Οι άντρες διακόσμησαν τα δάχτυλά τους με πολύτιμα μπιχλιμπίδια από πολύ νωρίς στο διάβα της ιστορίας.
Είτε ως ένδειξη κύρους και θέσης είτε ως σημάδι πλούτου, το δαχτυλίδι σήμαινε κάποτε πράγματα μεγάλα και σπουδαία.
Αργότερα τα πράγματα απλοποιήθηκαν και δαχτυλίδια δεν φορούσαν πια μόνο οι ευγενείς και οι βασιλιάδες, αλλά ακόμα και τα επαναστατημένα νιάτα. Ή τα μέλη σωματείων, όσοι εντάσσονταν σε σκοτεινές λέσχες, ακόμα και οι απόφοιτοι μεγάλων πανεπιστημίων.
Κι έτσι το αντρικό δαχτυλίδι έφτασε να έχει μια εξαιρετικά πολύπλευρη και πληθωρική σημασιολογία, ως ένα αξεσουάρ που άλλοτε σημαίνει κάτι και άλλοτε… εντελώς τίποτα.
Κι ενώ για κάποιους παραμένει φορτωμένο με συμβολισμούς και θρύλους, αφηγούμενο ακόμα και δοξασίες εποχών που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, στις μέρες μας έχει επικρατήσει μια ισοπεδωτική ελευθερία που αψηφά πλέον τέτοιες νοηματοδοτήσεις.
Σήμερα ο άντρας που θέλει να βάλει δαχτυλίδι το φορά όπου θελήσει και τέλος. Ούτε απαράβατοι κανόνες υπάρχουν ούτε και στιλιστικές επιταγές που επιβάλλουν νόμους από τα παλιά.
Υπάρχουν όμως κάποιες παραδόσεις που συνεχίζουν να τηρούνται από τους μύστες του είδους, ως τάσεις που έχουν κληρονομηθεί από γενιά σε γενιά και επιβιώνουν ως τις μέρες μας. Παρά το γεγονός ότι για τις περισσότερες τα ίχνη τους χάνονται στα βάθη των αιώνων.
Τα δαχτυλίδια συνεχίζουν εξάλλου να στέλνουν μηνύματα με πλήθος αποδέκτες κάθε φορά. Το πιο απλό από αυτά το βλέπεις στον παράμεσό σου και το μεταφέρει η βέρα, που δείχνει τη δέσμευση του άντρα στη μονογαμία και την οικογενειακή ζωή.
Μόνο που τελικά όσο περισσότερο καταβυθίζεσαι στην ιστορία του αντρικού δαχτυλιδιού, τόσο περισσότερο κατανοείς πως ακόμα και τα πιο απλά πράγματα μπορούν να είναι κομματάκι πιο περίπλοκα…
Το δαχτυλίδι στο χέρι του άντρα ήταν διαχρονικά δείγμα ανωτερότητας, έφερε πάνω του το κοινωνικό status του ανθρώπου που το φορούσε. Κι όταν το φορούσε ο ρωμαίος αυτοκράτορας ή ο πατρίκιος της αυλής του, εννοείται πως δεν μπορούσε να το βάλει στο χέρι του και ο πληβείος. Όχι χρυσό τουλάχιστον.
Κι έτσι πορεύτηκε η αντροσύνη για αιώνες και αιώνες είναι η αλήθεια μέχρι να έρθουν τα σαρωτικά φαινόμενα του 20ού αιώνα να σμπαραλιάσουν κι αυτή τη μακραίωνη παράδοση. Η μουσική πρωτοπορία και η κοινωνική επανάσταση των ηθών εκεί στα 60s και τα 70s αποστέρησαν το δαχτυλίδι από την πλούσια σημειολογική του παράδοση.
Τώρα το φορούσαν οι ροκ σταρ σε κάθε δάχτυλό τους και κάποιες «ανδρόγυνες» περσόνες τύπου David Bowie έδειξαν σε όλους πως το δαχτυλίδι δεν ήταν παρά ένα ακόμα αξεσουάρ. Το ίδιο για γυναίκες και άντρες.
Το δαχτυλίδι ήταν πια αισθητική εξτραβαγκάντσα, ακόμα και ένδειξη απελευθέρωσης από τα ασφυκτικά πλαίσια του καθωσπρεπισμού. Πόσο μακριά δηλαδή από τις εποχές που το δαχτυλίδι ήταν φορέας παράδοσης, σύμβολο και φυλαχτό ταυτοχρόνως, χνάρι διάκρισης και όρκος πίστης σε κάποιο ιδανικό. Ή μαρτυρία φιλίας και δέσμευσης.
