Η ψυχή αυτής της γυναίκας… είναι γεμάτη πληγές και τίποτα δεν μπορεί να την κάνει να χαμογελάσει.
Από πολύ μικρή έμαθε τι θα πει δυστυχία και πως είναι κανείς να ζει μόνο με εφιάλτες. Έχει βουλιάξει στην απογοήτευση και πονάει πολύ. Δυστυχώς, ποτέ δεν θα μπορέσει να διώξει το φόβο, να βρει τη δύναμη της.
Παλιά, ζητούσε εκδίκηση αλλά σήμερα το μόνο που θέλει είναι να ξεχάσει και να μην σκέφτεται τίποτα.
Τί να πεις σε αυτή τη γυναίκα που ο ίδιος της ο πατέρας την έριξε σε αυτή την κόλαση;
Η Ελένη από την επαρχία Αμμοχώστου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα το 1961 σε κατεχόμενο χωριό της Επαρχίας Αμμοχώστου και σήμερα ζω επίσης σε χωριό στην ελεύθερη Αμμόχωστο. Οι γονείς μου ήταν κτηνοτρόφοι και έχω 5 αδέλφια.
Πήγα μέχρι την Γ΄ τάξη του δημοτικού γιατί έπρεπε να μείνω σπίτι και να μαγειρεύω για τα αδέλφια μου αλλά και να καθαρίζω το σπίτι. Η μητέρα μου τότε δούλευε μέχρι αργά το βράδυ στη φάρμα.
Τα παιδικά μου χρόνια έμοιαζαν με κόλαση, εφιάλτες και μόνο εφιάλτες. Έζησα πράγματα και καταστάσεις που κανένα παιδί δεν έχει βιώσει. Κάνω ότι μπορώ για να διαγράψω από την μνήμη μου όλα όσα πέρασα αλλά μάταια. Τίποτα και κανείς δεν κατάφεραν να με κάνουν να ξεχάσω έστω και για λίγο το παρελθόν μου…
Ο πατέρας μου φρόντισε να μην ζήσω, να πεθάνω πριν ακόμα καλά-καλά μεγαλώσω
Ήμουν μόλις 5 χρονών όταν ο πατέρας μου άρχισε να ασκεί βία πάνω μου. Συμπεριφερόταν πολύ διαφορετικά απέναντί μου από ότι στα άλλα μου αδέλφια. Τα αγγίγματα αλλά και οι αγκαλιές του, δεν ήταν όπως θα έπρεπε να ήταν.
Σε ηλικία 5 ετών μου έβγαλε το εσώρουχο, αλλά μου είναι αδύνατο να μπορέσω να περιγράψω όλα όσα μου έκανε. Το μαρτύριο μου δεν είχε τέλος και αυτός, χωρίς ίχνος ντροπής, κάθε φορά μου έδινε κρυφά λεφτά για να μην πω ποτέ τίποτα σε κανέναν. Σε ηλικία 12 ετών, δεν άντεξα και το είπα στη μητέρα μου αλλά εκείνη δεν με πίστεψε.
Με αποκάλεσε «ψεύτρα» και με χαστούκισε. Κατάλαβε ότι έλεγα την αλήθεια όταν τον είδε να κοιτά από την κλειδαρότρυπα του δωματίου μου – κάτι που το συνήθιζε – . Θύμωσε πάρα πολύ, του έβαλε τις φωνές μα εκείνος χωρίς να της δώσει καμία απάντηση, άρχισε να την χτυπάει μέχρι που μπήκα εγώ στη μέση. Τον απείλησα πως αν συνέχιζε, θα τον έδινα στην αστυνομία.
