Του Σωκράτη Αριστοτέλους
Μ’ αυτό το απέραντο νερό με την τεράστια έκταση και την ακαταγώνιστη δύναμη, ένα μικρό όργανό ν’ αντιπαλαίσει. Ποιο είναι αυτό το μικρό όργανο; Είναι το πηδάλιο! Ένα στιβαρό χέρι, ένας επιδέξιος χειρισμός και το πηδάλιο διευθύνει το όποιο σκάφος στη θάλασσα και κυβερνά την πορεία του. Σωστή, σταθερή, τη φέρνει στο τέρμα της.
Το θαυμάζεις. Ονειρεύεσαι, ίσως, κάποιο πηδάλιο, κάποιο τιμόνι να κρατήσεις στο μέλλον. Όμως μη ξεχνάς. Απέραντη η ζωή μπροστά σου, η κοινωνία γύρω σου. Με ήσυχες στιγμές, μα και με φουρτούνες. Σωστή, σταθερή θα είναι η πορεία σου, αν έχεις πηδάλιο. Γερό πηδάλιο γίνεται η θέληση σου αν, στου Μόνου Οδηγού και κυβερνήτη Χριστού τις προσταγές πιστή, κατευθύνει τηνπορεία σου στο μέλλον.
Τι κι αν σαν φουρτούνα υψώνεται το ρεύμα των πολλών, η βουή της μάζας, ο καγχασμός της ειρωνείας, το θράσος της αμαρτίας. Έχει πηδάλιο! Μπορείς να μην παρασύρεσαι. Μπορείς να μην φοβάσαι τα κύματα, ανέμους περιπλάνηση. Έχεις πηδάλιο, που τολμά. Που τολμά να αναπαλαίει! Και να νικά. Ο Χριστός θα σου δίνει τη δύναμη και συ θα προχωρείς με λαμπερή ματιά, με αισιόδοξη χαρούμενη διάθεση. Δοκίμασε τη χαρά εκείνου που η θέλησή του τολμά ν’ αντιστέκεται. Να αντιμετωπίζει, να αντιστέκεται να αντιπαλαίει στο κάθε χαμηλό, στο κάθε αμαρτωλό.