Οι μόνοι που πραγματικά ασχολούνται είναι οι υποψήφιοι και τα κόμματα… (Άρθρο της Εφημερίδας ΣΗΜΕΡΙΝΗ)Σήμερα το πολιτικό σύστημα περισσότερο παρά ποτέ στο παρελθόν μοιάζει να βρίσκεται στο περιθώριο.
Στο πολιτικό παρασκήνιο όλοι ψιθυρίζουν ότι οι δημοτικές εκλογές είναι ο προθάλαμος των Προεδρικών…
ΟΙ ΜΟΝΟΙ που στην ουσία πραγματικά ασχολούνται (για την ώρα τουλάχιστον) είναι οι ίδιοι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι, Σχολικοί Έφοροι, αλλά και τα κομματικά επιτελεία.
Εκείνο που κυριαρχεί αθόρυβα στον δρόμο των δημοτικών εκλογών είναι η παγερή αδιαφορία των πολιτών. Οι Κύπριοι σήμερα είναι εντελώς απορροφημένοι από την οικονομική κρίση και τα νέα δεδομένα που φέρνει στην καθημερινή ζωή τους. Οι μόνοι που στην ουσία πραγματικά ασχολούνται (για την ώρα τουλάχιστον) είναι οι ίδιοι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι, Σχολικοί Έφοροι, αλλά και τα κομματικά επιτελεία. Ίσως να σώζει την κατάσταση ότι και οι Δήμοι είναι πολλοί και οι κοινότητες και οι σχολικές εφορείες. Άρα και οι υποψήφιοι. Αυτό, όμως, σίγουρα δεν είναι αρκετό για να υπάρξει μια κινητοποίηση, που να αναζωογονήσει το πολιτικό σύστημα…
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στο προσκήνιο, στο πολιτικό παρασκήνιο όλοι ψιθυρίζουν ότι οι Δημοτικές είναι ο προθάλαμος των Προεδρικών. Από την πλευρά του ΑΚΕΛ κατηγορούν τον Νίκο Αναστασιάδη και το κόμμα του ότι σκέφτονται μόνο τις Προεδρικές. Δεν λείπουν, όμως, και εκείνοι που υποψιάζονται τον Μάριο Καρογιάν ότι… τα κανόνισε για να βρεθεί χέρι-χέρι με το ΑΚΕΛ, επειδή έχει κατά νουν το 2013. Την ίδια, όμως, σκέψη κάνουν και από την πλευρά του ΔΗΚΟ και του ΑΚΕΛ για τον Γιαννάκη Ομήρου και την ΕΔΕΚ, που βρέθηκαν σε πολλούς Δήμους «αγκαλιά» με τον ΔΗΣΥ. Την ώρα, λοιπόν, που τα κόμματα μιλούν για την τοπική αυτοδιοίκηση και τον ξεχωριστό χαρακτήρα αυτών των εκλογών, την ίδια ώρα κάνουν σχεδιασμούς και συμμαχίες…
Ο καναπές.
Ο πραγματικός πρωταγωνιστής των εκλογών της 18ης Δεκεμβρίου θα είναι οι πολίτες. Έτσι ήταν πάντα. Έτσι θα είναι και τώρα. Με τη διαφορά ότι πιθανόν να κάνουν τη διαφορά οι πολίτες που δεν θα πάνε στην κάλπη. Επαΐοντες του χώρου των δημοσκοπήσεων διαβεβαιώνουν (με βάση τη σημερινή εικόνα) ότι στις εκλογές του επόμενου μήνα θα καταγραφεί «αποχή-έκπληξη». Το φόντο, ένα μήνα πριν από τις εκλογές, είναι ζοφερό.
Με την ανεργία σταθερά πάνω από το 7%, με τις χιλιάδες εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που αναγκάστηκαν να δεχτούν μειώσεις μισθού και απώλεια ωφελημάτων, με τις χιλιάδες μικρομεσαίους καταστηματάρχες ή τεχνίτες να βλέπουν τον κύκλο εργασιών τους να μειώνεται κατά 30% και με το άγχος του λουκέτου να επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη. Αλλά και με τους υπαλλήλους στον δημόσιο τομέα που θεωρούνται «προνομιούχοι», να καλούνται να αντιμετωπίσουν τις τεράστιες οικονομικές απαιτήσεις της εορταστικής περιόδου με μειωμένο βαλάντιο.
