20 Ιουλίου 1974…Η Κύπρος ζει τον απόλυτο εφιάλτη.
Ώρα 05:20 το πρωί…
Οι σειρήνες πολέμου ηχούν σε ολόκληρο το νησί. Η Κύπρος ζει τον απόλυτο εφιάλτη. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εισβάλουν στο νησί. Χιλιάδες νεκροί, τραυματίες, παθόντες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι και ξεριζωμένοι. Εικόνες που μας καίνε τη ψυχή, που άλλαξαν τη ζωή μας. Πληγές που ακόμα αιμορραγούν και μαρτυρίες που πάντα σοκάρουν…
Η συγκλονιστική μαρτυρία της κυρίας Χρυστάλλας Κυριάκου (ant1ıwo 2017):
«Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 1974,ο άντρας μου πήγε στην Κερύνεια ως έφεδρος. Οι γονείς του έμεναν στον Άγιο Μέμνων αλλά επειδή φοβόντουσαν να με αφήσουν μόνη με 3 παιδιά, ήρθαν στην Κάτω Δερύνεια να μας πάρουν και να πάμε όλοι μαζί στο Λιοπέτρι.
Ο πεθερός μου είχε ένα βαν αυτοκίνητο που το οδηγούσε ο κουνιάδος μου και ήμασταν μέσα 15 άτομα. Κάποια στιγμή, ο πεθερός μου, άκουσε στο ραδιόφωνο να λένε ότι ο κόσμος μπορεί να επιστρέψει στην Αμμόχωστο. Έτσι, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω στο σπίτι μου…
Μόλις φτάσαμε στο χωριό, μας σταμάτησαν Τούρκοι στρατιώτες. Επειδή ο κουνιάδος μου φορούσε κυνηγετικά χακί ρούχα, τον συνέλαβαν και από τότε δεν τον ξαναείδε κανείς.
Τους υπόλοιπους, μας ανάγκασαν να περπατήσουμε μέχρι τους κήπους του Perdjana. Εκεί υπήρχαν 300 άτομα. Κάποια στιγμή, με ρώτησαν πού πηγαίναμε με το αυτοκίνητο. Τους είπα στο σπίτι μου γιατί θέλαμε να πάρουμε μερικά ρούχα για τα παιδιά.
Ήταν περίπου 20 Τούρκοι στρατιώτες αλλά και 6 Τουρκοκύπριοι, που προφανώς ήταν εκεί για να μεταφράζουν. Στη συνέχεια, μας συνόδευσαν μέχρι το σπίτι μου και μας είπαν: «Σας αφήνουμε να μείνετε και θα σας παρακολουθούμε. Αν κάποιος προσπαθήσει να διαφύγει, θα έρθουμε πίσω και θα σας σκοτώσουμε όλους». Μείναμε στο σπίτι μου από τις 17 μέχρι τις 19 Αυγούστου. Μαζί μου ήταν: O πεθερός μου, η πεθερά μου, μια γειτόνισσα, ένα ζευγάρι με τις 2 τους κόρες, η κουνιάδα μου με τα 3 της παιδιά, μια φίλη του κουνιάδου μου και ο αδελφός μου ο Άλκης.
Στις 19 Αυγούστου…
Είχαν γενέθλια οι δίδυμες κόρες μου, γινόντουσαν 3 ετών. Δυστυχώς, το απόγευμα της ίδιας μέρας, ήρθαν ξανά οι Τούρκοι στο σπίτι…
Μας έβριζαν και φώναζαν. Μπήκαν μέσα και ζήτησαν να τους ακολουθήσουν όλοι εκτός εγώ και οι 2 κόρες της Ανδρονίκης και του Σαββή. Προσπάθησα να κρατήσω τα παιδιά μου, να τα γλυτώσω από τα χέρια τους αλλά ένας από τους στρατιώτες, με χτύπησε. Η κουνιάδα μου, θέλησε να με καθησυχάσει και μου είπε: «Μην ανησυχείς θα τους προσέχω εγώ». Φεύγοντας, ένας στρατιώτης μας είπε: «Εσείς μείνετε στο σπίτι, θα τους πάρουμε και θα έρθουμε πίσω να πάρουμε και εσάς».
Από τότε δεν είδα ξανά τα παιδιά μου…
Εγώ μαζί με τα άλλα 2 κορίτσια, καταφέραμε να φύγουμε από το πίσω μέρος του σπιτιού και να περπατήσουμε μέχρι το χωριό Σωτήρα. Είχα αδελφό παντρεμένο εκεί και πήγαμε στο σπίτι του.
