Του Σωκράτη Αριστοτέλους
Είχα τελειώσει τον εσπερινό, όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτησε στην εκκλησία. Ήταν τρεις άνθρωποι, ένας άντρας και δύο γυναίκες (αδελφές) από την ενορία μου. Κάτι τους απασχολούσε και ήθελαν βοήθεια. Μου είπαν τον πόνο τους…
Το κορίτσι της μιας γυναίκας πριν τρία χρόνια παντρεύτηκε και χώρισε. Νοικίασε άλλο σπίτι και ζει μόνο του. Η μάνα έβγαλε όλο τον καημό της. Μου είπε περισσότερα από όσα θα μπορούσε να πει στον άντρα της. Μου ζήτησε να κάνω παρακλήσεις για να σωθεί το αντρόγυνο. Η προθυμία μου την ξεκούρασε ψυχικά, έφυγε κάτι που πίεζε την ψυχή της. Οι επισκέπτες μου αναχώρησαν σε λίγη ώρα κι εγώ αισθάνθηκα την ιεροσύνη μου πολύ βαριά.
Δεν είναι μικρή υπόθεση να σου αναθέτουν την επούληση πληγών, όταν μάλιστα οι τραυματισμένοι δεν ζήσανε ποτέ τη χαρά της πίστης.
Σε σένα Κύριε, μεταφέρω τον πόνο των γονιών και τη δυστυχία των κλονισμένων συζύγων. Κύριε, βοήθησε αυτούς που
δεν σε έχουν αγαπήσει.
Από το ημερολόγιο κάποιου ιερέα.
