Μπορεί ένα ατύχημα να του στέρησε τα χέρια και τα πόδια, μα δεν του αφαίρεσε την επιθυμία του να ζήσει…
Μπορεί ένα ατύχημα να του στέρησε τα χέρια και τα πόδια, μα δεν του αφαίρεσε την επιθυμία του να ζήσει και να δημιουργήσει. Δεν εγκατέλειψε το πηγαίο ταλέντο του, τα θέλω του, τη χαρά της απόλαυσης του χόμπι του.
Είναι ένας πραγματικά αξιοθαύμαστος άνθρωπος που δεν έχασε το θάρρος του στις δυστυχίες της ζωής και δεν μοιρολάτρησε ούτε μία στιγμή.
Έδωσε και δίνει χρώμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στα όνειρα του και στην καθημερινότητα του.
Το στόμα του έγινε προέκταση των άνω και των κάτω άκρων και το πινέλο βρήκε το στήριγμα που χρειάζεται για να εκτελέσει τις επιδέξιες κινήσεις που απαιτούνται από την παλέτα με τις μπογιές στον καμβά.
Ο Κυριάκος Κυριάκου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 4/11/1956 στην Αγγλία και έχω 3 αδέλφια. Ο πατέρας μου είναι από το Λιοπέτρι και η μητέρα μου από την Αμμόχωστο. Έφυγαν από την Κύπρο όταν ήταν παιδιά, γύρω στα 16. Γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν στην Αγγλία.
Είχα όμορφα παιδικά χρόνια, ανέμελα, γεμάτα αγάπη από τους γονείς, τους φίλους και τους συγγενείς. Τα αδέλφια της μητέρας μου ζούσαν όλα στην Αγγλία και ήμασταν πολύ αγαπημένοι και συνδεδεμένοι.
Ή στιγμή που άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου…
Ήμουν 15 χρονών τότε…
Μαζί με τους γονείς, τους θείους και τα ξαδέλφια μου, πήγαμε εκδρομή, από το Λονδίνο στο Μπράιτον. Ήμασταν σε μια παραλία και περνούσαμε όμορφα! Κάναμε βουτιές και διασκεδάζαμε με τα ξαδέλφια μου.
Κάποια στιγμή μας φώναξε ο πατέρας μου να φύγουμε. Σκέφτηκα να κάνω μια ακόμα βουτιά και να πάω κολυμπώντας έξω. Τότε συνέβη το ατύχημα…
Βούτηξα αλλά όταν προσπάθησα να κολυμπήσω, δεν τα κατάφερα. Δεν μπορούσα να κινηθώ, μόνο τα μάτια μπορούσα να ανοιγοκλείσω. Θα πνιγόμουν αν δεν ερχόταν ο ξάδελφος μου να με σώσει. Στην αρχή νόμιζε ότι του έκανα πλάκα, ότι έκανα τον πεθαμένο. Όταν κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο για πλάκα με έβγαλε αμέσως έξω. Φοβήθηκε και έβαλε τις φωνές. Ειδοποίησαν αμέσως ασθενοφόρο και μαζεύτηκε αρκετός κόσμος γύρω μου. Θυμάμαι τότε είπα στον πατέρα μου: «Δώσε μου ένα φιλί παπά γιατί θα πεθάνω».
Η ζωή δεν τελειώνει μετά από ένα ατύχημα, απλώς, αρχίζει μια άλλη
Με μετέφεραν στο πιο κοντινό νοσοκομείο, με έβαλαν στο χειρουργείο και ήμουν για 3 ολόκληρους μήνες ακίνητος στο κρεβάτι να βλέπω το ταβάνι. Έμαθα τι είχα όταν πήρα εξιτήριο. Μου είπαν ότι έπαθα κάταγμα του αυχένα και ότι δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω. Ήμουν πολύ μικρός για να το καταλάβω αλλά και να το πιστέψω, έλεγα αποκλείεται, θα περπατήσω. Αλλά δυστυχώς…
Αμέσως μετά με πήγαν σε άλλο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκα 1ολόκληρο χρόνο. Έμεινα τετραπληγικός. Από το στήθος και κάτω δεν νιώθω το σώμα μου, βέβαια, μπορώ να κουνώ λίγο και τους αγκώνες μου.