Ποτέ όμως δεν υλοποίησα τις απειλές μου, ούτε εκείνη την ημέρα στη φάρμα…
Με έστειλε κάτι να του φέρω και άργησα. Θύμωσε πάρα πολύ και αφού πήρε ένα κομμάτι ξύλο, άρχισε να με χτυπάει στο πρόσωπο. Κάποια στιγμή από τον πόνο, λιποθύμησα. Το αίμα έτρεχε από τη μύτη και το στόμα μου. Έμεινα λιπόθυμη μέχρι που ήρθε η μάνα μου στην φάρμα. Μου έβαλε νερό στο πρόσωπο και με πήρε στο νοσοκομείο. Ο γιατρός με ρωτούσε συνέχεια να του πω τι ακριβώς συνέβη και όταν του είπα, επέμενε να τον καταγγείλω στην αστυνομία αλλά και πάλι για χάρη της μάνας μου δεν το έκανα.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, η μάνα μου πήγε να γεννήσει αλλά επειδή ήξερε τι συνέβαινε, δεν έμεινε ούτε 24 ώρες στο νοσοκομείο. Όταν επέστρεψε στο σπίτι με το βρέφος και με είδε, έβαλε τα κλάματα. Είχα σημάδια σε όλο μου το σώμα…
Όλα τα ήξερε η μάνα μου αλλά φοβόταν να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Φοβόταν πρώτα εκείνον και μετά τον κόσμο. Πάντα την απασχολούσε τι θα πει ο κόσμος. Τον πατέρα μου όμως ποτέ δεν τον απασχολούσε τι θα πει ο κόσμος…
Όταν έλειπε η μητέρα μου, αν δεν “σκότωνε” εμένα, έφερνε στο σπίτι τις ερωμένες του. Δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση και έκανα πολλές απόπειρες αυτοκτονίας, ένιωθα τόσο μόνη και τόσο αβοήθητη…
Όταν έγινα 20 ετών, παντρεύτηκα με συνοικέσιο και μαζί με τον άντρα μου φύγαμε για Ελλάδα. Μείναμε εκεί 6 χρόνια και αποκτήσαμε 2 παιδιά. Δυστυχώς όμως, ο γάμος μου δεν κράτησε. Ο άντρας μου έβγαινε σχεδόν κάθε βράδυ και έπινε πολύ. Ένα βράδυ που γύρισε μεθυσμένος στο σπίτι, συζητήσαμε και με χτύπησε άσχημα. Δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Αν χώριζα να πάω που; Πίσω στους γονείς μου; Πίσω στην κόλαση;
Μετά από 5 χρόνια, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στην Κύπρο και να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Δυστυχώς όμως, 6 μήνες αργότερα, χωρίσαμε. Ο σύζυγος μου έφυγε για Ελλάδα και από τότε δεν τον είδε κανείς μας μέχρι το 2011. Τον εντόπισαν τα παιδιά μου μέσω Facebook και από τότε έχουν επικοινωνία.
Παντρεύτηκα ξανά στα 41 μου χρόνια. Δυστυχώς αυτός ο άντρας δεν αγάπησε ποτέ τα παιδιά μου αλλά ούτε και μένα. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν τα χρήματα. Περίμενε κάθε τέλος της εβδομάδας να του δώσω το μισθό μου και εξαφανιζόταν. Δεν μου φερόταν καθόλου καλά και έτσι, πήρα την μεγάλη απόφαση να χωρίσω για δεύτερη φορά.
Τα παιδιά μου έκαναν τη δική τους οικογένεια και μένουν μακριά. Έμεινα μόνη, ζω μέσα στη μοναξιά και τις κακές αναμνήσεις. Δυστυχώς, ούτε ο πατέρας μου άλλαξε, αν και ηλικιωμένος, συνέχιζε να με βλέπει με το ίδιο πονηρό βλέμμα. Σιχαινόμουν και κάθε φορά που τον έβλεπα ήθελα να κάνω εμετό.
Δυστυχώς οι εφιάλτες από το παρελθόν δεν με αφήνουν ποτέ να ησυχάσω…
Μετά τα 30 μου χρόνια και μέχρι σήμερα, επισκέπτομαι έναν ψυχίατρο. Μου έχει τύχει μετά από κρίσεις πανικού – έρχονται πάντα στη μνήμη μου όλα όσα πέρασα κοντά στον πατέρα μου – να νοσηλευτώ σε ψυχιατρική κλινική αλλά ευτυχώς μόνο για λίγο. Η ψυχή και το σώμα μου δεν θα σταματήσουν ποτέ να αιμορραγούν. Κάθε μέρα προσπαθώ να νικήσω τις ανησυχίες μου, τους φόβους μου και τις αρνητικές σκέψεις αλλά δυστυχώς…
Ο πατέρας μου φρόντισε να μην ζήσω, να πεθάνω πριν ακόμα καλά-καλά μεγαλώσω. Μακάρι να ξυπνούσα ένα πρωί χωρίς να θυμάμαι, γεμάτη θάρρος και χωρίς να φοβάμαι…
Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν, μόνο στη μάνα μου. Τώρα το κάνω μόνο και μόνο για να βοηθήσω τις μανάδες που υποφέρουν διπλά αλλά σωπαίνουν και γίνονται έτσι συνένοχοι σε ένα μεγάλο και ασυγχώρητο έγκλημα.
Μην σωπαίνετε, μιλήστε, ζητήστε βοήθεια αλλιώς το παιδί σας θα πεθαίνει κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή για όλη του τη ζωή…».
Το φαινόμενο της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης συμβαίνει δυστυχώς σε μεγαλύτερη κλίμακα από όσο γνωρίζουμε όμως καλύπτεται από έντονη μυστικότητα. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχει ο Σύνδεσμος Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Βίας στην Οικογένεια και από τον οποίο μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια.
Πηγή: ant1iwo.com / Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου