Με έναν συγκινητικό τρόπο περιγράφει τα όσα βίωσε στον ένα χρόνο του ως συντονιστής του θαλάμου COVID-19 του Νοσοκομείου Αμμοχώστου ο Ειδικός Παθολόγος, Δρ Χρήστος Κυπρής.
Αυτούσια η ανάρτησή του:
“11 Μαρτίου σήμερα. Μια μέρα πού δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Λίγες μέρες πιο πριν είχα δηλώσει εθελοντικά να μεταφερθώ στο Γ. Ν. Αμμοχωστου για να το βοηθήσω με την πανδημία. Δεν ήξερε κανείς όμως. Ούτε πότε θα έρθει το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα, ούτε πότε θα ανοίξει το νοσοκομείο αναφοράς και πότε πρέπει να πάω. Τότε δούλευα στα ύποπτα περιστατικά στο Γ. Ν. Λεμεσού και στις 11/3 βγήκε το πρώτο μου θετικό κρούσμα. Είχα μπει στο δωμάτιο του ασθενή μου να του το ανακοινώσω. Είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Η φοβία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Αλλά εγώ να τον πιέζω να θυμηθεί πού πήγε, με ποιον ήρθε σε επαφή και να προσπαθώ να βγάλω άκρη λες και είμαι ντετέκτιβ.
Τελείωσα θυμάμαι η ώρα 5 το απόγευμα. Βγαίνω έξω απο το δωμάτιο, καταϊδρωμένος, κουρασμένος και με περίμενε ο Εκτελεστικός Διευθυντής του νοσοκομείου για να μου ανακοινώσει οτι σε 2 ώρες ο ασθενής πρέπει να φύγει για Αμμόχωστο και πρέπει να πάω και εγω μαζί του. “Ξεκινά την λειτουργία του το νοσοκομείο αναφοράς και δεν εχει γιατρό να εφημερεύσει απόψε και πρέπει να πας”. Shock! Μα σε 2 ωρες; Το ξέρω ότι σε αυτή τη χωρα γίνονται όλα τελευταία στιγμή αλλά σε 2 ΩΡΕΣ;
Παίρνω την μητέρα μου τηλέφωνο και της λέω να βρει μια βαλίτσα και να βάλει ο,τι ρούχα και αντικείμενα μπορεί να φανταστεί διότι δεν ξέρω πότε θα επιστρέψω. Σπίτι με περίμενε η μάνα μου και οι 2 αδελφές μου. Ένιωθα ότι πάω στον πόλεμο. Τους είπα να μην ανησυχούν και ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερα όμως αν θα πήγαιναν καλα; Ιδέα δεν είχα. Θέλω όμως πάντα να τα βλέπω όλα θετικά. Έτσι λειτουργώ. Ξεκίνησα να έρθω Αμμόχωστο.
Ιδέα δεν είχα πού ήταν αυτό το νοσοκομείο. Την πρώτη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Έβλεπα τα ψευδοτάβανα του νοσοκομείου και το μυαλό έτρεχε με 1000. Δεν ήξερα τί ήταν αυτό που ένιωθα. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Μάλλον ήταν φοβία. Άγνωστο νοσοκομείο, άγνωστο προσωπικό, άγνωστη νόσος, άγνωστη θεραπεία. Την επόμενη μέρα ήρθε και ο συνάδελφος λοιμωξιολόγος ο Γιώργος Σιακαλλής. Εξαιρετικός άνθρωπος και επιστήμονας.
Δουλέψαμε μαζί σκληρά. Να κάνουμε πλάνο για το μέλλον. Να δουλεύουν όλα στην εντέλεια. Να εκπαιδευτεί καλά το προσωπικό. Είχαμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Τους πρώτους 3 μήνες δεν έλειψα ουτε και μια μερα απο το νοσοκομειο. Ήθελα να ηταν ολα τέλεια. Απολογισμός να μην κοιμαμαι τα βράδια. Να ξυπναω ΕΓΩ η ωρα 5 το πρωί χωρις ξυπνητήρι? Εγω που θέλω 10 snoozes για να σηκωθω συνηθως. Στην πορεία έχασα και 8 κιλά. Εντάξει αυτο ηταν καλό. Επρεπε. Το στρες ηταν εντονο. Περασε 1 χρονος τωρα. Τωρα ειμαι καλά. Άσχετο αν μενω μόνος στους 4 τοιχους σε διαμέρισμα στο Παραλιμνι μακρια απο ολη την οικογένεια μου και τους φιλους μου.
Ειμαι καλα. Διοτι εδω απεκτησα δευτερη οικογένεια. Γνώρισα εξαιρετικους ανθρωπους. Με φιλοτιμο και αγαπη προς τον συνάνθρωπο τους. Αν δεν ηταν αυτα τα ατομα δεν θα ειχαμε αυτα τα αποτελέσματα στο νοσοκομείο. Ειλικρινα εντυπωσιαστηκα με αυτους τους ανθρωπους και εντυπωσιαζομαι καθε μερα. Τους αγαπώ. Πάντα λεω τα καλύτερα για τους νοσηλευτες, τους βοηθους και τις καθαριστριες. Αυτοι ειναι οι “ήρωες”.
Ομως θελω να αναφερθώ ονομαστικα σε 5 γιατρους συναδέλφους. Πολλοί γιατροι ηρθαν και έφυγαν απο εδω. 5 άτομα ομως ηταν παντα εδω. Να δουλεύουν ασταμάτητα. Με φιλότιμο και αγαπη προς τον Συνάνθρωπο τους. Φλωρεντια Αρτυματα, Θεογνωσια Χαννη, Φλωρεντια Σαββα, Δημητρα Δημητριου, Λευτερης Παπακωνσταντινου. Σας ευχαριστώ για όλα. Χωρις εσάς τίποτα δεν θα λειτουργουσε.
Ποιός περίμενε οτι 1 χρόνο μετά θα είμαι ακόμη εδω? Και ομως ειμαι ακομα εδω, και αυτο το καλοκαίρι. Κάποτε θα φύγω αλλα ενα μεγαλο κομμάτι της καρδιάς μου θα ειναι εδω. Στο Γ. Ν. Αμμοχωστου. Το δευτερο μου σπίτι. Την δευτερη μου οικογένεια. ❤️❤️❤️”
