Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2020 για να δούμε μία γυναίκα στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της Ελλάδας. Η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η χώρα μας -έστω και με καθυστέρηση – έγραψε τη δική της ιστορία, δείχνοντας -μέσω του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, του οποίου ήταν πρόταση η κα. Σακελλαροπούλου- εμπιστοσύνη στο γυναικείο φύλο.
Τη στιγμή, μάλιστα, που στην Ευρώπη όλο και περισσότερες γυναίκες αναδεικνύονται στην εξουσία. Βέβαια, κι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν ακόμη χώρες και μάλιστα από τις λεγόμενες ισχυρές, που δεν έχουν δείξει εμπιστοσύνη σε γυναίκες να αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας.
Γαλλία
Φτάσαμε στο 2020 και στη χώρα του Διαφωτισμού, δεν έχουμε δει ακόμη μία γυναίκα να αναλαμβάνει την Προεδρία της Γαλλίας. Το κατώφλι του Μεγάρου των Ηλυσίων περνούν μέχρι σήμερα μόνο άνδρες και η μοναδική γυναίκα που επιμένει να διεκδικεί την προεδρία είναι η ακροδεξιά Μαρί Λε Πεν, η οποία πρόσφατα ανακοίνωσε την πρόθεσή της να είναι και πάλι υποψήφια στις εκλογές του 2022.
Μάλιστα, η Λε Πεν στις προεδρικές εκλογές του 2017 είχε περάσει στον δεύτερο γύρο, όπου έχασε από τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος διανύει μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της θητείας του.
Ιταλία
Και στην Ιταλία ο πρωθυπουργικός θώκος είναι ανδροκρατούμενος. Και μπορεί να έχουμε δει στην εξουσία πολιτικά πρόσωπα, όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι (και μάλιστα τρεις φορές), αλλά γυναίκα να αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας, δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Μάλιστα, η γείτονα έχει ένα κοινό με την Γαλλία. Ποιο είναι αυτό; Μία ακροδεξιά πολιτικός φιλοδοξεί να γίνει η πρώτη πρωθυπουργός της Ιταλίας. Ο λόγος για την Τζόρτζια Μελόνι – τη «Λε Πεν της Ιταλίας», όπως την αποκαλούν – την επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας».
Ολλανδία
Εδώ, είναι λίγο διαφορετική ως περίπτωση. Η Ολλανδία είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και αρχηγός κράτους ήταν από το 1980 μέχρι και το 2013 η βασίλισσα Βεατρίκη. Στο βασιλικό θρόνο τη διαδέχτηκε ο γιος της, Γουλιέλμος Αλέξανδρος, ο οποίος έγινε ο πρώτος άνδρας που κατέλαβε το ανώτατο αξίωμα, μετά από 120 χρόνια.
Και αν ο βασιλικός θρόνος για περισσότερο από έναν αιώνα ήταν γυναικεία υπόθεση, δε συμβαίνει το ίδιο με τον πρωθυπουργικό θώκο. Μέχρι και σήμερα οι Ολλανδοί δεν έχουν εκλέξει γυναίκα στο συγκεκριμένο πολιτειακό αξίωμα.
Ρωσία
«Θα μπορούσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν να φανταστεί μία γυναίκα ως πρόεδρο της Ρωσίας στο μέλλον;». Αυτή ήταν μία ερώτηση που δέχθηκε πριν λίγο καιρό ο Ρώσος Πρόεδρος, ο οποίος απάντησε πως «Το φύλο είναι άσχετο με την ικανότητα και την ακεραιότητα. Οι γυναίκες σίγουρα έχουν μια φεμινιστική προσέγγιση, η οποία είναι αποδεκτή σ’ έναν πολιτικό».
Και ναι, η Ρωσία είναι ακόμη μία χώρα στον κατάλογο που μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει γυναίκα στην εξουσία. Τη στιγμή, που άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Ουκρανία, η Λιθουανία, η Λετονία το έχουν πράξει.
ΗΠΑ
Ήταν το 2016 όταν η Χίλαρι Κλίντον φιλοδοξούσε να γίνει η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Αμερικής. Και έφτασε πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα και στην χώρα των ευκαιριών, μία γυναίκα να πάρει τη δική της πολιτική ευκαιρία.
Ωστόσο, το εκλογικό σύστημα της χώρας είναι τέτοιο, που αν και η Κλίντον είχε 3 εκατ. ψήφους περισσότερες από το Ντόναλντ Τραμπ, υποχρεώθηκε σε μία οδυνηρή ήττα από τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, ο οποίος εκλέχθηκε τελικά Πρόεδρος των ΗΠΑ. Αλλά ίσως υπάρξει η ευκαιρία να δούμε μία γυναίκα στο Λευκό Οίκο στην πραγματικότητα και όχι μόνο σε τηλεοπτικές σειρές.
Για τις ερχόμενες εκλογές του 2020, το χρίσμα των Δημοκρατικών διεκδικεί η Ελίζαμπεθ Γουόρεν, η οποία όπως αναφέρουν οι ειδικοί, διεξάγει έναν πιο προσεκτικό προεκλογικό αγώνα σε σχέση με την Χίλαρι Κλίντον, αποφεύγοντας να κάνει αναφορές στο γεγονός ότι ή ίδια είναι γυναίκα.
Καναδάς
Η περίπτωση του Καναδά είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Στις εκλογές του Ιουνίου το 1993 η Κιμ Κάμπελ έγινε η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός του Καναδά. Μάλιστα, τότε λόγω του πολιτικού της προφίλ, πολλοί έλεγαν πως θα γινόταν η Θάτσερ του Καναδά. Αλλά οι προβλέψεις τους διαψεύστηκαν, αφού η παραμονή της στην εξουσία κράτησε μόλις λίγους μήνες ενώ δεν πρόλαβε καν να βρεθεί στο Κοινοβούλιο της χώρας.
Κι αυτό, διότι στις εκλογές του Οκτωβρίου το 1993 γνώρισε συντριπτική ήττα. Ωστόσο, έστω και για λίγο έγραψε τη δική της ιστορία ως η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός του Καναδά και μέχρι στιγμής και η μοναδική. Επίσης, 27 χρόνια μετά και πολλοί τη μνημονεύουν αναγνωρίζοντας ότι επρόκειτο για μία ειλικρινή πολιτικό.