Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day)…
Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η αστυνομία τότε επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών. Αυτό όμως δεν ήταν και το τέλος, το 1908, παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, μεγαλύτερο μισθό, δικαίωμα ψήφου και την απαγόρευση της απασχόλησης των παιδιών σαν εργάτες. Το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα» (Bread and roses) δονούσε την ατμόσφαιρα, με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας…
Γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολλοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία στη χώρα. Γρήγορα όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται πλέον ως έκφραση αγάπης και εκτίμησης των ανδρών προς το ωραίο φύλο.
Η άνοδος όμως του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του ’60 αναζωογόνησε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ήμερα της Γυναίκας…
Ας θυμηθούμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Τη δράση του γυναικείου αντικατοχικού κινήματος «Οι γυναίκες επιστρέφουν».
Το 1975 οι Κύπριες οργανώθηκαν και αψηφώντας τον κίνδυνο να σκοτωθούν, να συλληφθούν και να κακοποιηθούν, προσπάθησαν αρκετές φορές από το 1975 μέχρι το 1989, να σπάσουν τα συρματοπλέγματα του Αττίλα.
Με πορείες προς την Αμμόχωστο, τον Άρρωνα, τον Άγιο Παύλο, τα Λύμπια και την Άχνα, χιλιάδες γυναίκες ύψωσαν το ανάστημά τους μπροστά στον τουρκικό στρατό θεωρώντας καθήκον τους να κάνουν ότι μπορούσαν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους.
«Ο αγώνας μας δεν ήταν κατά των Τουρκοκυπρίων αλλά της παράνομης κατοχής. Οι πορείες μας θέλαμε να έχουν ειρηνικό χαρακτήρα, αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που «αποκλείσαμε» τους άνδρες. Η αστυνομία Κύπρου και οι στρατιώτες της ΟΥΝΦΙΚΥΠ ήθελαν να μας προστατεύσουν, εμείς όμως θέλαμε να έρθουμε αντιμέτωπες με τον Τουρκικό στρατό. Το κάναμε πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής μας και με την πολιτική πίεση να γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Πιστεύαμε ότι με αυτό τον τρόπο βάζαμε και μεις το δικό μας λιθαράκι στην απελευθέρωση της πατρίδας μας », ανέφερε μεταξύ άλλων στην ομιλία της τότε η Νταϊάνα Μαρκίδου.
30.000 χιλιάδες Κύπριες…
Μαζί με προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, με πιο γνωστές στο νησί μας τη Δομνίτσα Λανίτη, τη Μελίνα Μερκούρη, και τη Μαργαρίτα Παπανδρέου, πραγματοποίησαν την «πορεία προς την Αμμόχωστο», που έφτασε μέχρι το κατοχικό οδόφραγμα στη Δερύνεια. Ήταν η πρώτη πορεία και έγινε στις 20 Απριλίου 1975.
Η πορεία του 1975 προήλθε από πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας γυναικών με κύρια ηγετική μορφή την ογκολόγο Χέλεν Σωτηρίου που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή το 2012. Το κεντρικό σύνθημα των γυναικών ήταν: «We come in peace», με στόχο να αναδείξει στη διεθνή κοινότητα ότι το πρόβλημα στην Κύπρο το δημιουργούσε η παρουσία του τουρκικού στρατού, που εμπόδιζε την Επιστροφή.
Ακολούθησε η δυναμική επανεμφάνιση της Κίνησης το 1987 με δυο πορείες, στον Άρωνα, τον Ιούνιο, και στον Άγιο Παύλο, τον Νοέμβριο. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 1988, 100 περίπου γυναίκες κατέλαβαν συμβολικά την Ακρόπολη στην Αθήνα, τη μέρα της επίσημης επίσκεψης του Τούρκου πρωθυπουργού Τουρκούτ Οζάλ, σε μια άκρως εντυπωσιακή ενέργεια.
Ακολούθησαν τον Μάρτιο του 1989, δύο πορείες στα Λύμπια και στην Άχνα, που ήταν και οι μαχητικότερες και μαζικότερες.
Στα Λύμπια οι γυναίκες ανακόπηκαν με τη βία στο ύψωμα του παρεκκλησίου του Τιμίου Σταυρού. Στην Άχνα όμως κατάφεραν να σπάσουν τον κατοχικό κλοιό και μέσα σε μοναδική συγκίνηση μια μεγάλη ομάδα μπήκε στο χωριό και έφτασε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, όπου έψαλαν τον Ακάθιστο Ύμνο.
Μερικούς μήνες αργότερα…
Εκδηλώθηκαν διαφωνίες και η πορεία στον Άγιο Κασσιανό, τον Ιούλιο του 1989, ακυρώθηκε. Τότε ήρθε και το τέλος της Κίνησης.
Πηγή: ant1iwo.com