Του Μάριου ΑδάμουΠρώτη Απριλίου. Η μεγαλύτερη επανάσταση του ελληνισμού τον περασμένο αιώνα. Όταν μαθητές, κοριτσόπουλα, άγουρα παλικάρια, στεκούμενοι νοικοκυραίοι, αγρότες και τεχνίτες, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για ΛΕΥΤΕΡΙΑ που ερχόταν από τα διάσελα των αιώνων, και πήραν τα όπλα, πύκνωσαν τις τάξεις του Ιερού Λόχου και κίνησα σε κάμπους και βουνά, πολεμώντας τους πολυάριθμους και σιδερόφρακτους αποικιοκράτες, για Αυτοδιάθεση και Ένωση.
Για να μπορούν, όπως έγραφε στο γράμμα προς φίλο του λίγες μέρες προτού θυσιαστεί ο Κυριάκος Μάτσης, όσοι ζουν τη γη της Κύπρου, να περπατούν πάνω της Λεύτεροι και διαφεντευτές της. Ζήτω η Ένωση, ήταν τα τελευταία λόγια του Πετράκη Γιάλλουρου πριν ξεψυχήσει, στην άσφαλτο της οδού Ερμού στην Αμμόχωστο. Θυμηθείτε την τελευταία λέξη που είπε στον Μάστρο του τον Γρηγόρη Αυξεντίου ο δεκαεννιάχρονος Μάκης Γιωργάλλας καθώς ξεψυχούσε, θυμηθείτε την τελευταία λέξη του 16χρονου μαθητή Μιχαήλ Γεωργίου από την Κισσόνεργα που έπεσε καθώς έριχνε χειροβομβίδες σε αυτοκινητοπομπή: Ελλάδα, Ένωσις.
Ο Παναγιώτης Τουμάζος που έπεσε κατά τη διάρκεια ενέδρας τον Οκτώβρη του 1958. Πριν από την ενέδρα είχε κόψει ένα κλωνάρι αγριελιάς και το έβαλε στην τσέπη του. «Αν πέσω» είχε πει «θα βρούνε οι άγγλοι την αγριελιά στην τσέπη μου και θα μάθουν ότι πολεμούμε για την ειρήνη».
«Ξέρεις, ξέρεις ρε μάνα τι πάει να πει Ελλάδα», έλεγε ο 16χρονος Ανδρέας Βλάμης στην μάνα του Δεσποινού λίγες μέρες πριν πέσει.
Το αληθινό είναι το εθνικόν.
Παιάνας και θρίαμβος της Ελληνικής αρετής εκείνος ο αγώνας. Γιατί όμως θυσιάστηκαν όλοι αυτοί; Μήπως για να βλέπουμε σήμερα την πατρίδα μας υπό ημικατοχή και να συζητάμε λύσεις που καμία σχέση δεν έχουνε με τα ανθρώπινα δικαιώματα; Για να βλέπουμε την αδικία να θριαμβεύει; Για να προσπαθεί ο καθένας μας να εξυπηρετήσει τα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα;
Αλήθεια μείναμε τόσο λίγοι σε αυτό το ακρογιάλι του Ομήρου, να αγναντεύουμε τις λοξές ράχες των δελφινιών να φυτεύουμε κλήματα επάνω στα σβησμένα ηφαίστεια και να ψελλίζουμε ήχους πανάρχαιους ελληνικούς που μολογάνε τη δόξα των ταπεινών.
Το χρέος που έχουμε είναι δυσβάσταχτο. Αμφίβολο αν υπάρχουν ώμοι στιβαροί να το σηκώσουν από μόνοι τους. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται ομοθυμία και ομοψυχία για να πετύχουμε την εθνική ολοκλήρωση.
Αυτή η επέτειος μας δείχνει ότι Έλληνας σημαίνει αντίσταση και αγώνας. Ακόμη και όταν ξέρεις ότι ο Εφιάλτης έχει προδώσει και οι εχθροί τελικά θα περάσουν, Έλληνας σημαίνει να αντιστέκεσαι στις Θερμοπύλες.
Έλληνας σημαίνει να μπορείς να ορθώνεις τις δυο ανυπότακτες δωρικές κολώνες του μολών λαβέ.
Δεν πρέπει λοιπόν να υποστείλομε την γαλανόλευκη ψυχή μας. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε αυτά που προσπαθούν να επιβάλουν οι οποιοιδήποτε αδαείς και ανιστόρητοι που επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορία μας, που απαιτούν να ξεχάσουμε τους αγώνες που έκαναν γενεές και γενεές Ελλήνων, που ζητούν να διαγράψουμε το Δίκωμο, τον Μαχαιρά και το Λιοπέτρι.
Γιατί όπως έγραφε και ο τοίχος στο καφενείο της Άλωνας, στο Τρόοδος, που φωτογράφησε ο Γεώργιος Σεφέρης σε μια από τις περιοδείες του στην κυπριακή ύπαιθρο στις αρχές του 1954: «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ».
Στώμεν καλώς. Ουδείς ας ορρωδώσει (Σταθήτες γερά. Κανείς ας μην φοβηθεί)
Φως και οδηγός μας αδέρφια.