Είναι ένας άνθρωπος χωρίς όραση αλλά μπορεί να σημαδεύει και να πετυχαίνει τους στόχους του.
Χαμογελά γιατί βρήκε τον τρόπο να μην σκέφτεται πια αρνητικά, να μην νιώθει στρες, άγχος, στεναχώρια και λύπη. Είναι ένας πραγματικός ήρωας ζωής που… κατάφερε να πετύχει κάτι πραγματικά απίστευτο.
Ο Χρίστος Μισός αναφέρει στο ant1ıwo:
«Γεννήθηκα στις 9/5/1978 και είμαι από την Ορμήδεια. Όταν ήμουν παιδί ήμουν πολύ ζωηρός και συχνά φέρνω στο μυαλό μου όλες εκείνες τις όμορφες εικόνες των παιδικών μου χρόνων. Όταν ήμουν 19 ετών, φαντάρος ακόμη, έχασα την μητέρα μου από καρκίνο. Ήταν 39 ετών και ο πατέρας μου τότε ήταν 43. Μαζί παλέψαμε να ξεπεράσουμε το πένθος και ήμασταν πολύ δεμένοι. Δυστυχώς όμως, τον έχασα και αυτόν πριν 2 χρόνια.
Δουλεύαμε μαζί, είχαμε δικό μας ταξί στην Αγία Νάπα. Επειδή ήμουν άνθρωπος που πάντα δούλευα πολλές ώρες, πέρα από το ταξί, ήμουν και βαφέας αυτοκινήτων(δούλευα στο γκαράζ του σπιτιού μου), είχα καφετέρια και έκανα ηλεκτρικά και υδραυλικά σε ανακαινίσεις.
Το 2009…
Άρχισα να χάνω σταδιακά την όρασή μου. Ανησύχησα. Εντωμεταξύ, άρχισα να νιώθω περίεργα. Όταν είχε ζέστη κρύωνα- είχε καύσωνα και ενώ οι άλλοι ίδρωναν εγώ κρύωνα- και τον χειμώνα συνέβαινε το αντίθετο. Με εξέτασαν αρκετοί γιατροί που όμως δεν κατάλαβαν τι είχα. Πάντα με καθησύχαζαν και μου έλεγαν ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό.
Το 2011, ένας γιατρός που με εξέτασε, μου είπε ότι έπασχα από μια σπάνια ασθένεια, το σύνδρομο Αδαμαντιάδη-Behcet (είναι μία σπάνια πάθηση που χαρακτηρίζεται από φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων και των ιστών και ανήκει στα αυτοάνοσα νοσήματα. Το όνομά της το πήρε από τον Τούρκο δερματολόγο και τον Έλληνα οφθαλμίατρο που πρώτοι περιέγραψαν τα συμπτώματα της νόσου).
Πήγα στην Αγγλία, στο Ισραήλ, στη Ρωσία και στην Ελλάδα με την ελπίδα ότι κάποια θεραπεία θα υπήρχε αλλά δυστυχώς… Έδωσα σχεδόν όλα μου τα χρήματα σε γιατρούς και θεραπείες που όμως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Δεν υπήρχε καμιά ελπίδα να γίνω καλά…
Πονούσε η ψυχή μου, υπέφερα και άρχισα να πίνω. Έφτασα σε σημείο να πίνω κάθε βράδυ δυο μπουκάλια ουίσκι. Πίστευα ότι με το ποτό θα ξεχνούσα, μου αποσπούσε για κάποιες ώρες την προσοχή από το πρόβλημα. Όταν τέλειωνα το ποτό, γυρνούσα στην πραγματικότητα. Ήξερα ότι στο τέλος θα κατέληγα αλκοολικός αλλά ευτυχώς, ένας δικός μου άνθρωπος, ένα βράδυ, μου έδωσε ένα κάλο μάθημα…
Πέταξε όλα τα μπουκάλια από ουίσκι και κρασί στα σκουπίδια και μου είπε ότι δεν ήθελε να με δει ποτέ ξανά. Αυτό έκανε, έφυγε για πάντα από τη ζωή μου. Ταρακουνήθηκα, πόνεσα ακόμα περισσότερο. Με το αλκοόλ θα κατάστρεφα ότι υπάρχει στη ζωή μου.
