Γράμμα Αγάπης από την Σταυρούλα Κιτηρή, Προϊσταμένη Φαρμακείου Ογκολογικού Κέντρου
“Αγαπημένη μου κ.Ανδρούλα,
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Θεό που με αξίωσε να ζήσω κοντά σας κάποιες από τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής σας. Σας ευχαριστώ για το δώρο που κάνατε σε μένα την ελάχιστη δούλη του Θεού, να ανοίξετε το βιβλίο της ζωής σας, το τόσο πλούσιο με έργα αγάπης.
Ήρθε η ώρα να απολαύσει η ψυχή σας τα αγαθά του Παραδείσου, της αιώνιας ζωής που δίκαια αποκτήσατε με όλα όσα κτίσατε σ’αυτή τη ζωή, με πόνο, δάκρυ, θλίψη, κόπο και στεναγμό για όλους τους συνανθρώπους σας.
Σήμερα τελείωσε η πρόσκαιρη ζωή σας, κι αρχίζει η αιώνια ζωή σε τόπο αναπαύσεως εκεί όπου δεν υπάρχει λύπη, πόνος, θλίψη ή στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητη, στην αγκαλιά του Θεού και της Παναγίας, μαζί με τους αγαπημένους σας Χριστόφορο και πάτερ Ευέλθων.
Τα έργα σας ήταν ευάρεστα στο Θεό. Εφαρμόσατε στη ζωή σας την αγάπη που τόσο παραστατικά μας δίδαξε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Βοηθήσατε τον κάθε άνθρωπο στη ζωή σας αντικρίζοντας στο πρόσωπο του τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί με είδατε γυμνό και με ντύσατε, πεινασμένο και μου δώσατε να φάω, διψασμένο και με ξεδιψάσατε, ξένο και με δεχθήκατε στον οίκο σας, ασθενούντα και με παρηγορήσατε, φυλακισμένο και με επισκεφθήκατε.
Αληθινά πράξατε το θέλημα του Θεού κι αυτό το βίωσα έντονα κατά τη διάρκεια της νοσηλείας σας μέσα στο Ογκολογικό όπου είχα την τιμή να σας διακονήσω στο βαθμό που μπορούσα. Τι να πει κανείς για το μεγαλείο της ψυχής σας.
Χρειάστηκε να στείλω αρκετά μηνύματα με καθοδήγηση δική σας, μέσω των οποίων μου αποκαλύφθηκε ο πλούσιος κόσμος της ψυχής σας. Αντί να σκέφτεστε τον δικό σας πόνο, το μυαλό και η σκέψη σας ήταν στο ΚΕΠΑ που τόσο αγαπήσατε και τόσο στηρίξατε, προσφέρατε σε άπορους φοιτητές, σε άπορους ασθενείς, σε ψυχικά καταπονημένους που χρειάζονταν ένα λόγο παρηγοριάς, στους πονεμένους της Μαδαγασκάρης, στα μοναστήρια, ακόμα και στους φυλακισμένους.
Όσο δίνεις ο Θεός στέλνει πολλαπλάσια λέγατε. Κι εσείς μέσα από τον δικό σας πόνο, δεν συγκεντρωθήκατε στον εαυτό σας αλλά υπερβήκατε εαυτό, δίνοντας αυτή την παρηγοριά, διακονώντας τους άλλους. Τα βίωσα τόσο έντονα κοντά σας, κι είναι τόσα πολλά που σίγουρα ξέχασα κάποια να αναφέρω.
Η μοναδική σας έγνοια ήταν η σωτηρία της ψυχής σας κι ο φόβος μήπως δεν πράξατε όλα τα έργα τα οποία έπρεπε να κάνετε. Όλο δίνατε στη ζωή σας κι όμως νιώθατε ότι όλο παίρνατε! Μεγάλη αγάπη σας, ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης αλλά κι όλοι οι αγίοι μας. Εξομολόγηση και θεία κοινωνία, με αυτά ζυμωθήκατε, με τον Χριστό στολίζατε τη ψυχή σας.
Πολύ σας ανάπαυσε η αληθινή ιστορία που μας είπε ο πάτερ Μάριος και που θέλατε να σας την διηγούμαι συνεχώς. Ακόμα και πριν 15 μέρες που ανταμώσαμε στο ΚΕΠΑ θέλατε να την διηγηθώ και να την γράψω γιατί παρηγοριά σας έδινε μεγάλη.
Γι αυτό νιώθω πως οφείλω να την καταγράψω στην αγάπη σας:
«Σε ένα μοναστηράκι στον Υμηττό ζούσε μία αγία Ηγουμένη, η Σαλώμη η οποία ήταν αυστηρή και μόνο μία υποτακτική είχε δεχθεί. Ένα βράδυ επισκέφτηκε το μοναστήρι τους μία νεαρή έγκυος κοπέλα, την οποία λόγω της εγκυμοσύνης της αγνώστου πατρός, έδιωξαν οι γονείς της από το σπίτι. Η Σαλώμη την φιλοξένησε και την άφησε να μείνει στο μοναστήρι όπου και γέννησε το μωρό της. Ένα βράδυ η Ηγουμένη Σαλώμη άκουσε κλάμα μωρού, μπήκε στο δωμάτιο αλλά η μητέρα του δεν ήταν εκεί. Έδωσε γάλα στο μωρό σκεφτόμενη πως θα επιστρέψει κάποια στιγμή αλλά αυτό δεν έγινε.