Όλοι τώρα πια αντιλαμβάνονται ότι η βασανιστική πορεία της κατρακύλας του ελληνικού κράτους δεν είναι πλέον κάτι τόσο μακρινό. Τουναντίον, η αίσθηση που επικρατεί ολοένα και περισσότερο είναι πως «κατά εκεί πάμε κι εμείς…». Συνεπώς, αυτές δείχνουν να είναι οι πραγματικές αγωνίες των πολιτών και όχι πόσοι του ΑΚΕΛ ή του ΔΗΣΥ θα κάθονται στο δημοτικό συμβούλιο της Αγλαντζιάς ή των Πολεμιδιών.
«Τίποτα δεν αξίζει»
Ανάμεσα στους πολίτες, όμως, επικρατεί και κάτι άλλο. Μια έντονη δυσφορία απέναντι στο πολιτικό σύστημα συνολικά. Μετά τα τραγικά συμβάντα του περασμένου Ιουλίου, τις οριακές διαδικασίες του Πορίσματος και την απομόνωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, που πεισματικά οχυρώνεται μέσα στο Προεδρικό με την ανοχή μόνο του κόμματός του, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν χάσει «πάσαν ιδέα». Βλέποντας, μάλιστα, ότι μετά τις «κορώνες» της συζήτησης στη Βουλή και τα κόμματα της αντιπολίτευσης σιγά-σιγά συνηθίζουν ότι αυτό θα είναι το νέο σκηνικό, πολλοί είναι πια εκείνοι που αγανακτούν συνολικά με το σύστημα.
Αυτήν τη στάση που φοβούνται ιδιαίτερα τα κομματικά επιτελεία, μόνο να την επιδεινώσουν μπορεί τα όσα γίνονται στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι περιμένουν ότι στους επόμενους μήνες θα αγγίξουν τους πάντες τα μέτρα που έστω και καθυστερημένα έρχονται. Αυτή η δυσαρέσκεια, όμως, δεν μπορεί να μετατραπεί σε ψήφο εμπιστοσύνης στην αντιπολίτευση. Διότι, αν και τα καθημερινά τα κακά μαντάτα στην οικονομία τα ακούνε από το στόμα της αντιπολίτευσης, δεν βλέπουν να γίνεται κάποια ουσιαστική κίνηση.
Ούτε όμως το ΑΚΕΛ δεν το βολεύει αυτή η κατάσταση. Διότι ο πρώτος φόβος στα κεντρικά της Εζεκία Παπαϊωάννου δεν είναι ότι οι δικοί τους ψηφοφόροι θα πάνε να ψηφίσουν άλλο κόμμα για να… «τιμωρήσουν» τον Δημήτρη Χριστόφια. Φόβος τους είναι ότι, όπως έγινε στις Ευρωεκλογές του 2004, οι Ακελικοί θα μείνουν σπίτι τους, στον καναπέ τους.
Άγχος για την οικονομία.
Η κατάσταση είναι πολύ πιο κρίσιμη απ’ ό,τι ομολογείται επίσημα. Αυτήν την εβδομάδα αξιωματούχος του Υπουργείου Οικονομικών έδωσε διαβεβαιώσεις ότι το κυπριακό κράτος έχει χρήματα και ότι δεν στηρίζεται αποκλειστικά πάνω στο μεγάλο ρωσικό δάνειο. Οι δηλώσεις ταξίδεψαν στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και το σχόλιο ξένων παρατηρητών ήταν απλό. «Αν η Κύπρος πράγματι δεν χρειάζεται το ρωσικό δάνειο, τότε γιατί το παίρνει;».
Στην πραγματικότητα, όμως, το κυπριακό κράτος εδώ και αρκετές εβδομάδες βρίσκεται σε άθλια ταμειακή κατάσταση. Συμβατικές πληρωμές καθυστερούν, ενώ πολλές κατηγορίες πολιτών διαμαρτύρονται. Από την ώρα που ήρθε η είδηση για τη νέα «απομείωση» που πρέπει να κάνουν οι κυπριακές τράπεζες, το παζάρι έχει παγώσει… Ενώ, τις μέρες αυτές η ζοφερή εικόνα μαύρισε ακόμα περισσότερο, όταν ανακοινώθηκε στη Βουλή πως το Συνεργατικό πιστωτικό σύστημα είναι στον αναπνευστήρα. Όχι, όμως, από τα ελληνικά τοξικά ομόλογα, αλλά από τα κυπριακά. Η ιστορία γράφει πως αυτή η κυβέρνηση, με τον προηγούμενο υπουργό Οικονομικών, τους «έπιασε από τον λαιμό» να χρηματοδοτήσουν το κράτος, την ώρα που δεν μπορούσε πια να βγει στις αγορές…
Όλα αυτά είναι καθημερινά καρφωμένα στο μυαλό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και προσπάθησε να «διώξει» την καυτή πατάτα του παγώματος του κρατικού μισθολογίου από τα χέρια του, εντέλλοντας τον Κίκη Καζαμία να ξεκινήσει εντατικές διαβουλεύσεις με τις συντεχνίες. Όπερ και εγένετο, με τη διαφορά ότι ο Κίκης δεν ενημέρωσε ούτε τον Πρόεδρο ούτε την Κυβέρνηση για την απόφασή του να εξαγγείλει πακέτο μέτρων. Εκτός όμως από το κρύο ντους του Δημήτρη Χριστόφια, που του «χάρισε» ο υπουργός του, και η Συντεχνία των Δημοσίων Υπαλλήλων είχε τα… απρόοπτά της. Όταν δέχτηκε την αντιπροσωπία της ρωσικής πρεσβείας, προκειμένου να ανιχνεύσουν… «προς τα πού πάει το πράγμα» με τα δημόσια οικονομικά.
