Της Ζαφείρως Αναστασίου
Καταρχάς, ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ στις Βarbie (στο κάτω κάτω και εγώ ξανθή είμαι) και στους High Class στους οποίους έχω αναφερθεί σε προηγούμενο μου άρθρο. Πραγματικά απολογούμαι που έγραψα πως δεν έχετε θέση στα γήπεδα. Να πηγαίνετε γήπεδο όποτε επιθυμείτε, απλά να θυμάστε ότι το γήπεδο θέλει σοβαρότητα και ευσυνειδησία.
Ένα άλλο συγνώμη πάει σε εκείνους που δε ξέρουν τι θα πει κόρνερ ή όφσαϊντ. Δεν φταίτε εσείς! Μπορώ να καταλάβω, πως οι ορισμοί του ποδοσφαίρου κάποιες φορές είναι ολίγον δυσνόητοι. Και εσείς, να πηγαίνετε στο γήπεδο, αλλά μελετήστε λίγο τα πράγματα πρώτα.
Όποιος πάλε υποστηρίζει ότι οι γεναίκες δεν έχουν θέση στα γήπεδα, λυπούμε αλλά εννά το ξεπεράσει… Κορίτσια μπορείτε να πηγαίνεται στο γήπεδο, αλλά με προσοχή…
Αγαπημένη μου τρίτη ηλικία και εσείς μπορείτε να παρευρεθείται στο γήπεδο αφότου έχετε πάρει τα χάπια της πίεσης σας. Μην ανησυχείτε, αυτά τα χάπια τα πίνει και η νεολαία σε αγώνες ντέρμπι. Ποιο χάσμα γενεών καλέ;
Οι μόνοι που πρέπει να μεν πατάτε γήπεδο είναι οι φανατισμένοι! Προσοχή! ΟΧΙ οι οργανωμένοι, να ΜΗΝ παρεξηγηθούμε. Εσείς που πάτε γήπεδο και η έγνοια σας είναι να ξιτιμάσετε, να φτύσετε, να φάτε σιταροπούλες, να σύρετε καμιά κροτιδούλαν, ε, και να κάμετε κανένα καυγαδάκι άμα λάχει. Εσείς να μην πατάτε στό γήπεδο!!!
Όλοι νευριάζουμε και βρίζουμε, δεν αντιλέγω. Αλλά άτομα που αμαυρώνουν το ποδόσφαιρο και γενικά τον αθλητισμό, δεν έχουν καμιά θέση στα γήπεδα. Όταν θυμώσω γιατί έχασε η ομάδα μου δε σημαίνει καταστρέφω το γήπεδο της, σπάζω τις καρέκλες της, καίω την περιουσία της. Αγαπώ την ομάδα μου δε σημαίνει είμαι ικανός να σκοτώσω για εκείνην. Αγαπώ την ομάδα μου σημαίνει είμαι εκεί στην ήττα, στη νίκη, στην ισοπαλία…