Ο αδελφός μου ο Άλκης, κατάφερε να τους ξεφύγει. Όταν γύρισε, πέταξα από τη χαρά μου, νόμιζα ότι σύντομα θα έβλεπα και τα παιδιά μου, θα τους έβλεπα όλους αλλά δυστυχώς…
Ο Άλκης, μας είπε ότι πρώτα τους πήγαν σε ένα σπίτι, το τελευταίο του χωριού και στη συνέχεια σε ένα περιβόλι με πορτοκαλιές. Ο πεθερός μου που μιλούσε τούρκικα, τους είπε πως ήταν μεγάλη αδικία να σκοτώσουν τα μικρά παιδιά. Εκείνοι θύμωσαν και η κουνιάδα μου που τους άκουγε, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει, είχε πάθει νευρικό κλονισμό. Οι Τούρκοι στρατιώτες την πυροβόλησαν στον ώμο και όταν την είδε μέσα στα αίματα ο Άλκης, φοβήθηκε τόσο πολύ που άρχισε να τρέχει. Άκουγε πυροβολισμούς αλλά δεν κοιτούσε πίσω. Μαζί με τον Άλκη κατάφερε να σωθεί και η Χριστίνα, η φίλη του κουνιάδου μου. Πήγε στο Παραλίμνι και μετά από αρκετό καιρό, κατάφερα να την δω. Μου είπε ότι δεν είχαν σκοτώσει τα παιδιά μου.
Αγνοούμενοι είναι…
Οι δίδυμες κόρες μου Κίκα και Μαρία. Θεέ μου!!! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι την ημέρα των γενεθλίων τους χάθηκαν…
Ο γιος μου ο Ανδρέας που ήταν 5 χρονών. Το αγοράκι μου…
Η πεθερά μου η Αντριανή και ο πεθερός μου ο Κυριάκος
Η κουνιάδα μου η Σωτήρα με τα παιδιά της, τον 12χρονο Τάσο, τη 10χρονη Κούλα και τον 8χρονο Χρίστο
Ο κουνιάδος μου ο Γιώργος
Το ζευγάρι που έμενε στο σπίτι μας, η Ανδρονίκη και ο Σαββής.
Η γειτόνισσα μας η Μαρίτσα».
Μαρτυρία Τούρκου αξιωματικού (Ελευθεροτυπία 2009):
«Είδα πολλούς νεκρούς. Και αμάχους. Τα χωράφια ήταν γεμάτα νεκρούς αμάχους. Πολύ άσχημη ιστορία. Στην Κύπρο έμαθα ότι και οι πεθαμένοι κινούνται. Ήταν τέτοια η ζέστη, που τα πτώματα φούσκωναν και άλλαζαν πλευρά. Αφόρητη βρώμα. Πολλοί αξιωματικοί ήταν κατά των αγριοτήτων. Αλλά τι να προλάβουν; Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε.
Απ’ όσα είδα, μια ιστορία ήταν και η πιο απάνθρωπη. Συνέβη στο χωριό Τύμπου, όπου και είχαμε πάει για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Όλοι οι κάτοικοι είχαν φύγει…. Έτρεξα μέσα στο σπίτι και την είδα. Ήταν πεσμένη στο πάτωμα. Ήταν φανερό πως ήταν ένα καθυστερημένο κοριτσάκι που το είχαν αφήσει μόνο του.
Είχε μικρά χέρια και ήταν μογγολάκι. Οι στρατιώτες έβαλαν τις κάννες των όπλων τους στη μήτρα της και έριξαν δύο ριπές. Όταν την πλησίασα ζούσε ακόμη. Χτυπιόταν και αιμορραγούσε από κάτω. Έπειτα από λίγο έσβησε. Ο διοικητής μας φώναξε τους δύο φαντάρους που σκότωσαν το κοριτσάκι και τους έδωσε συγχαρητήρια».
Η μαρτυρία του βετεράνου Χανιώτη πολεμιστή, Λοχία κ. Ευάγγελου Μπραουδάκη (Χανιώτικα νέα 2016):
«Στις 14 Αυγούστου 1974 βρίσκουν ηρωικό θάνατο 84 Ελλαδίτες πολεμιστές της ΕΛΔΥΚ. Τα τουρκικά τανκς μπαίνουν μέσα στο στρατόπεδο των Ελλήνων και γίνονται μάχες σώμα με σώμα.
