Ένα ωραίο ανοιξιάτικο απόγευμα του 1985, η κυρία Μαίρη-Ελίσαβετ Γκορ, σύζυγος του γερουσιαστή και μετέπειτα αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Αλ Γκορ, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο της 11χρονης κόρης της και παθαίνει σοκ. Τη «συλλαμβάνει» να ακούει ένα «χυδαιότατο» και άκρως σεξουαλικό τραγούδι. Το Purple Rain του Prince.
Η κα Γκορ αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Ιδρύει τον οργανισμό «Parents Music Resource Center» με στόχο να εντοπίζει διάφορα τέτοια «κατάπτυστα» τραγούδια και να προειδοποιεί τους γονείς για το τι ακούνε τα παιδιά τους.
Η Γκορ δήλωσε ότι δεν επιθυμούσε να «φιμώσει τη μουσική», αλλά να προστατέψει τους νέους από τις κακές επιρροές. Οι καλλιτέχνες, ωστόσο, είχαν διαφορετική άποψη και πολέμησαν αυτή την κίνηση μέχρι που κατάφεραν να μη δίνει κανείς σημασία σε ανάλογα υπερσυντηρητικά εγχειρήματα.
Στο μεταξύ, ωστόσο, ο Οργανισμός της Γκορ είχε προλάβει να βγάλει μια λίστα την οποία ονόμασε «τα βρώμικα 15» και περιελάμβανε ισάριθμα τραγούδια που ήταν κακό παράδειγμα για τα παιδιά επειδή περιείχαν «σκηνές» σεξ, βίας και βέβαια ναρκωτικών.
Εκεί υπάρχουν και τα High ‘n Dry των Def Leppard και το Trashed των Black Sabbath εξαιτίας των αναφορών σε ναρκωτικά και αλκοόλ.
Το θέμα, ωστόσο, με αυτή τη λίστα δεν είναι τα τραγούδια που περιλαμβάνει αλλά το ότι είναι… μόνο 15!
Η σκληρή μουσική, βλέπετε, ήδη από τη δεκαετία του ‘60 και αποκορύφωμα εκείνη του ‘70 αλλά και του ‘80 είχε δώσει μερικά αδιανόητα διαμάντια που είχαν ως θεματολογία τα ναρκωτικά. Είτε για να τα καταδικάσουν, είτε γιατί οι ίδιοι ήταν βουτηγμένοι στις καταχρήσεις δεκάδες σπουδαίοι καλλιτέχνες της Rock και της Metal καταπιάστηκαν με αυτό το… «είδος».
Οι ιστορίες είναι πάρα πολλές. Εμείς θα σας μεταφέρουμε τις πιο χαρακτηριστικές…
Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα απ’ όλες τις περιπτώσεις που θα διαβάσετε είναι η συγκεκριμένη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα όμορφο, τρυφερό ή και ευχάριστο τραγούδι. Χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη το έχουν αφιερώσει στο… αμόρε τους. Πολλές είναι και οι διαφημίσεις που το έχουν για «χαλί» τους.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι σκληρή και καθόλου μα καθόλου ευχάριστη.
Ο Reed όταν έγραψε τη μελωδία διένυε μια περίοδο διαρκούς και υπερβολικής χρήσης ηρωίνης. Στην πραγματικότητα το τραγούδι αναφέρεται στην «υπέροχη μέρα» κατά την οποία ο ίδιος κάνει χρήση στο πάρκο.
Τι να πει και τι να γράψει κανείς γι αυτό το τραγούδι; Δεν υπάρχουν και πολλά. Το ίδιο το συγκρότημα προέτρεπε τους οπαδούς του να μην κάνουν χρήση ναρκωτικών αλλά…
Πρόκειται ουσιαστικά για τον ύμνο της γενιάς του Γούντστοκ και ειδικά για τους χρήστες του παραισθησιογόνου LSD. Οι στίχοι των Jefferson Airplane κάνουν βουτιά στη «χώρα των θαυμάτων» μαζί με την… Αλίκη.
Ενώ και η μουσική από μόνη της (ειδικά στο πρώτο μισό του τραγουδιού) μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πολλά χωρίς απαραίτητα να έχεις πάρει κάτι.
Το καλλιτεχνικό βάρος και η συνεισφορά του μαγικού αυτού κιθαρίστα στη μουσική είναι αδιαμφισβήτητη και γνωστή. Γνωστή, ωστόσο, είναι και η σχέση του με τα ναρκωτικά. Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε για να δείξει τι παθαίνει, τι αισθάνεται και κυρίως τι… βλέπει, ο χρήστης παραισθησιογόνων χαπιών.
Η διαφορετική πραγματικότητα που σου «χαρίζει» το LSD. Ο ίδιος ο Hendrix είχε πει πως το έγραψε όταν είδε ένα όνειρο πως περπατούσε στο βυθό της θάλασσας και όλα γύρω ήταν μωβ!
Το πρώτο είναι το Sweet Leaf που περιλαμβάνεται στον τρίτο δίσκο των πατεράδων της metal, το Master of Reality. Σύμφωνα με τον θρύλο o Ozzy Osbourne έφτασε στο στούντιο που ετοίμαζαν τον δίσκο με έναν μεγάλο… μπάφο στα χέρια του και τον πρόσφερε στον Tony Iommi, τη στιγμή που ο κιθαρίστας ηχογραφούσε ένα κιθαριστικό session…
Η τζούρα που τράβηξε ο Iommy τον έπνιξε και άρχισε να βήχει. Ο Rodger Bain, παραγωγός του δίσκου, πήρε τον βήχα και τον έκανε εισαγωγή στο τραγούδι το όνομα του οποίου στη βρετανική αργκό σημαίνει μαριχουάνα.
