Του Σωκράτη Αριστοτέλους
Όταν δε ο πατέρας ρώτησε το παιδί γιατί το κάνει, απάντησε: «Πατέρα, στην τάξη μου υπάρχουν τρία παιδιά που έρχονται στο σχολείο νηστικά. Οι πατεράδες τους είναι άνεργοι τώρα έξι μήνες. Θα βάλω το πιάτο στο ψυγείο και αύριο θα πάρω το φαγητό σ’ αυτά».
Αυτό έγινε σε ένα σχολείο στην Ελλάδα. Ναι, παράλληλα με τις οργανωμένες προσπάθειες σίτησης και ένδυσης δοκιμαζόμενων ψυχών, εκδηλώνονται ατομοκεντρικές, σιωπηρές πράξεις στήριξης και αλληλεγγύης ανυπολόγιστης ψυχικής αξίας. Και στην πρωτοπορία της αγάπης η άδολη παιδική ψυχή.
Αυτό ας το δούμε όλοι και κυρίως οι πολιτικοί και οι διάφοροι συνεργάτες τους, που με τις ατασθαλίες τους οδήγησαν τη δύσμοιρη Ελλάδα στην πείνα και τον εξευτελισμό. Αλλά πού να το δουν αυτοί όλοι; Έπαθαν απαράλακτα σαν την Φραγκογιαννού (Φόνισσα) του Παπαδιαμάντη, που σκότωνε τα μικρά παιδιά νομίζοντας ότι τα ευεργετούσε. Θα έρθει όμως η ώρα που θα βρουν το θάνατο στο πέρασμα του «Αγίου Σώστη» στο μισό δρόμο της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης.