Του Μάριου ΑδάμουΠρώτη Απριλίου. Η μεγαλύτερη επανάσταση του ελληνισμού τον περασμένο αιώνα. Όταν μαθητές, κοριτσόπουλα, άγουρα παλικάρια, στεκούμενοι νοικοκυραίοι, αγρότες και τεχνίτες, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για ΛΕΥΤΕΡΙΑ που ερχόταν από τα διάσελα των αιώνων, και πήραν τα όπλα, πύκνωσαν τις τάξεις του Ιερού Λόχου και κίνησα σε κάμπους και βουνά, πολεμώντας τους πολυάριθμους και σιδερόφρακτους αποικιοκράτες, για Αυτοδιάθεση και Ένωση.
Για να μπορούν, όπως έγραφε στο γράμμα προς φίλο του λίγες μέρες προτού θυσιαστεί ο Κυριάκος Μάτσης, όσοι ζουν τη γη της Κύπρου, να περπατούν πάνω της Λεύτεροι και διαφεντευτές της. Ζήτω η Ένωση, ήταν τα τελευταία λόγια του Πετράκη Γιάλλουρου πριν ξεψυχήσει, στην άσφαλτο της οδού Ερμού στην Αμμόχωστο. Θυμηθείτε την τελευταία λέξη που είπε στον Μάστρο του τον Γρηγόρη Αυξεντίου ο δεκαεννιάχρονος Μάκης Γιωργάλλας καθώς ξεψυχούσε, θυμηθείτε την τελευταία λέξη του 16χρονου μαθητή Μιχαήλ Γεωργίου από την Κισσόνεργα που έπεσε καθώς έριχνε χειροβομβίδες σε αυτοκινητοπομπή: Ελλάδα, Ένωσις.
Ο Παναγιώτης Τουμάζος που έπεσε κατά τη διάρκεια ενέδρας τον Οκτώβρη του 1958. Πριν από την ενέδρα είχε κόψει ένα κλωνάρι αγριελιάς και το έβαλε στην τσέπη του. «Αν πέσω» είχε πει «θα βρούνε οι άγγλοι την αγριελιά στην τσέπη μου και θα μάθουν ότι πολεμούμε για την ειρήνη».
«Ξέρεις, ξέρεις ρε μάνα τι πάει να πει Ελλάδα», έλεγε ο 16χρονος Ανδρέας Βλάμης στην μάνα του Δεσποινού λίγες μέρες πριν πέσει.
Το αληθινό είναι το εθνικόν.
Παιάνας και θρίαμβος της Ελληνικής αρετής εκείνος ο αγώνας. Γιατί όμως θυσιάστηκαν όλοι αυτοί; Μήπως για να βλέπουμε σήμερα την πατρίδα μας υπό ημικατοχή και να συζητάμε λύσεις που καμία σχέση δεν έχουνε με τα ανθρώπινα δικαιώματα; Για να βλέπουμε την αδικία να θριαμβεύει; Για να προσπαθεί ο καθένας μας να εξυπηρετήσει τα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα;
Αλήθεια μείναμε τόσο λίγοι σε αυτό το ακρογιάλι του Ομήρου, να αγναντεύουμε τις λοξές ράχες των δελφινιών να φυτεύουμε κλήματα επάνω στα σβησμένα ηφαίστεια και να ψελλίζουμε ήχους πανάρχαιους ελληνικούς που μολογάνε τη δόξα των ταπεινών.
Το χρέος που έχουμε είναι δυσβάσταχτο. Αμφίβολο αν υπάρχουν ώμοι στιβαροί να το σηκώσουν από μόνοι τους. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται ομοθυμία και ομοψυχία για να πετύχουμε την εθνική ολοκλήρωση.
Αυτή η επέτειος μας δείχνει ότι Έλληνας σημαίνει αντίσταση και αγώνας. Ακόμη και όταν ξέρεις ότι ο Εφιάλτης έχει προδώσει και οι εχθροί τελικά θα περάσουν, Έλληνας σημαίνει να αντιστέκεσαι στις Θερμοπύλες.
