Φανερά συγκινημένος εμφανίστηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης κατά τον επικήδειο στον φίλο και συνεργάτη του Σωκράτη Χάσικο.
Αυτούσιος ο επικήδειος του Προέδρου Αναστασιάδη:
“Είναι στιγμές που όση δύναμη και αν επιστρατεύσει ο άνθρωπος, τα συναισθήματα που κυριαρχούν, δεν του επιτρέπουν να αποκρύψει τη συγκίνηση και τον πόνο που προκαλεί ο χαμός ενός αγαπημένου φίλου και ξεχωριστού συνεργάτη.
Αγαπημένε μου Σωκράτη,
Δεν θέλω να πιστέψω πως σήμερα εκφωνώ το ύστατο χαίρε, πως σε αποχαιρετώ για τελευταία φορά.
Είναι το ίδιο αίσθημα θλίψης και πόνου που μοιράζονται μαζί μου τα τρία λατρεμένα σου παιδιά, η οικογένειά σου, αλλά και οι χιλιάδες φίλοι, συνεργάτες και εκτιμητές της προσωπικότητας και προσφοράς σου.
Σωκράτη μου, θέλω τούτη την ώρα να εκφράσω αυτό που δικαιωματικά σου αξίζει: δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση από την καθολική αναγνώριση του έργου που επιτέλεσες, αλλά και της χαρισματικής προσωπικότητας που σε προίκισε ο Θεός.
Μιας προσωπικότητας που τη διέκρινε η ανιδιοτέλεια, η εντιμότητα, η αξιοπρέπεια, το ασυμβίβαστο και το μαχητικό σου πνεύμα. Η παρρησία της γνώμης σου, η αυθεντικότητα και η ειλικρίνειά σου.
Τούτα τα χαρίσματα, αγαπημένε μου φίλε, είναι που οδηγούν στην ανεκτίμητη προσφορά σου από όλα τα πολιτειακά αξιώματα που κλήθηκες να υπηρετήσεις.
Είναι τα ίδια χαρίσματα που σε ανέδειξαν σε έναν άδολο πατριώτη που πίστευε και αγωνιζόταν για τη δικαίωση του Κυπριακού Ελληνισμού, μακριά από συναισθηματικές εξάρσεις ή αμφιλεγόμενες θέσεις.
Υπήρξες ένας σταθερός και αμετάθετα ταγμένος στην ανάγκη εξεύρεσης μιας λύσης που θα απέτρεπε την παγίωση των τετελεσμένων, αλλά και θα οδηγούσε στην επανένωση της πατρίδας μας, σε συνθήκες που θα επέτρεπαν την ειρηνική συμβίωση και ευημερία και των δύο κοινοτήτων.
Αγαπητέ μου φίλε,
Τα όσα αναφέρω δεν είναι η δική μου μόνο μαρτυρία. Είναι τα αναρίθμητα αφιερώματα, άρθρα και σχόλια που έχουν γραφτεί από την ημέρα της αγγελίας του θανάτου σου, όχι μόνο από φίλους, αλλά και πολιτικούς και πολίτες όλων των ιδεολογικών τάσεων.
Και τούτο φίλε μου αποτελεί για σένα την απόλυτη δικαίωση, αλλά και για τους φίλους σου βάλσαμο παρηγοριάς και περηφάνιας.
Είναι για τούτο, αγαπητέ μου Σωκράτη, που είπα πως ο ίδιος μπορεί να χάνω έναν πολύτιμο φίλο και συνεργάτη, μα θλιβερότερο είναι πως η Κύπρος χάνει έναν έντιμο, θαρραλέο και χαρισματικό πολιτικό και άνθρωπο.
Το ίδιο πλήγμα δέχεται και ο Δημοκρατικός Συναγερμός στις τάξεις του οποίου ανδρώθηκες πολιτικά.
Είναι χάρις σε αυτές τις αρετές φίλοι, οπαδοί της παράταξης αλλά και ο λαός ευρύτερα, που σου έδωσαν την εντολή να τον εκπροσωπήσεις στη Βουλή των Αντιπροσώπων το 1991, το 1996 και το 2006.
