Οι ένοχοι κρεμιούνταν μάλιστα σαν άνθρωποι, σε δημόσιες εκτελέσεις!
Για όποιον εκπρόσωπο του ζωικού βασιλείου είχε βάσιμες υπόνοιες ο μεσαιωνικός άνθρωπος πως υπέπεσε σε κάποιο παράπτωμα, του επεφύλασσε γρήγορες μεν αλλά δίκαιες δίκες και εκτελέσεις φυσικά σαν κάθε άλλο ανθρώπινο ον.
Πού το παράλογο;
Οι μολύνσεις των τρωκτικών ήταν εξάλλου κοινό πρόβλημα στη μεσαιωνική Ευρώπη και τα πολιτισμένα ήθη της εποχής επέβαλλαν να πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα οι παραβάτες, έστω κι αν δεν είχαν τη λογική ή τη νοημοσύνη του ανθρώπου.
Όποιο ζώο έβλαπτε έναν άνθρωπο, τότε θα υποβαλλόταν σε ακρωτηριασμό ή εκτέλεση, όχι βέβαια προτού απολογούνταν με τη βοήθεια του ανθρώπινου συνηγόρου του, καθώς όλοι είχαν την ίδια ευθύνη αλλά και δικαιώματα ενώπιον του νόμου.
Αυτό μας λέει ο ιστορικός Edward P. Evans στο σχετικό πόνημά του από το 1906, διηγούμενος πως ακόμα και τα ποντίκια «λάμβαναν μια φιλική επιστολή προκειμένου να πειστούν να εγκαταλείψουν το σπίτι στο οποίο η παρουσία τους κρινόταν ανεπιθύμητη»!
Το περιστατικό μάλιστα του 1457 με τα εφτά γουρούνια του γαλλικού Savigny έφτασε μέχρι και τις μέρες μας. Τα γουρούνια πέρασαν λοιπόν από δίκη για τον φόνο ενός πεντάχρονου αγοριού και είχαν νομική εκπροσώπηση και κάθε άλλο δικαίωμα. Ακόμα και το τεκμήριο της αθωότητας τους αναγνώρισαν, το οποίο απάλλαξε εξάλλου τα έξι από δαύτα και μόνο το έβδομο, για το οποίο υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες που το είδαν να σκοτώνει το αγοράκι, πήγε στην αγχόνη.
Ακαδημαϊκοί και ιστορικοί που μελετούν τον Μεσαίωνα έχουν παραθέσει μεγάλο πλήθος ζωικών δικών αλλά και εικασιών αναφορικά με το γιατί έμπαινε σε τέτοιον κόπο ο άνθρωπος. Κατά βάση, μας λένε, ήταν οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες του μεσαιωνικού ανθρώπου, αλλά και η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος ήταν μεν η κορωνίδα της φύσης, όφειλε δε να σέβεται όλα τα πλάσματα του Θεού για να μην επισύρει τη μήνη του.
Ακόμα και τα ζώα που παραστρατούσαν λοιπόν από την αυστηρή αυτή φυσική ιεραρχία και έβλαπταν τον άνθρωπο, εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε δηλαδή, έπρεπε να τα χειριστούν με επίσημο και δίκαιο τρόπο οι ανθρώπινες κοινωνίες, δείχνοντας την ανωτερότητά τους σε σχέση με το άλογο βασίλειο των ζώων.
Άλλοι ιστορικοί μάς λένε πως στον Μεσαίωνα ο κόσμος φερόταν στα ζώα με πολύ πιο ευαίσθητο τρόπο απ’ ό,τι εμείς σήμερα, θεωρώντας τα περισσότερο πλάσματα του Θεού παρά αντικείμενα έρμαια στη βούλησή τους. Οι άνθρωποι ήταν εξάλλου σε πιο άμεση επαφή με τα ζώα που κατείχαν, αφού περνούσαν ακόμα και 16 ώρες τη μέρα δίπλα στα ζώα της κτηνοτροφίας ακόμα και τόσο αργά όσο τον 19ο αιώνα.
Μόνο με την εκβιομηχάνιση των κοινωνιών μετατράπηκαν τα ζώα από συνοδοιπόροι στον μόχθο σε πηγή πλούτου, κάτι που άλλαξε άρδην τη μοίρα τους. Ως τότε, έμοιαζε λογικό να περνούν οι ζωικοί παραβάτες από δίκες, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι που εγκληματούσαν…