Στις μέρες μας θα ακούσεις τους ειδικούς του στιλ να σου λένε ότι το δαχτυλίδι είναι το αρρενωπότερο των αντρικών αξεσουάρ, ο βασικός μοχλός για μια ολοκληρωμένη και trendy εικόνα. «Στιλιστικό μπαλαντέρ» το αποκαλούνε συχνά που «απογειώνει την αρσενική γοητεία».
Και κάπου εκεί ακούς τον παλιό τζέντλεμαν να επιμένει πως το δαχτυλίδι παραμένει φορέας μηνύματος και νοήματος, ό,τι κι αν λένε οι μοντέρνοι καιροί μας. Αλλιώτικα, γιατί συνεχίζουμε να φοράμε βέρες στον παράμεσο;
Αν είναι να πιστέψουμε τον παλιό κανόνα που επιβιώνει ακόμα σε κάποιους κύκλους γύρω μας, να τι πρέπει να γνωρίζει ο νεανίας για το αντρικό δαχτυλίδι και τη βαριά κληρονομιά του…
Κανόνα δεν θα βρεις εδώ που να υποδεικνύει τι και πώς, καθώς τα περισσότερα που αφορούν στο δίλημμα έχουν να κάνουν με συγκεκριμένες πολιτισμικές παραδόσεις ή κλειστές λέσχες που έχουν ούτως ή άλλως τους δικούς τους κανονισμούς. Τη βέρα, ας πούμε, τη φορούν οι ορθόδοξοι χριστιανοί στον δεξί παράμεσο, ενώ οι καθολικοί στον αριστερό.
Όχι βέβαια ότι δεν υπάρχει κι εδώ ένας κάποιος συμβολισμός. Αλίμονο. Το δεξί χέρι είναι το «φυσικό» χέρι, το χέρι της χειραψίας, το χέρι της δράσης, το κυρίαρχο. Αφήνοντας έτσι στο αριστερό ιδιότητες «νοητές», ως το χέρι που αντιπροσωπεύει την ψυχή μας, τον χαρακτήρα δηλαδή και την όλη προσωπικότητά μας.
Το χέρι που θα επιλέξουμε να στολίσουμε με ένα δαχτυλίδι ίσως λέει λοιπόν κάποια πράγματα για το τι σόι άνθρωποι είμαστε…
To μικρό δάχτυλο επέλεγαν ιστορικά οι βασιλείς, οι αριστοκράτες, οι πλούσιοι και οι σημαίνουσες προσωπικότητες. Το λεγόμενο signet δαχτυλίδι (δαχτυλίδι-σφραγίδα) ήταν εξάλλου αυτό με το οποίο «υπέγραφαν» στο βουλοκέρι πάνω στον φάκελο ή στα διατάγματα και το φορούσαν στο μικρό και σπανιότερα στον δείκτη.
Chevalier το έλεγαν σε εκείνα τα χρόνια και ήταν ένα προνόμιο αποκλειστικά των ευγενών και των υψηλών αξιωματούχων, απεικονίζοντας συνήθως το οικόσημο της δυναστείας τους. Αργότερα ήρθαν οι ιταλοί μαφιόζοι στις ΗΠΑ να το καθιερώσουν ως ένδειξη θέσης στο οργανωμένο έγκλημα. Ή έτσι τουλάχιστον μας είπε το Χόλιγουντ.
Σήμερα το μικρό δάχτυλο επιλέγει κάποιος που θέλει να κάνει μια δήλωση με το δαχτυλίδι του, καθώς το δαχτυλίδι στο μικρό τραβά την προσοχή περισσότερο από κάθε άλλο δάχτυλο.
Το τέταρτο δάχτυλο του χεριού είναι το δάχτυλο της βέρας σε όλο τον δυτικό κόσμο. Εμείς οι Έλληνες τη φοράμε στον παράμεσο του δεξιού χεριού για να συμβολίσουμε τον γάμο και στον παράμεσο του αριστερού για τον αρραβώνα.