Το πάλεψα και ευτυχώς τα κατάφερα. Σταμάτησα το ποτό. Βέβαια, εκείνη την περίοδο η όραση μου άρχισε να μειώνεται ακόμη περισσότερο. Είχα και το σύνδρομο της Κουκουβάγιας (όταν νύχτωνε, έβλεπα καλύτερα και έμενα ξύπνιος κι όταν ξημέρωνε ήθελα να κοιμηθώ). Ήμουν χάλια ψυχολογικά και η κατάθλιψη ήταν στο κατώφλι. Τα Χριστούγεννα του 2014, πήγα για ύπνο και το πρωί δεν έβλεπα καθόλου. Είχα τυφλωθεί εντελώς. Άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου…
Η προσαρμογή ήταν πάρα πολύ δύσκολη, γιατί εκεί που έβλεπα κι είχα την ανεξαρτησία μου, έκανα ότι ήθελα, ξαφνικά εξαρτιόμουνα από άλλους. Τον πρώτο καιρό έπρεπε να έχω πάντα κάποιο δίπλα μου για να με κατευθύνει και να με βοηθά στις μετακινήσεις μου. Ευτυχώς είχα δίπλα μου αρκετούς φίλους και συγγενείς. Είχα όμως και τον κολλητό μου, τον παιδικό μου φίλο που ήταν διαρκώς δίπλα μου. Εκείνος με πήρε και στην Σχολή Τυφλών.
Η ζωή μου έγινε καλύτερη. Στη Σχολή βρήκα ψυχολογική στήριξη και κατάφερα να βρω ξανά τον παλιό μου εαυτό. Είχα βέβαια και την βοήθεια του ψυχολόγου μου. Σιγά σιγά, έπαψα να έχω φοβίες. Η μεγαλύτερη φοβία μου, ήταν να περπατώ. Ίσως επειδή στην αρχή, κάθε φορά που περπατούσα, χτυπούσα πάνω σε τοίχους, έπιπλα, αυτοκίνητα. Γέμιζαν τα πόδια μου πληγές, είχα αίματα παντού και το κεφάλι μου μώλωπες. Τώρα όμως, νιώθω πολύ περήφανος που χρησιμοποιώ βοήθημα μόνο όταν πρόκειται να πάω κάπου που δεν πήγα ξανά, αλλιώς, στο σπίτι μου και στο χωριό μου, δεν χρησιμοποιώ βοήθημα.
Η τοξοβολία μου άλλαξε εντελώς τη ζωή…
Στη Σχολή Τυφλών γνώρισα την κυρία Όλγα Κατζιελάρη που έκανε το μάθημα τοξοβολίας και στη συνέχεια τους κυρίους: Αντρέα Ονουφρίου (αθλητή και προπονητή τοξοβολίας) και τον Χριστόφορο Φαρμακά (Ομοσπονδιακό προπονητή τοξοβολίας). Με βοήθησαν πάρα πολύ και από τότε προπονούμαι συστηματικά. Βασικά, η τοξοβολία έγινε μέρος της ζωής μου. Το 2017 πραγματοποίησα το πιο τρελό μου όνειρο…
Πήγα στον Ιππικό Σύλλογο Κεφαλονιάς και έκανα ιπποτοξοβολία. Πέτυχα τον στόχο μου και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο περήφανος ένιωσα, γέμισε με φως η ψυχή μου, σαν να μπορούσα να πετάξω. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος!
Η ζωή μου σήμερα…
Μπορώ και φροντίζω μόνος μου τον εαυτό μου. Βέβαια, έχω και τους ανθρώπους που μας στέλνει το κράτος για να μας φροντίζουν. Στρώνω το κρεβάτι μου, τακτοποιώ τα πράγματά μου και μου αρέσει να μαγειρεύω.
Η τοξοβολία μου άλλαξε εντελώς τη ζωή, έχω κάτι να απασχολώ το μυαλό μου και δεν σκέφτομαι αρνητικά, δεν νιώθω στρες, άγχος, στεναχώρια και λύπη. Έτσι, προχωρώ μπροστά στη ζωή και δεν αφήνω να χαθεί η ευτυχία αλλά και η χαρά της στιγμής! Είμαι πολύ περήφανος που σήμερα είμαι ένας καλός αθλητής αλλά και προπονητής τοξοβολίας».
Πηγή: ant1iwo.com
