Ένα τραγούδι που ακόμα και σήμερα, 32 χρόνια μετά, όποιος το ακούει κλαίει…
Την ώρα της ηχογράφησης του τραγουδιού «Μαμά γερνάω» της Τάνιας Τσανακλίδου, όλοι οι συντελεστές έκλαιγαν και έφυγαν από το στούντιο.
Ήταν Νοέμβριος του 1986…
Η τραγουδίστρια Τάνια Τσανακλίδου χάνει την μητέρα της και είναι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Εντωμεταξύ, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Λίνα Νικολακοπούλου μαζί με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη και την Ελευθερία Αρβανιτάκη, παρουσιάζουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα στη Συγγρού.
Το μόνο που θα είχε τώρα νόημα για μένα θα ήταν ένα τραγούδι που θα έλεγα στη μάνα μου ότι δεν πρόλαβα να της πω
Θεατροποιημένο τραγούδι για αρχή και τέλος μεικτό ρεπερτόριο από ρεμπέτικο μέχρι Σουγιούλ, προσεγμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια στο ανέβασμα, κάτι εντελώς διαφορετικό από τη νοοτροπία των προγραμμάτων της εποχής.
Ένα βράδυ αρχές του νέου χρόνου, η κυρία Τσανακλίδου βγήκε για να ξεσκάσει και πήγε να δει τα παιδιά. Σε μια συνέντευξη της τότε είχε πει: «Είχαμε γνωριστεί με τα παιδιά και όλο λέγαμε να κάνουμε κάτι μαζί, αλλά δεν καθόταν. Εν τω μεταξύ πεθαίνει η μητέρα μου. Νοέμβρης του ’86.
Είμαι στα χάλια μου εγώ, δεν θέλω να βγαίνω, να τρώω, περνάω δύσκολα. Ένα βράδυ, αρχές του άλλου χρόνου, με τραβάνε τα παιδιά να πάω στην παράσταση τους, να βγω λιγάκι, και όντως πάω στη «Λεωφόρο Α», όπου τραγουδούσαν η Άλκηστις και η Ελευθερία. Είμαι όμως χάλια. Απαρηγόρητη.
Μου λένε πάλι να κάνουμε κάτι μαζί και τους απαντώ: «παιδιά, ούτε δίσκο θέλω, ούτε τίποτα. Το μόνο που θα είχε τώρα νόημα για μένα θα ήταν ένα τραγούδι που θα έλεγα στη μάνα μου ότι δεν πρόλαβα να της πω».
Αυτό το τραγούδι, όντως δεν μπορούσα να το προβάρω όπως τα άλλα που έγιναν για τον δίσκο. Δεν το άντεχα…
«Περνάνε λίγες ημέρες και ένα βράδυ, που παίζαμε χαρτιά με το Σταμάτη, καταλαβαίνω ότι το πάει από δω, το πάει από ‘κει, κάτι θέλει να μου πει. Στο τέλος δεν αντέχει και μου το ξεφουρνίζει: «Σου ‘χει γράψει ένα η Λίνα που δεν θα το πιστεύεις». Έτσι όπως είμαστε, παρατάμε τα χαρτιά, τα παρατάμε όλα και δίνουμε ραντεβού με τη Λίνα. Αυτό το τραγούδι, όντως δεν μπορούσα να το προβάρω όπως τα άλλα που έγιναν για τον δίσκο. Δεν το άντεχα. Έτοιμος ήταν ο υπόλοιπος, αλλά αυτό δεν μπορούσα…
Πρώτη φορά λοιπόν μπαίνουμε και οι τρεις στο στούντιο να ψάξουμε τόνο και αρχίζω… Κάποια στιγμή ψάχνω να τους βρω και είχαν εξαφανιστεί όλοι. Ο Σταμάτης, ο ηχολήπτης, όλοι. Μόνο η Λίνα έκανε ότι διάβαζε εφημερίδα. Όλοι μέσα στο στούντιο έκλαιγαν. Τελικά αυτή την πρώτη «πρόβα» την κρατήσαμε και στον δίσκο, είναι το «Υστερόγραφο».
Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1988 αλλά δεν σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Αλλά… η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Τότε πούλησε μόνο 12.000 κομμάτια (εποχή όπου ο χρυσός δίσκος ήταν στα 50.000) αλλά σήμερα πλέον ξέρουμε, ότι δεν υπάρχει σπίτι, αυτοκίνητο, πάρτι, κέντρο που ακόμη και τώρα δεν δακρύζει με αυτό το κομμάτι. Στιχουργικά, καθιερώνει και μια νέα εποχή για το ελληνικό τραγούδι.
Ο λόγος της Νικολακοπούλου, ελλειπτικός πολλές φορές και βασισμένος σε εικόνες, δίνει με μοναδικό τρόπο το αίσθημα της γενιάς του ’80, τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της. Γυναικείο τραγούδι, αλλά όχι σαν τα γυναικεία τραγούδια που ξέραμε μέχρι τότε. Στο «Μαμά γερνάω», έλεγε χρόνια αργότερα ο Κραουνάκης: «Έπρεπε να μελοποιήσω τη γυναικεία ψυχή και δεν ήταν εύκολο πράγμα». Πολλές φορές εκείνη την εποχή ένιωθα ότι η μουσική έπρεπε να είναι πιο συμβατική από τον στίχο., γιατί ένιωθα ότι ο λόγος της Λίνας θα βγάλει φίδι από την τρύπα, αυτός θα είναι το ανατρεπτικό στοιχείο».
Σήμερα: 32 χρόνια μετά…
Η γλυκιά τραγουδίστρια αναφέρει στο ant1ıwo:
«Νιώθω πολύ τυχερή που είπα αυτό το τραγούδι και που τα παιδιά το έγραψαν για μένα. Κάθε φορά που το λέω, το λέω αλλιώς, γιατί κάθε φορά τα συναισθήματα μου αλλάζουν. Το αγάπησα πάρα πολύ και πάντα θα το τραγουδάω, μέχρι το τέλος.
Όταν το ακούει κάποιος που έχασε τη μητέρα του, πονάει και δακρύζει. Πρέπει όμως όλοι να ξέρουμε ότι, κανείς δεν πεθαίνει όταν ζει μέσα στη καρδιά μας!».
Πηγή: ant1iwo.com