Αν παραμένεις ωστόσο αθεράπευτα ρομαντική ψυχή, μπορείς κάλλιστα να τη φορέσεις στον παράμεσο του αριστερού, πιστός στα κελεύσματα της «vena amoris», της φλέβα που ήθελε ο πανάρχαιος αιγυπτιακός θρύλος να ξεκινά από την καρδιά και να καταλήγει εκεί. Η βέρα στο αριστερό λειτουργούσε ως άμεση σύνδεση, συμβολίζοντας τον αιώνιο δεσμό με το άλλο μισό.
Όχι ότι δεν μπορείς να βάλεις άλλο δαχτυλίδι στον παράμεσο, κάθε άλλο…
Είναι το δάχτυλο που είναι πλήρως απαλλαγμένο από σημασιοδοτήσεις και σημειολογίες. Κανείς δεν φορούσε ιστορικά εκεί το δαχτυλίδι του, κι έτσι είναι ένας άγραφος πίνακας. Συνήθως όσοι το τολμούν, κοσμούν το μεσαίο δάχτυλο με ένα ασυνήθιστο ή εκκεντρικό δαχτυλίδι, ως statement αρρενωπότητας και αυτοπεποίθησης.
Ο μόνος κανόνας είναι η πρακτικότητα. Ένα ογκώδες δαχτυλίδι στο μεσαίο δάχτυλο εμποδίζει τις κινήσεις του δείκτη και του παράμεσου. Ο μεσαίος προτείνεται μάλιστα και από τους γνώστες για τον αρχάριο, ακριβώς επειδή δεν έχει συνδεθεί με τίποτα, κι έτσι δεν θα δημιουργήσει καμιά άβολη παρεξήγηση.
Λένε πως τίποτα δεν δείχνει ωραιότερο σε ένα αντρικό χέρι από ένα signet δαχτυλίδι στον δείκτη. Ο δείκτης είναι ιδιαιτέρως σημαντικό δάχτυλο στην καθημερινότητα, από τις χειρωνακτικές δουλειές ως και την κατάδειξη. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι τον αφήνουν ενστικτωδώς χωρίς δαχτυλίδι, καθώς από κοινού με τον αντίχειρα τον χρησιμοποιούμε περισσότερο από κάθε άλλο δάχτυλο.
Πλέον οι συνδηλώσεις με τίτλους ευγενείας και υψηλές κοινωνικο-οικονομικές θέσεις έχουν εκλείψει, κι έτσι ο δείκτης παραμένει ελεύθερος για στιλιστική εκμετάλλευση. Θα βρεις πάντως ανθρώπους να επιμένουν πως ο δείκτης είναι το μόνο δάχτυλο για δαχτυλίδια υψηλού συμβολισμού, όπως τάξης και κοινωνικής θέσης ή αδελφότητας.
Αν μάλιστα υπάρχει δαχτυλίδι οικογενειακό κειμήλιο, είναι η απόλυτη θέση να το φορέσεις στον δείκτη.
Δαχτυλίδι στον αντίχειρα φόρεσε ο δυτικός άντρας κατά τα πολύ πρόσφατα χρόνια, καθώς είναι μια επιλογή που ξενίζει πολλούς στο μάτι. Επιλέγεται συνήθως από άντρες που φορούν αρκετά δαχτυλίδια και θέλουν να προσθέσουν άλλο ένα, αναζητώντας ελεύθερο δάχτυλο. Ή όταν το ζητούμενο είναι η στιλιστική διαφοροποίηση.
Συμβολισμός δεν υπάρχει εδώ, στον δυτικό πολιτισμό τουλάχιστον, καθώς σε άλλες γωνιές του κόσμου θεωρείται σημάδι ισχύος και πλούτου. Εκεί είναι ογκώδες και φανταχτερό. Ογκώδη και φανταχτερά είναι όμως κι αυτά που επιτάσσει η μόδα, όπως τα δαχτυλίδια με νεκροκεφαλές που παραείναι δημοφιλή τα τελευταία χρόνια.
Εκεί που το αντρικό δαχτυλίδι ήταν για σειρά αιώνων υπόθεση χρυσού, πλέον τέτοιες τυπικότητες είναι ξεπερασμένες. Το μόνο που λέει το υλικό κατασκευής ενός δαχτυλιδιού είναι η τιμή του, λειτουργώντας απλώς ως σύμβολο οικονομικής ευρωστίας.