Τα ίδια χαρακτηριστικά είναι που δεν άφησαν άλλη επιλογή τόσο στον πολιτικό μας πατέρα Γλαύκο Κληρίδη όσο και σε εμένα, παρά να σου εμπιστευθούμε χωρίς κανένα ενδοιασμό, τα ζωτικής σημασίας χαρτοφυλάκια, αρχικά εκείνο του Υπουργείου Άμυνας και, επί των ημερών μου, του Υπουργείου Εσωτερικών.
Μια επιλογή, Σωκράτη μου, που ήταν βασισμένη στο αίσθημα βεβαιότητας και ασφάλειας που ενέπνεες, αλλά και στην ισχυρή σου προσωπικότητα που επέτρεπε να τολμάς, να παίρνεις αποφάσεις και να επωμίζεσαι ευθύνες. Να είσαι πρακτικός και αποτελεσματικός.
Να δίνεις λύσεις και να συνδέεις, μακριά από λαϊκισμούς και σκοπιμότητες, τις όποιες αποφάσεις σου.
Ήταν οι ίδιες αρχές και οι αξίες που διέκριναν και την πορεία στην προσωπική σου ζωή. Άριστος και αφοσιωμένος οικογενειάρχης, λάτρευες την αγαπημένη σου Έλλη και τα τρία σου παιδιά.
Υπεράνθρωπες ήταν οι προσπάθειές σου να ανταποκριθείς στα υπουργικά σου καθήκοντα και της υποχρέωσης, όπως την ένιωθες, να βρίσκεσαι στο πλευρό της αγαπημένης σου Έλλης, όταν αυτή ασθένησε.
Ήταν, αγαπημένε μου φίλε, με βαριά καρδιά που στην τρίτη σου έκκληση αποδέχθηκα να αποστερηθώ των υπηρεσιών σου.
Δεν θα ξεχάσω την τελευταία μας υπηρεσιακή συνάντηση, όταν με δάκρυα μου είπες:
«Πρόεδρε, λυπούμαι αλλά δεν έχω άλλη επιλογή, η κατάσταση της Έλλης δεν μου επιτρέπει να φέρω τον τίτλο του Υπουργού, χωρίς να εκτελώ, όπως εγώ γνωρίζω τα καθήκοντά μου. Γι’ αυτό σας παρακαλώ αποδεχθείτε την παραίτησή μου.»
Αυτός ήταν ο Σωκράτης. Γι’ αυτόν τον πατέρα να είστε περήφανοι αγαπημένοι μου, Άννα Μαρία, Ιωάννη και Φρίξο. Για αυτόν τον Σωκράτη είναι που νιώθουμε τιμή γιατί ήταν και δικός μας φίλος.
Αγαπητέ μου φίλε,
Τα όσα η Άννα Μαρία είπε μετά το άκουσμα του θανάτου σου επιβεβαιώνουν και την ταπεινή μου προσπάθεια να σκιαγραφήσω την πορεία που χάραξες και ακολούθησες μέχρι τέλους.
Τα λόγια της Άννας Μαρίας λιτά, αλλά και μεστά μηνυμάτων: «Μας διδάξατε αρχές και αξίες. Να αγωνιζόμαστε χωρίς να τα παρατάμε. Να διεκδικούμε και να παλεύομε. Να πορευόμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι».
Για αυτό φίλε μου μπορείς πλέον να ξεκουραστείς ήσυχος δίπλα στην Έλλη σου.
Ήσυχος και περήφανος σαν πατέρας.
Ήσυχος σαν ανιδιοτελής και σπουδαίος φίλος. Σαν εξαίρετος και πολύτιμος συνεργάτης.
Μα πάνω από όλα, ήσυχος ως άνθρωπος που επιτέλεσες στο ακέραιο το καθήκον σου απέναντι στην πατρίδα.
Και εμείς, θέλω να ξέρεις πως μετρώντας την απώλειά σου, θα καταστήσουμε με απόλυτο σεβασμό ως γνώμονα της δικής μας πορείας, τις δικές σου παρακαταθήκες, οι οποίες υποδεικνύουν την αξία που έχει ο έντιμος αγώνας και η σπουδαιότητα να μάχεσαι στη ζωή με αξιοπρέπεια για τα ιδανικά σου.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μου Σωκράτη. Αιωνία θα κρατήσουμε τη μνήμη σου.”