Ένα απόγευμα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, προσπάθησα να ζωγραφίσω. Μου άρεσε η ζωγραφική και πάντα ζωγράφιζα. Σκέφτηκα αφού δεν μπορώ να πάρω το μολύβι με το χέρι, να προσπαθήσω με το στόμα. Τα κατάφερα! Ζωγράφισα ένα λιοντάρι. Όταν το τελείωσα, ήρθε στο δωμάτιο ο γιατρός να με δει. Όταν είδε το σχέδιο μου, ενθουσιάστηκε. Έτσι, σκέφτηκα να συνεχίσω.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, τίποτα δεν ήταν όπως πριν…
Πηγαινοερχόμουν στα νοσοκομεία και έκανα καθημερινά φυσικοθεραπεία. Δεν μπορούσα να πάω πίσω κανονικά σχολείο και μου έστελναν στο σπίτι δασκάλους. Επέλεξα τα μαθήματα που μου άρεσαν αλλά και τη ζωγραφική.
Οι φίλοι και οι συμμαθητές μου, ερχόντουσαν στο σπίτι μου σχεδόν καθημερινά και οι γονείς μου καθώς και τα αδέλφια μου, δεν έλειψαν λεπτό από κοντά μου.
Το 1983 ήρθαμε στην Κύπρο για διακοπές και μείναμε στο σπίτι της γιαγιάς μου στο Λιοπέτρι. Κατενθουσιάστηκα και ζήτησα από τον πατέρα μου να χτίσουμε ένα σπίτι στο Λιοπέτρι και να ζήσουμε εδώ μόνιμα. Ζήτησα και στις αδελφές μου να έρθουν, ήθελα να τις έχω κοντά μου. Τόσο πολύ με αγαπούσαν που δεν μου χαλάσουν χατίρι. Έτσι, μετακομίσαμε όλοι στην Κύπρο.
Το 1988 ζήτησα από τους γονείς μου να μου φέρουν μια κοπέλα για να με φροντίζει. Τους λυπόμουν, σκέφτηκα ότι αρκετά τους κούρασα όλα αυτά τα χρόνια. Ευτυχώς, υπήρξα πραγματικά πολύ τυχερός! Η γυναίκα που ήρθε για να με φροντίζει ήταν μια υπέροχη γυναίκα, έξυπνη και πονόψυχη. Την ερωτεύτηκα σχεδόν αμέσως και λίγο καιρό αργότερα, παντρευτήκαμε. Με την μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης, αποκτήσαμε 2 υπέροχα παιδιά: τον Παντελή και την Αλεξάνδρα. Είναι η μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου! Κάθε πρωί, πριν πάνε στο σχολείο, έρχονται στο δωμάτιο και με φιλάνε. Το ίδιο κάνουν και το μεσημέρι όταν επιστρέφουν. Με αυτές τις στιγμές αρχίζει πάντα όμορφα η μέρα μου!!!
Ασχολούμαι με τη ζωγραφική γιατί ήταν ο τρόπος για να εκφράσω συναισθήματα και σκέψεις που δεν μπορούσα να αποδώσω με το λόγο. Το 1979 έγινα υπότροφος μαθητής της Διεθνούς Ένωσης «Ζωγράφοι με το Στόμα και το Πόδι» (ΖΩΣΠ) και δύο χρόνια μετά, έγινα μέλος της. Έκανα ατομικές εκθέσεις σε Κύπρο, Αγγλία, Αυστραλία και πολλές ομαδικές σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς κάποιον δίπλα μου να με βοηθά. Δεν απελπίζομαι όμως ποτέ και πάντα χαμογελώ. Ευχαριστώ το Θεό που μου έστειλε μια τόσο καλή σύζυγο, υπέροχους γονείς, αδέλφια και 2 καταπληκτικά παιδιά. Η αγάπη τους με γεμίζει ενέργεια και αποφασιστικότητα για να μην σταματήσω ποτέ να παλεύω και να βγαίνω καθημερινά νικητής. Ξυπνώ, απολαμβάνω τον καιρό, όπως και να ‘ναι, τον νέο ήλιο που ανατέλλει, λέω καλημέρα και σκάω ένα χαμόγελο στον ουρανό!
Πάντα λέω πως, η ζωή δεν τελειώνει μετά από ένα ατύχημα, απλώς, αρχίζει μια άλλη. Πιο δύσκολη που πρέπει να βάλεις περισσότερο πείσμα, υπομονή, θέληση και πίστη! Η ζωή δεν τελειώνει, ασχέτως προβλημάτων και δυσκολιών».
Πηγή: ant1iwo.com