Το δεύτερο τραγούδι είναι το Snowblind που περιλαμβάνεται στο δίσκο Vol.4 που κυκλοφόρησε το 1972. Μόνο εκείνη τη χρόνια οι Sabs είχαν ξοδέψει 425.000 δολάρια σε ναρκωτικά! Όλοι είχαν βουτηχτεί στις καταχρήσεις και ο Ozzy όταν δεν ηχογραφούσε ή δεν ήταν σε συναυλία, βρισκόταν σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης.
Το τραγούδι αυτό, λοιπόν, έχει να κάνει με τη χρήση κοκαΐνης και με ένα σύνδρομο προσωρινής λευκής τύφλωσης που παθαίνουν οι χρήστες. Το φοβερό είναι πως εκείνη την περίοδο τα μέλη της μπάντας ήταν τόσο «κομμάτια» που στις κλασσικές ευχαριστίες στο εξώφυλλο του δίσκου, ευχαριστούν και την «COKE-cola Company»!
Εδώ μιλάμε για ένα από τα επιδραστικότερα metal τραγούδια όλων των εποχών. Οι περισσότεροι θεωρούν πως πρόκειται για αντιπολεμικό τραγούδι που ακολουθεί τη γενικότερη φιλοσοφία αυτού του αξεπέραστου δίσκου. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική. Αυτός που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο μέσω του τραγουδιού είναι τα ναρκωτικά και η εξάρτηση.
Περιγράφει, δηλαδή, τον έλεγχο που έχει το ναρκωτικό στο μυαλό και το σώμα του χρήστη σε μια σχέση που παραλληλίζεται με αυτήν της μαριονέτας με αυτόν που την ελέγχει (εξ ου και το cover art του δίσκου). Να σημειωθεί, πως όταν το 2013 οι Metallica πήγαν στην Κίνα για δύο συναυλίες, η κυβέρνηση της χώρας τους απαγόρευσε να παίξουν το συγκεκριμένο τραγούδι, για να αποφύγει πιθανή εξέγερση των εργαζομένων με αφορμή τον έλεγχό τους απ’ τους ανωτέρους τους.
Ο σπουδαίος Roger Waters των αξεπέραστων Pink Floyd έχει δηλώσει πως όταν έγραφε το συγκεκριμένο τραγούδι είχε ο ίδιος κάνει χρήση παραισθησιογόνων ναρκωτικών. Όπως είχε εξομολογηθεί αυτό που ένιωσε όταν πήρε τα χάπια ήταν το ίδιο που είχε νιώσει όταν σαν παιδάκι είχε υψηλό πυρετό και ένιωθε να βυθίζεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.
Αυτός ήταν ο παραλληλισμός που έκανε και τον μετέφερε στο τραγούδι: «There is no pain you are receding. A distant ship smoke on the horizon. You are only coming through in waves. Your lips move but I can’t hear what you’re saying» (Δεν υπάρχει πόνος που μπορείς να αποφύγεις. Ο καπνός ενός μακρινού πλοίου στον ορίζοντα. Έρχεσαι μόνο μέσα από κύματα. Τα χείλη σου κινούνται αλλά δεν ακούω τι λες).
Εδώ τώρα πάλι δεν υπάρχει και κάποιος σπουδαίος λόγος να κάνουμε και ιδιαίτερη ανάλυση. Καφέ ζάχαρη είναι η ηρωίνη και ο Μικ Τζάγκερ που εκείνη την εποχή ήταν χρήστης αναρωτιέται γιατί να είναι τόσο διασκεδαστική ενώ «καρφώνει» και τον Κιθ Ρίτσαρντς και τη… στενή του σχέση με σχεδόν όλα τα ναρκωτικά που κυκλοφορούσαν!
Λίστα για τραγούδια και ναρκωτικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς τους Doors και τον αξεπέραστο Jim Morrison. Το τραγούδι, αν και από μια πρώτη και μάλλον επιφανειακή ανάγνωση φαίνεται να εξυμνεί το πάθος ενός άνδρα για τη γυναίκα που του αρέσει, ουσιαστικά περιγράφει την αγωνία και την προετοιμασία του τοξικομανή πριν τη χρήση.
Ιδιαίτερα, μάλιστα, ο στίχος «girl we couldn’t get much higher» («κορίτσι δεν μπορούσαμε να φτιαχτούμε περισσότερο»), ήταν από αυτούς που είχαν στοχοποιηθεί περισσότερο αν και αρχικά θεωρήθηκε πως ήταν… σεξουαλικό υπονοούμενο.
«Χάσιμο» ακόμα και από τον τίτλο. Lucy-Sky-Diamonds. LSD. Είναι το τραγούδι με τις περισσότερες θεωρίες για το τι μπορεί να κρύβει. Ο Λένον είχε πει πως έμπνευσή του ήταν μια ζωγραφιά του γιου του. Αλλά μάλλον λίγοι τον πίστεψαν!
Ο παραγωγός εκείνου του δίσκου είχε πει πως έχει να κάνει με τις εμπειρίες που είχε ο Τζον Λένον ως χρήστης παραισθησιογόνων χαπιών όπως το LSD αλλά και την αγάπη του αξέχαστου τραγουδιστή για την ταινία «η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και την πεποίθηση πως αν πάρεις χάπια την βλέπεις εντελώς διαφορετικά και βγάζεις ένα εντελώς άλλο νόημα. Λογικό, θα πει κάποιος…
