Όταν η Adhara Pérez ήταν 2 χρόνων, είχε συμπεριφορές που δεν ήταν ανάλογες της ηλικίας της. Ένα χρόνο μετά, οι γιατροί -στο Μεξικό- είπαν στη μητέρα της πως ήταν στο φάσμα του αυτισμού (διαγνώστηκε με Asperger’s, που δικαιολογούσαν την εμμονή της με τις στάνταρ ρουτίνες και το ατελείωτο πάθος με συγκεκριμένα θέματα). Η σχολική της ζωή ήταν ένας εφιάλτης και η μικρή θύμα ατελείωτου bullying. Όταν οι συμμαθητές της δεν την αποκαλούσαν ‘φρικιό’, την έλεγαν ‘παράξενη’.
Οι δάσκαλοι της την απομόνωναν και την τιμωρούσαν -γιατί κοιμόταν στην τάξη, εν ώρα μαθήματος. Με ό,τι τρόπο διέθετε (συνήθως ζωγράφιζε μαύρες τρύπες, αντί να ασχολείται με όσα έλεγαν οι δάσκαλοι), ενημέρωνε ότι δεν ήθελε να είναι εκεί μέσα. Σιγά σιγά βυθιζόταν στην κατάθλιψη.
Στο σπίτι, ήταν άλλος άνθρωπος. Η μητέρα της, Nalley δήλωσε στο Infobae πως η κόρη της έδειχνε να γνωρίζει όσα μάθαιναν oι συνομήλικοι της στο σχολείο, αλλά και πολλά περισσότερα. “Για αυτό και στην τάξη, ένιωθε να βαριέται”. Όταν ο πατέρας της, την έβλεπε να κλαίει, της έλεγε “αν δεν σου αρέσει το πού είσαι, φαντάσου πού θα ήθελες να είσαι”. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: “Θέλω να γίνω αστροναύτης”.