Μία ανοικτή επιστολή προς όλους τους γονείς απέστειλε η εκπαιδευτικός προδημοτικής εκπαίδευσης, Στέλια Δημητρίου-Μιχαηλίδου, καλώντας τους να… «θυμηθούν».
Χωρίς να ασχοληθεί με τα εργασιακά και όλα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες εβδομάδες στο χώρο της Παιδείας, η κ. Δημητρίου-Μιχαηλίδου καλεί τους γονείς να θυμηθούν όλα όσα πέρασαν μαζί.
«Ήταν τότε που σε κοίταξα στα μάτια και σε διαβεβαίωσα ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί θα είμαι και μάνα και δασκάλα για στο παιδί σου», αναφέρει.
«Ξέρω πως δεν έχεις αλλάξει. Είσαι ο ίδιος γονιός που αγωνιά για το παιδί του κάθε στιγμή. Που το να εμπιστευτεί τον εκπαιδευτικό είναι η μόνη ελπίδα του για τη διαπαιδαγώγηση και την εξέλιξη του παιδιού του. Που κι αν κάποτε είπαμε μια-δυο κουβέντες παραπάνω, μετά γελάσαμε και δεχτήκαμε την ανθρώπινη φύση μας που συνεπάγεται την πιθανότητα λάθους», εξηγεί.
Διαβάστε αυτούσια την επιστολή:
«Αγαπητέ γονιέ,
Σήμερα θα ήθελα να απευθυνθώ σε εσένα. Δεν θα ασχοληθώ με τα εργασιακά μου, ούτε με τα δικαιώματά μου, ούτε καν με τις δυσκολίες της δουλειάς μου. Θέλω μόνο να δω αν θυμάσαι…
-Θυμάσαι όταν πρωτοέφερες το παιδί σου στο σχολείο και δεν σου έκανε καρδιά να το αποχωριστείς; Είχα δει την αγωνία στο βλέμμα σου και διέκρινα τη συγκίνηση στον τόνο της φωνής σου. Ήταν τότε που σε κοίταξα στα μάτια και σε διαβεβαίωσα ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί θα είμαι και μάνα και δασκάλα για στο παιδί σου.
-Θυμάσαι όταν μαζί «συνωμοτούσαμε» να πείσουμε το παιδί σου να ξεπεράσει μια φοβία ή ανασφάλεια και καταστρώναμε σχέδια δράσης, που θα ξεκινούσαν από το σχολείο και θα συνεχίζονταν στο σπίτι, και το αντίστροφο; Θυμάσαι που εμπλέξαμε και ανεξάρτητους θεραπευτές στη διαδικασία και είχαμε απογευματινές συζητήσεις, είτε δια ζώσης είτε στο τηλέφωνο; Ήταν τότε που μαζί καταφέραμε να κάνουμε τη διαφορά για το καλύτερο του παιδιού σου.
-Θυμάσαι εκείνη τη σχολική γιορτή που ήσουν σίγουρος πως το παιδί σου αποκλείεται να συμμετάσχει, λόγο συστολής και εγώ σου είπα «έχε μου εμπιστοσύνη»; Ήταν σε εκείνη τη γιορτή που εγώ το οδήγησα στα σκαλάκια κρατώντας το από το χέρι και σιγοψιθύριζα μαζί του τα λογάκια του για να νοιώθει ασφάλεια. Εκείνη τη μέρα θυμάμαι έκλαψες από συγκίνηση και περηφάνεια και δάκρυσα και εγώ μαζί σου.
-Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που το παιδί σου αρρώστησε ξαφνικά και δυσκολευόσουν να πάρεις άδεια από τη δουλειά σου για να έρθεις αμέσως να το πάρεις; Ήταν εκείνη τη μέρα που το κρατούσα στην αγκαλιά μου, καθώς έκαιγε από πυρετό και ένοιωθα την καρδούλα του να πάλλεται τρελά και βίωνα την ίδια αγωνία όπως και εσύ, αλλά δεν το άφησα λεπτό από την αγκαλιά μου, μέχρι να μπορέσεις να το παραλάβεις.
-Θυμάσαι εκείνη τη βδομάδα που το παιδί σου έκανε συνεχόμενες απουσίες, λόγω ασθένειας, και εγώ σε έπαιρνα κάθε βράδυ τηλέφωνο για να μάθω αν είναι καλύτερα και να σε στηρίξω στην αγωνία σου;
-Θυμάσαι τότε που ήρθες σε κατάσταση απόγνωσης στο σχολείο, να μου πεις ότι το παιδί δεν τρώει ή ότι δεν κοιμάται, ή ότι παλινδρομεί, ή ακόμα ότι άλλαξε η συμπεριφορά του επειδή απέκτησε νέο μέλος η οικογένεια ή βίωσε μια απώλεια; Ήταν τότε που καθίσαμε μαζί και συζητήσαμε την ψυχολογική και την παιδαγωγική διάσταση του θέματος και σου υποσχέθηκα πως θα ψάξω να βρω σχετικό βοηθητικό υλικό για να το εντάξω στο μάθημα, ώστε να βοηθήσω και εγώ από τη μεριά μου στο θέμα που σε προβλημάτιζε.
-Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που σε κάλεσα να μιλήσουμε για το παιδί σου και με κόμπο στο στομάχι προσπαθούσα να σου εξηγήσω ότι το παιδί παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες και θα χρειαστεί περισσότερη στήριξη από ειδικούς; Εκείνη τη μέρα είδα τα μάτια σου να βουρκώνουν και δεν σου κρύβω ότι ένοιωθα το ίδιο με εσένα. Κι όμως ήξερα πως απέναντί σου οφείλω να είμαι ειλικρινής για να προλάβω μια δυσμενή συνθήκη ή να παρέμβω έγκαιρα, ώστε να βοηθήσω και εσένα και το παιδί σου, όσο πιο άμεσα μπορώ.
-Θυμάσαι την επόμενη χρονιά που δεν ήμουν πια δασκάλα του παιδιού σου, ότι όποτε σε συναντούσα σε ρωτούσα με αγωνία για την πρόοδό του; Είναι επειδή κάθε φορά που αποχωριζόμαστε τους μαθητές μας, βιώνουμε την απώλεια. Κάθε ένας τους παίρνει ένα κομμάτι μας μαζί του. Και όταν τους ξανασυνατήσουμε, αναζητούμε επαφή με εκείνο το κομμάτι και την επιβεβαίωση ότι όλα βαίνουν καλώς.
-Θυμάσαι εκείνο το μεσημέρι που δεν πρόλαβε καλά καλά να σχολάσει το παιδί σου από το σχολείο και εγώ σε πήρα τηλέφωνο με χαρά να σου ανακοινώσω την πρόοδο που παρατήρησα εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, για να μοιραστώ την περηφάνεια μου μαζί σου;
-Θυμάσαι όταν την τελευταία μέρα του σχολείου, αποχαιρετιστήκαμε εγώ και εσύ με μια αγκαλιά, και ξέραμε και οι δύο ότι αν και μας έσμιξε η τύχη εκείνη την χρονιά, μας ένωσε ένας βαθύτερος στόχος και η ίδια αγωνία για το παιδί σου;
-Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που στα πλαίσια μιας σχολικής δράσης, ήρθες στο σχολείο για να παρακολουθήσεις ένα μάθημα στην τάξη μας; Θυμάσαι ότι είδες το παιδί σου χαρούμενο να παίζει, να μαθαίνει, να ανακαλύπτει και μετά με πλησίασες και μου είπες: Δεν ήξερα πως κάνατε τόσα πολλά πράγματα, σε τόσο δύσκολες συνθήκες!
-Θυμάσαι τότε που είχαμε τη σχολική γιορτή και έπρεπε να μεταφέρουμε το σκηνικό από την τάξη στο θέατρο και εγώ δεν είχα άλλη λύση παρά να σε ενοχλήσω στη δουλειά και να σου ζητήσω να βοηθήσεις στη μεταφορά; Ήταν τότε που τα άφησες όλα στη μέση για να μας βοηθήσεις και η προθυμία σου μας άφησε όλους άφωνους και ευγνώμονες.
-Θυμάσαι εκείνο το απόγευμα, στην κοινή εκδήλωση γονέων-εκπαιδευτικών που βρεθήκαμε μαζί στην αίθουσα του αποκριάτικου χορού, και οι δυο βαμμένοι σαν αστείες καρικατούρες, και προσπαθούσαμε από κοινού να διασκεδάσουμε τα παιδιά του σχολείου;
Ξέρω πως δεν έχεις αλλάξει. Είσαι ο ίδιος γονιός που αγωνιά για το παιδί του κάθε στιγμή. Που το να εμπιστευτεί τον εκπαιδευτικό είναι η μόνη ελπίδα του για τη διαπαιδαγώγηση και την εξέλιξη του παιδιού του. Που κι αν κάποτε είπαμε μια-δυο κουβέντες παραπάνω, μετά γελάσαμε και δεχτήκαμε την ανθρώπινη φύση μας που συνεπάγεται την πιθανότητα λάθους. Την εκτίμησή σου προς εμένα την έχω δει στα μάτια σου, την έχω νοιώσει στην χειραψία μας, την έχω επιβεβαιώσει από την αγάπη που εισέπραξα από τα παιδιά σου.
Είμαι και εγώ η ίδια δασκάλα που γνώρισες τότε. Μην ακούς σε παρακαλώ όλες τις κατηγορίες που σωρός εκτοξεύονται προς το μέρος μου. Εγώ δεν σε πρόσβαλα, δεν σε προκάλεσα, δεν σε αδίκησα. Θυμήσου αυτό που ξέρεις εσύ και άσε αυτό που σου επιβάλλει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Εσύ ξέρεις καλύτερα. Εσύ και εγώ ξέρουμε καλύτερα.
Αν πραγματικά θυμάσαι όλα αυτά που έχω αναφέρει, θα ξέρεις επίσης ότι μαζί μπορούμε καλύτερα. Ο ένας δίπλα στον άλλο για το καλό των παιδιών. Να ξέρεις ότι εγώ θα σταθώ βράχος και δεν θα δεχτώ κάτι λιγότερο για το παιδί σου! Αν θέλεις μπορείς και εσύ να πορευτείς μαζί μου.
Όπως τότε: στη γιορτή, στο γραφείο, στο τηλέφωνο, στην τάξη, στα όμορφα και στα δύσκολα. Τη διαφορά να ξέρεις, την κάνουμε μαζί.
Με εκτίμηση,
Εμείς, οι δασκάλες και οι δάσκαλοι του παιδιού σου, που το νοιαζόμαστε σαν δικό μας παιδί».