Σκοτώνεται ο λοχαγός Σταυριανάκος καθώς σκοπεύει τον επικεφαλής άρματος με το περίστροφό του. Η βολή του πυροβόλου του τανκς τον αποκεφαλίζει. Δίπλα του σκοτώνονται ηρωικά μαχόμενοι οι Χανιώτες, Λοχίας Μιχάλης Χαιρετάκης του Λόχου Διοικήσεως Συντάγματος και ο Στρατιώτης Μάριος Βολακάκης, της Διμοιρίας Μηχανικού. Ο Διοικητής του στρατοπέδου δίδει διαταγή εγκατάλειψης του χώρου. Έτσι σώζονται οι υπόλοιποι από μία άνιση μάχη.
Σύμφωνα με Βρετανό δημοσιογράφο οι Τούρκοι έκοψαν τα κεφάλια 10 νεκρών Ελλαδιτών και τα εκθέσανε προς φωτογράφιση στην Πύλη της ΕΛΔΥΚ!».
Η Μαρτυρία της κυρίας Ελένης από το Αυγόρου (ant1ıwo 2016)
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα που πήγαμε να δούμε τη ξαδέρφη μου και νονά του γιού μου…
Στεκόμουν μαζί της έξω από το τσαντίρι τους και μιλούσαμε. Δίπλα έμενε μια οικογένεια που είχε μια κόρη 14 ετών. Κάποια στιγμή το κορίτσι με πλησίασε και χωρίς να με ξέρει μου είπε: «Θεία, έρκεσε μαζί μου στο αποχωρητήριο;» Μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι, την ώρα που μου μιλούσε έτρεμε. Της είπα πως είναι πολύ κοντά και δεν χρειαζόταν να πάω μαζί της, να πάει μόνη της και θα την έβλεπα. Εκείνη επέμενε. Την ρώτησα γιατί φοβόταν τόσο πολύ και μου απάντησε: «Επείραξαμε οι Τούρτζοι τζιαι φοούμε». Εκείνη τη στιγμή ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, έγινε χίλια κομμάτια η καρδιά μου.
Καθώς προχωρούσαμε, τη ρώτησα γιατί δεν της φορούσαν γεροντικά ρούχα όπως έκαναν οι περισσότερες μανάδες. Μου είπε πως φορούσε αλλά την κατάλαβαν, ήταν τουρκοκύπριοι που ήξεραν. Μου είπε τόσα πολλά που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ…
Σαράντα δυο χρόνια πέρασαν και είναι σαν να ακούω ακόμα τη φωνή της: «Επόνησα πολλά άθεια». Δεν την έχω δει ποτέ ξανά, δεν έμαθα που πήγαν μετά, που ζει τώρα. Σήμερα θα είναι 56 ετών και σίγουρα θα έκανε τη δική της οικογένεια, τα δικά της παιδιά. Εύχομαι να είναι καλά, να κατάφερε να ξεχάσει, να μην πονάει καθόλου πια η ψυχή της».
Το 2011 οι εκταφές για τους αγνοούμενους έφεραν στο φως άλλο ένα αποτρόπαιο έγκλημα…
Βρέθηκαν αποκεφαλισμένοι οι αγνοούμενοι Χριστόδουλος Κούρης και ο ιερέας της Αγκαστίνας Ιωάννης Παπαεπιφανίου.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ιερέας συνελήφθη στο χωριό του και μεταφέρθηκε στη Μια Μηλιά. Αφού τον βασάνισαν, τον έβαλαν να ανοίξει τον τάφο του. Στη συνέχεια τον πυροβόλησαν και τον πέταξαν μέσα στον τάφο που τον έβαλαν να ανοίξει. Ο ιερέας όμως επειδή ήταν ψηλός και δεν τον χωρούσε ο τάφος, του έκοψαν τα κάτω άκρα και το κεφάλι προκειμένου να χωρέσει.
Αν και πέρασαν 44 ολόκληρα χρόνια, οι πληγές ακόμα να επουλωθούν. Σίγουρα κάποιοι “έφυγαν”, κάποιοι κουράστηκαν, κάποιοι δεν νοιάζονται, δεν σημαίνει όμως ότι οι υπόλοιποι πρέπει να πάψουμε να ονειρευόμαστε μια ελεύθερη Κύπρο.
Πηγή: ant1iwo.com
