Του Σωκράτη Αριστοτέλους
«Οι oυρανοί, τα αμέτρητα άστρα με το μεγαλείο τους, με την τάξην τους και την αρμονικήν κίνησήν τους ασταμάτητα διηγούνται την δόξαν, την σοφίαν και την παντοδυναμίαν του Δημιουργού. Ο γαλανός κατάσπαρτος από γαλαξίες ουράνιος θόλος διαλαλεί, ότι τον έκτισαν τα χέρια του Υψίστου. Κάθε μέρα που φεύγει, μιλά για τον Δημιουργόν Θεόν στην μέρα που έρχεται και κάθε νύκτα στην νύκτα, που θα την ακολουθήσει, μεταδίδει την γνώσιν του Παντοκράτορα. Οι φωνές που αφήνει ο ουρανός, αν και φαίνεται σιωπηλός, δεν είναι συνηθισμένες αδύνατες φωνές, που δεν ακούονται. Αλλά σαν μουσική και αρμονία αντηχούν σ’όλη την γην και τα λόγια τους
φτάνουν έως τα πέρατα της οικουμένης» (Ψαλμός ιη΄2-5) Μετάφραση.
Μόνον ο θεόπνευστος και γίγαντας ποιητής, μόνον άνθρωπος με τετράγωνη λογική και με την ικανότητα να κάνει χρήση της λογικής του ήταν δυνατόν να μιλήσει μ’ αυτή τη γλώσσα και μάλιστα πριν τρεις χιλιάδες χρόνια.
Και σήμερα που η Αστρονομία πολλά μας δίδαξε και μας έμαθε, που με τα τηλεσκόπια και ραδιοτηλεσκόπια συναντούμε στον αχανή ουρανό τρισεκατομμύρια ήλιους και πλήθος από μικρούς και μεγάλους πλανήτες, δορυφόρους, κομήτες, αστεροειδών και τους βλέπουμε να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, να στροβιλίζονται και να χορεύουν αρμονικούς χορούς σαν σε πανηγύρι, γεμάτοι κατάπληξη, όλοι με θαυμασμό, με πίστη ακλόνητη, φέρουμε στα χείλη μας τα λόγια του Δαυίδ «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού».