στο να δίνουν βοήθεια αλλά κακοί στο να ζητούν για τον εαυτό τους. Ανήκαν σε μια γενιά που θα συνέχιζαν να πηγαίνουν δουλειά ακόμα και εάν έχαναν το ένα τους πόδι».
Η Lesley εξηγεί ότι αμέσως μετά τη μετακόμισή τους στην Πάφο, άρχισαν τα προβλήματα υγείας για τη μητέρα της και άρχισε τα χειρουργεία, τα οποία αποτύγχαναν το ένα μετά το άλλο. Μάλιστα, το 2015 ο πατέρας της υπέστη έμφραγμα αλλά κατάφερε να αναρρώσει, εξηγώντας στην κόρη του ότι «δεν ήρθα εδώ για να παραμείνω σε αναπηρικό αλλά για να ζήσω το όνειρό μου».
Μάλιστα, στην αρχή διερωτήθηκε γιατί ξαφνικά οι γονείς της είχαν πουλήσει την πολυτελή τους κατοικία και μετακόμισαν σε μια ενοικιαζόμενη μεζονέτα. Μετά είχε καταλάβει ότι χρειάζονταν χρήματα για να πληρώσουν τα αυξημένα ιατρικά τους έξοδα. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν διαγνώστηκε το 2016 με καρκίνο του αίματος.
Σύμφωνα με την κόρη του ζευγαριού, η μητέρα της αρνήθηκε τη χημειοθεραπεία γιατί το 1987 η αδελφή της πέθανε από λευχαιμία μετά από επίπονες χημειοθεραπείες.
«Η μητέρα δεν είχε κανένα τρόπο να ανακουφιστεί από τον πόνο. Χρησιμοποιούσε την παρακεταμόλη. Ανησυχούσα τόσο πολύ για αυτούς, αλλά ο μπαμπάς μου έλεγε ότι δεν είναι δουλειά μου να ανησυχώ γι αυτούς αλλά αυτοί για μένα».
Η Lesley αναφέρθηκε επίσης στη μέρα της δολοφονίας της μητέρας της. Δήλωσε ότι αστυνομικοί την πήραν τηλέφωνο και της είπαν να γυρίσει σπίτι γιατί ήταν επείγον. Εκεί της είπαν ότι προσπαθούσαν να εντοπίσουν τον πατέρα της χωρίς αποτέλεσμα. Τότε την πήρε τηλέφωνο ο θείο της και της είπε ότι η μητέρα της είναι νεκρή και ο πατέρας της προσπάθησε να αυτοκτονήσει.
Ο θείος της αποκάλυψε ότι ο αδερφός του είπε: «Αντίο. Να προσέχεις τη Lesley».
«Ούρλιαζα σαν ζώο. Θυμάμαι ότι είπα: «Όχι, όχι, όχι, αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό». Έκλαιγα, υστερικά», ανέφερε στη DailyMail.
Μετά από πολλές ημέρες ο πατέρας της άρχισε να της αποκαλύπτει το δράμα που περνούσαν στην Κύπρο. «Ο πατέρας μου είπε ότι η μητέρα ένιωθε αδιάκοπο πόνο τις εβδομάδες πριν τον θάνατό της. Είχε ακράτεια και ο πατέρας μου της έβαζε πάνες και την έκανε μπάνιο. Ένιωθε ότι έχασε την αξιοπρέπειά της. Δεν μπορούσε να τη μεταφέρει στο υπνοδωμάτιο, έτσι κοιμόντουσαν σε πολυθρόνες. Όλο το βράδυ της κρατούσε το χέρι».