Πλέον ο άντρας έχει στα χέρια του εξαιρετικά δαχτυλίδια από χρυσό, λευκόχρυσο, ασήμι, τιτάνιο, χάλυβα, μαρκασίτη, βολφράμιο, ακόμα και κεραμικά ή ξύλινα δαχτυλίδια. Και δαχτυλίδια από σιλικόνη!
Ο χρυσός παραμένει προφανώς η καλύτερη επιλογή όταν ο στόχος που επιτελεί το δαχτυλίδι είναι να αντικατοπτρίζει το πορτοφόλι μας. Πέρα από σύμβολο επίδειξης πλούτου όμως, ο χρυσός είναι και μια κλασική και διαχρονική επιλογή που δύσκολα λαθεύει στο αντρικό χέρι.
Ως πιο μοδάτη αλλά εξίσου κομψή επιλογή προτείνεται ο λευκόχρυσος, με τη χαρακτηριστική λευκή λάμψη και το λείο φινίρισμα που ταιριάζει εξαιρετικά με πολύτιμα πετράδια. Αλλά και ημιπολύτιμους λίθους.
Το τιτάνιο, από την άλλη, με υπέροχη αργυρόλευκη λάμψη και βάρος-πούπουλου, κερδίζει στις μέρες μας ολοένα και περισσότερο έδαφος. Διαχρονικά ελκυστικό είναι και το ασήμι, καθώς είναι ηπιότερο στο μάτι.
Οικονομικότερα δαχτυλίδια από μαρκασίτη, βολφράμιο, ζαμάκ και κεραμικό έχουν εισβάλει για τα καλά στην επικράτεια του αντρικού δαχτυλιδιού, κομίζοντας κάτι το καινούριο. Όπως και το ξύλο φυσικά, η οικολογική επιλογή για τον άντρα που σέβεται τη φύση…
Όλο το αντρικό δαχτυλίδι ήταν κάποτε το πετράδι του. Η ίδια η φινέτσα και η καλαισθησία του. Και ο λίθος παραμένει η καρδιά του αντρικού δαχτυλιδιού, δίνοντας υπόσταση σε όσα κρύβει η ψυχή του κατόχου. Και το πορτοφόλι του, αλίμονο.
Το διαμάντι παραμένει η βασιλική οδός του αντρικού δαχτυλιδιού, καθώς το αστρονομικό ποσό που μπορεί να φτάσει ένα αψεγάδιαστο διαμάντι πολλών καρατίων δεν είναι για τους κοινούς θνητούς.
Ρουμπίνια, σμαράγδια και ζαφείρια κατατάσσονται με τα σαγηνευτικά χρώματά τους στην αφρόκρεμα των πολύτιμων λίθων και κοσμούν τα δάχτυλα όσων επενδύουν πολλά σε ένα δαχτυλίδι. Πολλά τόσο σε όρους χρημάτων όσο και σημασίας που αποδίδουν στο δαχτυλίδι.
Αμέθυστος, κεχριμπάρι, περίδοτο, ακουαμαρίνα, τανζανίτης, όνυχας, τιρκουάζ, συνθετικός μοϊσσανίτης και μάτι της τίγρης είναι, μεταξύ άλλων, οικονομικότερες λύσεις κατάλληλες για πιο συμβατικά βαλάντια.
Είναι γεγονός ότι σήμερα το δαχτυλίδι έχει πρωτίστως διακοσμητικό ρόλο, γι’ αυτό και οι στιλίστες μάς λένε πως πρέπει να επιλέγεται με βάση το ενδυματολογικό σύνολο. Αλλά και να συμβαδίζει με το μέγεθος του δαχτύλου μας, ώστε να τηρείται μια αρμονική ισορροπία.
Κι ενώ όλα πια είναι θέμα γούστου, όταν μιλάμε για καλό γούστο υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας, ο λεγόμενος «νόμος των τριών». Ο άντρας δεν φορά δηλαδή ποτέ πάνω από τρία κοσμήματα ταυτοχρόνως. Κόσμημα είναι εδώ το ρολόι, τα μανικετόκουμπα και το δαχτυλίδι.
Αν φοράς ρολόι και βέρα, καλό είναι να βάλεις το δαχτυλίδι στο άλλο χέρι. Κι αν είναι να φορέσεις περισσότερα του ενός δαχτυλίδια, φοράς απαραίτητα τα ίδια μέταλλα.
Discussion about this post