Έλληνας σημαίνει να μπορείς να ορθώνεις τις δυο ανυπότακτες δωρικές κολώνες του μολών λαβέ.
Δεν πρέπει λοιπόν να υποστείλομε την γαλανόλευκη ψυχή μας. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε αυτά που προσπαθούν να επιβάλουν οι οποιοιδήποτε αδαείς και ανιστόρητοι που επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορία μας, που απαιτούν να ξεχάσουμε τους αγώνες που έκαναν γενεές και γενεές Ελλήνων, που ζητούν να διαγράψουμε το Δίκωμο, τον Μαχαιρά και το Λιοπέτρι.
Γιατί όπως έγραφε και ο τοίχος στο καφενείο της Άλωνας, στο Τρόοδος, που φωτογράφησε ο Γεώργιος Σεφέρης σε μια από τις περιοδείες του στην κυπριακή ύπαιθρο στις αρχές του 1954: «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ».
Στώμεν καλώς. Ουδείς ας ορρωδώσει (Σταθήτες γερά. Κανείς ας μην φοβηθεί)
Φως και οδηγός μας αδέρφια.
βρε παιδια καλος ο αγωνας του 55 αλλα φτανει πια.. αστε τα κουφια λογια της ενωσης με την ελλαδα και ξερω γω κουβεντες. ο κοσμος πεινα και ολοενα παει στον πατο και σεις αναπολειται την εοκα και τα εθνη.. και κατι ακομα απο αυτον τον αγωνα πολλοι εκμεταλευτηκαν καταστασεις…. οι ηρωες εμειναν στα σκοτεινα… για αυτο ασ αφησουμε τα κουφια λογια και τις φιλολογιες και να προειγειωθουμε
ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ (Ευτυχισμένος όποιος γνωρίζει την ιστορία του) Ευριπίδης φίλε μου. Συμφωνώ απόλυτα ΑΝΩΝΥΜΕ, ότι ο κόσμος πεινά και πάει στον πάτο. Όμως φίλε μήπως σκέφτηκες καμία φορά γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο σήμερα; Αναλογίστηκες ότι εάν παραμέναμε πιστοί στις παρακαταθήκες των αγνών αγωνιστών, στα νάματα του έθνους, δεν παρασυρόμασταν σε ξενοφερτες καταστάσεις θα βρισκομασταν άραγε στη σημερινή μας κατάντια.
Η πίστη στην πατρίδα και την ιστορία της μας οδήγησαν εδώ, ή μήπως λέω εγώ η απεμπόληση αυτών, η αλλοτρίωση και η αφομοίωση μας σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα , με μοναδικό ΘΕΟ και σκοπό την κατανάλωση και την επίδειξη;
Η μήπως προτιμάς να μετεξελιχθούμε σε απάτριδες και άθρησκους, βορά κάθε φορά στα συμφέρονα ενός έκαστος, αυτών που κυβερνούν τον πλανήτη και τη γειτονιά μας;
Σκέφτηκες τι θα απογίνουμε αν ξεχάσουμε την ιστορία μας και πάψουμε να τιμούμε τους ήρωες αυτού του τόπου; Ποιο θα είναι το μέλλον αυτού της πατρίδας και ειδικά το μέλλον των παιδιών μας; Αν διάβαζες ιστορία θα ήξερες για την περίπτωση των Φοινίκων.
Και να ξέρεις φίλε ότι λαός που δε παίρνει διδάγματα από την ιστορία του είναι καταδικασμένος στην εξαφάνιση!
Όσο γι' αυτό που έγραψες για τους αγωνιστές, συμφωνώ μαζί σου ότι οι πλείστοι και οι πιο αγνοί, έμειναν στα σκοτειτά. Αυτό όμως κάνει υπερδιπλο το χρέος μας να τους τιμούμε.
ΥΓ Τι προτείνεις δεν μας είπες