Η προδοσία, η ταπείνωση, η δυσπιστία, η εγκατάλειψη, η αδικία είναι μερικά από τα τραύματα που κουβαλά η ψυχή της. Σήμερα καλείται όμως να λύσει και δεκάδες αλλά προβλήματα…
Είναι μια νέα γυναίκα που στη ζωή της ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Βίωσε πολύ δύσκολες στιγμές και ακόμα βιώνει. Οι πληγές της παιδικής ηλικίας, μεγεθύνουν ακόμη και σήμερα τους φόβους της. Η προδοσία, η ταπείνωση, η δυσπιστία, η εγκατάλειψη, η αδικία είναι μερικά από τα τραύματα που κουβαλά η ψυχή της.
Σήμερα καλείται όμως να λύσει και δεκάδες αλλά προβλήματα…
Δεν έχει σπίτι, δεν έχει δουλειά, δεν έχει χρήματα. Είναι μητέρα δυο παιδιών και ζητάει μια αγκαλιά από την κοινωνία.
Η Κατερίνα Ανδριώτου αναφέρει:
«Γεννήθηκα στις 19/1/1994 στη Λευκωσία. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων ετών. Η μητέρα μου εργαζόταν και μας πρόσεχε η γιαγιά και η θεία μου. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, πρόσεχα εγώ τα αδέλφια μου- έχω ακόμα δυο μικρότερα αδέλφια-.
Τα προβλήματα ήταν πάρα πολλά…
Δεν ήταν μόνο το οικονομικό… Χωρίς να το θέλω, ζήλευα τα άλλα παιδιά οικογενειών με δύο γονείς. Πολλές φορές, έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν βόλτες, ταξίδια και αστεία έχοντας δίπλα μου και τους δυο μου γονείς. Αυτό όμως που θυμάμαι είναι ότι πάντα εμείς ήμασταν μόνοι μας…
Μικρότερη είχα προβλήματα συμπεριφοράς και επικοινωνίας
Ήμουν κάπως επιθετική, παρορμητική, με αντικοινωνικές συμπεριφορές που είχαν σαν αποτέλεσμα να τσακώνομαι διαρκώς με την μητέρα μου. Μάλιστα, έφυγα και αρκετές φορές από το σπίτι. Για ένα χρόνο περίπου με φιλοξενούσε η θεία μου.
Όταν μεγάλωσα, διάβασα διάφορα άρθρα και έρευνες που δείχνουν ότι τα παιδιά χωρισμένων γονέων έχουν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς και επικοινωνίας συγκριτικά με παιδιά οικογενειών με δύο γονείς. Δεν το λέω για να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά μου αλλά για την ψυχή ενός μικρού παιδιού, όλα αυτά τα προβλήματα, δημιουργούν απίστευτες πληγές.
Δεν κατάφερα να τελειώσω το σχολείο…
Δυστυχώς δεν τελείωσα την Γ΄ Λυκείου. Κάποια στιγμή πήγα στο Υπουργείο και ρώτησα αν μπορώ να συνεχίσω κανονικά αλλά δεν γινόταν στην ηλικία που ήμουν. Άκουσα για το νυχτερινό σχολείο μα δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί δεν έχω κανέναν να προσέχει τα παιδιά μου.
Στα 17 μου χρόνια…
Γνώρισα τον σύντροφό μου και αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε. Τότε δούλευα σε μια ταβέρνα (έπλενα πιάτα) και μπορούσα να πληρώνω το μισό ενοίκιο. Όταν έγινα 19 ετών, έμεινα έγκυος. Το δεύτερο παιδάκι μου το γέννησα όταν έγινα 21 ετών. Έχω δυο υπέροχα παιδιά, ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι που λατρεύω.
Δυστυχώς…
Με τον σύντροφό μου χωρίσαμε πριν από έξι χρόνια. Δεν μας βοηθάει καθόλου οικονομικά γιατί δεν μπορεί και τα πράγματα για μένα είναι πολύ δύσκολα. Η καημένη η μανούλα μου κάνει ότι μπορεί μα και εκείνη είναι ένα βασανισμένο πλάσμα που παλεύει για να τα βγάλει πέρα.
Σε λίγες μέρες δεν θα έχω ούτε σπίτι…
Τα τελευταία 3 χρόνια με φιλοξενεί στο σπίτι της (στην Λακατάμια) μια φίλη μου. Τώρα όμως χρειάζεται το σπίτι και πρέπει να μετακομίσω άμεσα. Ψάχνω για σπίτι αλλά με τα ενοίκια που ζητάνε… με πιάνει πανικός. Έτρεξα παντού, ζήτησα να μου δώσουν τουρκοκυπριακό σπίτι μα μου είπαν πως δεν υπάρχει κανένα άδειο. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω…
Το σπίτι της μητέρας μου είναι μια σταλιά και μαζί της ζούνε τα αδέλφια μου. Ψάχνω όμως συνέχεια και για δουλειά αλλά δυστυχώς… Δεν έχω κανέναν να παίρνει τα παιδιά μου από το σχολείο και να τα προσέχει το απόγευμα. Ψάχνω για μια δουλειά που να μπορώ να σχολάω τουλάχιστον μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα.
Σήμερα ζούμε από τα επιδόματα (Επίδομα Μονογονεϊκής Οικογένειας και ΤΟ ΕΕΕ) . Το ένα είναι €360 και το άλλο €294. Τις περισσότερες φορές δεν φτάνουν να πληρώσω ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα. Χθες τα παιδιά μου ζήτησαν μακαρόνια με κιμά και δεν είχα χρήματα να αγοράσω κιμά. Μου ζητάνε να πάμε βόλτα σε κάποιον παιδότοπο και τους λέω κάθε φορά «κοστίζει ένας παιδότοπος και εμείς δεν έχουμε σχεδόν καθόλου χρήματα». Πραγματικά καίγεται η ψυχή μου…
Σε λίγες μέρες θα βρεθούμε στο δρόμο με τα παιδιά μου και κανείς δεν νοιάζεται…
Οικονομικά στερούμαστε τα πάντα. Δεν ξέρω τι να κάνω…
Δεν ζητιανεύω, μα σκέφτομαι και όλες τις άλλες μητέρες που παλεύουν εντελώς μόνες για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους και των παιδιών τους σε μια κοινωνία τόσο σκληρή. Και υπάρχουν πάρα πολλές…
Ας γινόταν αυτή η κοινωνία να μας έδινε μια μεγάλη αγκαλιά, να στήριζε περισσότερο τις μητέρες που παλεύουν μόνες και να μην μας πετούσε στο περιθώριο. Να μην υπέφεραν καθόλου τα παιδιά μας, να μπορούσαν να σπουδάσουν, να ζήσουν όλα όσα θέλουν και ονειρεύονται.
Μακάρι κάποτε όλα να αλλάξουν και η κοινωνία μας, το κράτος μας να αγαπήσει και να βοηθήσει περισσότερο όλες εκείνες τις μαμάδες εκεί έξω που τα βράδια κλαίνε μόνες και κλεισμένες σε ένα άδειο δωμάτιο».
Πηγή: ant1live