Το σκηνικό της απελπισίας και οι πριονισμένες καρέκλες.
ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ της απελπισίας συμπληρώνουν με τον χειρότερο τρόπο τα όσα ακούγονται στο μέτωπο του Κυπριακού. Χωρίς καμία ελπίδα για λύση, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προσπαθεί απλώς να ξεπεράσει «παγίδες». Την ίδια ώρα, η εικόνα της νέας υπουργού Εμπορίου, που αντί να τρέξει δραστήρια τα συμφέροντα της Κύπρου στα μεγάλα ανοικτά ζητήματα του φυσικού αερίου, έσπευσε να κάνει «εκκαθάριση» μέσα στο Υπουργείο και να υπόσχεται «οφέλη» στην τουρκική πλευρά, δεν ενέπνευσε καμία εμπιστοσύνη στην κοινή γνώμη.
Σήμερα το πολιτικό σύστημα περισσότερο παρά ποτέ στο παρελθόν μοιάζει να βρίσκεται στο περιθώριο.
Μέσα σε μια χώρα απελπισμένη, χωρίς την παραμικρή λογική προσδοκία στο Κυπριακό και με την οικονομία στην εντατική, πολλοί πολίτες αντιμετωπίζουν τα κόμματα και την πολιτική με αδιαφορία και περιφρόνηση. Η αίσθηση είναι ότι κάνουν σχεδιασμούς και υπολογισμούς μόνοι τους, και ότι μόνος σκοπός είναι «να μοιράσουν πάλι καρέκλες». Μόνο που αυτήν τη φορά δείχνουν… πριονισμένες!
Οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι συνεργασίες.
ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ εκτός από την «κίνηση ματ» στη Λευκωσία, με τον Κωνσταντίνο Γιωρκάτζη, φρόντισαν να στηρίξουν και τον βουλευτή και πρώην δήμαρχο Πάφου Φειδία Σαρίκα, στοχεύοντας να «εκθρονίσουν» τον σημερινό δήμαρχο Σάββα Βέργα. Αυτό, όμως, θεωρήθηκε casus belli από την πλευρά του Μάριου Καρογιάν, του οποίου η πολύ στενή σχέση με τον νυν δήμαρχο Πάφου είναι γνωστή. Είναι και ένας από τους τρόπους με τους οποίους στο ΔΗΚΟ δικαιολογούν την απόσταση από τον ΔΗΣΥ σ’ αυτές τις εκλογές.
Σε ανάλογο σχηματισμό θα βρεθούν αντιμέτωπα τα δυο κόμματα και στη Λάρνακα (Λουρουτζιάτης-Κλεάνθους), αλλά και σε μικρότερους Δήμους, όπως ο Άγιος Δομέτιος και η Έγκωμη.
Από την πλευρά του ΔΗΚΟ θέλουν να συγκαλύψουν τη «στρατηγική προτίμηση» του Καρογιάν προς ΑΚΕΛ, λέγοντας ότι «δεν φταίμε εμείς, αν σε πολλές δημαρχίες ο δικός μας υποψήφιος βρίσκει απέναντί του έναν του ΔΗΣΥ». Από την πλευρά του ΔΗΣΥ αντιτείνουν ότι «σ’ όλες τις διαβουλεύσεις το ΔΗΚΟ δεν έδειξε αρκετή προθυμία για συνεργασία».
Από την πλευρά του ΑΚΕΛ αρκούνται να στηρίζουν σε πλείστους Δήμους τους υποψήφιους του ΔΗΚΟ και να σωπαίνουν, παραβλέποντας το γεγονός ότι το ΔΗΚΟ, μαζί με τον ΔΗΣΥ, επιχειρούν να καταλάβουν τη δημαρχία της πρωτεύουσας… Του Χρύσανθου Τσουρούλλη