«Χαλάλι Μόδεστε μου, η θυσία στην Πατρίδα»

«Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΙΝ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ, με σύνθημα εκείνο το οποίον μας κατέλιπαν οι προγονοί μας ως ιερόν παρακαταθήκην: “Ή TAN Ή ΕΠΙ ΤΑΣ»

Η Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) ήταν οργάνωση των Ελληνοκυπρίων που έδρασε κατά την χρονική περίοδο 1955-1959 για την ελευθερία της Κύπρου από την Βρετανική κυριαρχία, εθνική αυτοδιάθεση και την ένωσή της με την Ελλάδα. 
Οι νέοι, μαθητές και εργαζόμενοι, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον Αγώνα με τα ηρωικά τους κατορθώματα. Μερικοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, εκπαιδευμένοι στη χρήση των όπλων, διέκοψαν τις σπουδές τους, ήρθαν στην Κύπρο και εντάχθηκαν στην ΕΟΚΑ.
 Οι αγωνιστές πριν γίνουν μέλη έδιναν όρκο με τον οποίο δεσμεύονταν ότι θα αγωνιστούν με όλες τους τις δυνάμεις για την απελευθέρωση της Κύπρου.

«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:

1. Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις δια την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων και αυτήν την ζωήν μου.

2. Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.

3. Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως και μόνον τούτου.

4. Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου, έστω και εάν βασανισθώ δια να ομολογήσω.

5. Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου παρά μόνον εις εκείνους δι’ ους έχω εξουσιοδότησιν υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.

6. Τας πράξεις μου θα κατευθύνη μόνον το συμφέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι πάσης ιδιοτέλειας ή κομματικού συμφέροντος.

7. Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης ηρωρίας».

Τη νύκτα της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου…

 30 λεπτά μετά τα μεσάνυκτα…

Αρχίζει ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ.  Εκκωφαντικές εκρήξεις συγκλονίζουν τη Λευκωσία, τη Λάρνακα, τη Λεμεσό και στρατιωτικές επισταθμίες. Η ΕΟΚΑ έχει τον πρώτο της νεκρό. Ο Μόδεστος Παντελή από το Λιοπέτρι, πεθαίνει από ηλεκτροπληξία στην προσπάθεια του να αποκόψει ηλεκτροφόρα σύρματα, για να δράσουν οι ομάδες της ΕΟΚΑ.

Η κυρία Αποστολού Παντελή, σύζυγος του ήρωα Μόδεστου Παντελή, αναφέρει στο ant1iwo: 
«Με τον Μόδεστο ζήσαμε 5 χρόνια μαζί και αποκτήσαμε δυο παιδιά, τον Παντελή και τον Παναγιώτη. Ήταν ένας πολύ καλός σύζυγος αλλά και πολύ καλός πατέρας. Τα βράδια έλεγε πάντα ένα παραμύθι στα παιδιά και πριν κοιμηθούν τα φιλούσε. 

Νωρίς το βράδυ της 31ης Μαρτίου 1955…

Ο Μόδεστος πήγε στο σωματείο αλλά επέστρεψε νωρίς και μαζί με τον αδελφό του, τον Παναγιώτη. Θυμάμαι που μου είπε: «Αποστολού, ντύθου να πάμε σινεμά». Άρχισα να ετοιμάζομαι. Δεν πρόλαβα όμως να τελειώσω και μου είπε: «Μείνε να πάμεν άλλην νύχτα τζιαι πόψε εν έχει εισιτήρια για γυναίκες, μόνον για άντρες έχει! Να πάμεν άλλην νύχταν, να πάρουμε τζιαι τα μωρά». 
Ο Παντελής τότε ήταν 4 και ο Παναγιώτης 3 ετών. Μετά από μερικά λεπτά, χτύπησε η πόρτα και άκουσα κάποιον να φωνάζει: «Μόδεστε, είσαι έτοιμος; Άτε πάμε…». Με αγκάλιασε, με φίλησε και μετά φίλησε τα μωρά και τους είπε: «Όι να κοιμηθείτε!.. Να με περιμένετε τζιαι εν να ’ρτω γλήορα. Πόψε εν θα σας πω παραμύθι. Θα σας πω μιαν μεγάλην ιστορία. Μετά θα παίξουμεν λλίο και θα κοιμηθούμεν αγκαλιά». Έφυγε και δεν γύρισε ποτέ… 
Δεν κοιμήθηκα, τον περίμενα να επιστρέψει. Ο αδελφός του ο Κυριάκος, που ήξερε πού θα πήγαινε, πηγαινοερχόταν όλο το βράδυ και με ρωτούσε: «Αποστολού, ήρτεν ο Μόδεστος;». Όταν ξημέρωσε, ήρθε πάλι ο Κυριάκος. Με ρώτησε ξανά και όταν του είπα «όχι», κούνησε το κεφάλι του, έβαλε το σταυρό του και είπε: “Παναγία μου! ’Επρεπεν να ’ρτει… Γιατί εν ήρτεν ώς τωρά; Να πάω να δω…”
Όταν ήρθε πίσω ο Κυριάκος μας είπε: «Ο Μόδεστος εσκοτώθηκεν!..» Αγκάλιασε, φίλησε τα μωρά και τους είπε κλαίοντας: «Εκατάφερέν μας την ο πατέρας σας!.. Επήεν να κόψει το ρεύμαν τζιαι έπαθεν ηλεκτροπληξίαν τζι επέθανεν!». Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μωρά μου που φώναζαν: «Παπά… θέλουμε τον παπά μας». Μέσα σε λίγη ώρα, το σπίτι γέμισε κόσμο. Την επόμενη μέρα, στη κηδεία, ήρθαν από όλα τα χωριά και όλοι ρωτούσαν να μάθουν γιατί πέθανε.

 Πριν φύγει ο Μόδεστος είπε στον αδελφό του: « Άμα πεθάνω, θέλω να με σκεπάσετε με την ελληνική σημαία». Αυτό κάναμε. Άφησα και το κρεβάτι μας όπως ήταν τότε, μόνο που έβαλα πάνω και την ελληνική σημαία μαζί με τη φωτογραφία του.  
 Πέρασα πολύ δύσκολα μέχρι να μεγαλώσω τα παιδιά μας. Κουράστηκα, πονούσα, έκλαιγα μόνη. Πάντα όμως έλεγα: «Δεν χάρηκες την οικογένεια σου, τα παιδιά σου αλλά χαλάλι Μόδεστε μου, η θυσία στην Πατρίδα. Αιωνία σου η μνήμη!». 
                                                                       Αθάνατοι Ήρωες της ΕΟΚΑ!».