Δεν επέστρεψε και καθώς περνούσαν οι μέρες η Σαλώμη σκέφτηκε να παραδώσει το μωρό στην αστυνομία. Τότε είδε ένα όραμα. Έφευγε η ψυχή της και καθώς ανέβαινε στον ουρανό συναντούσε τα τελώνια. Μόλις συνάντησε το πρώτο άκουσε μία φωνή «Ανέστη ορφανό» και πέρασε, στο δεύτερο τελώνιο πάλι άκουσε τη φωνή «Ανέστη ορφανό» κι αυτό συνέχισε, μέχρι που πέρασε ανενόχλητη όλα τα τελώνια και έφθασε στην Παναγία η οποία είπε στον Χριστό «Ανέστη ορφανό» και την έβαλε στον Παράδεισο χωρίς να την ρωτήσει τίποτε άλλο. Μετά από αυτό το όραμα, η Σαλώμη μεγάλωσε, φρόντισε και πάντρεψε αυτό το μωρό παρά τα σχόλια του κόσμου που την κατέκρινε ότι το παιδί ήταν δικό της. Ο Θεός δεν την έκρινε ούτε για τα καλά της έργα αλλά ούτε για τις αμαρτίες της. Για τον Θεό αυτό που μέτρησε ήταν ότι ανάθρεψε το ορφανό μωρό.
Ας μην αγωνιούμε υπερβολικά για το τι πράξαμε αλλά να αφήνουμε με εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στο άπειρο έλεος του Θεού. Τα καλά μας δεν είναι μεγαλύτερα από το μεγαλείο του Θεού και οι αμαρτίες μας δεν είναι μεγαλύτερες από το έλεος Του.»
Σας θυμάμαι στο Ογκολογικό πριν νοσήσετε με καρκίνο, να διακονείται άλλους ασθενείς με αγάπη. Σας θυμάμαι στο Ογκολογικό κι όταν νοσήσατε με καρκίνο και ερχόσασταν για χημειοθεραπεία ότι και πάλι η έγνοια σας ήταν ο διπλανός, η ανακούφιση του υλική ή πνευματική, η παρηγοριά και βοήθεια κι η έγνοια για τη σωτηρία του.
Ζητώ ταπεινά συγνώμη που θα αποκαλύψω άλλο ένα μεγαλείο της ψυχής σας. Μια μέρα μου είπατε: «Θα σου πω κάτι που δεν το έχω πει σε κανένα, όταν έβλεπα την Μαρία, τη γυναίκα του αδελφού μου να υποφέρει με καρκίνο, δεν φαντάζεσαι τον πόνο και το κλάμα που έκανα. Προσευχόμουν με δάκρυα στον Θεό να μου δώσει τον καρκίνο της. Κι ο Θεός με άκουσε, μόνο που δεν τον πήρε από την Μαρία για δικούς του λόγους αλλά τον έδωσε και σε μένα, δεν ήξερα τι ήταν μέχρι τότε. Όταν κοιμήθηκε η Μαρία, ήρθε σε μένα ο καρκίνος και τότε κατάλαβα. Ποτέ μη ζητήσεις από το Θεό κάτι τέτοιο, είναι μεγάλος ο σταυρός. Όσες μέρες ήταν στο Ογκολογικό αναπτύξαμε στενή σχέση όπως μάνας και κόρης.
Διακόνησε κι έβαζε στην προσευχή της κι όλες τις «συγκατοίκους της» που νοσηλεύονταν μαζί της στο ίδιο δωμάτιο.
Όλους όσους την βοήθησαν έστω και στο ελάχιστο τους ονόμαζε αγγέλους.
Διευθέτησε τα πάντα, είχε μία κόλλα και έγραφε, ετοίμασε τις αποσκευές για το ταξίδι της, μου έδινε οδηγία να λέω στο τηλέφωνο και στα μηνύματα σε αυτούς που έπρεπε, να μην αφήσουν το διακόνημα τους με τα καλάθια αγάπης του ΚΕΠΑ, αυτό ήταν η μεγάλη της έγνοια, τα καλάθια αγάπης, κανείς να μη μείνει χωρίς καλάθι. Ένας άνθρωπος με τόσα προβλήματα να σκέφτεται τους άλλους, να συνεχίσουν τα έργα τους, για να μη χάσουν τον μισθό τους. Εκεί στο Κέντρο Αγάπης και Προσφοράς Άγιος Χριστόφορος (ΚΕΠΑ), εκεί αφήσατε την τελευταία σας πνοή, στο χώρο που διακονήσατε, στο χώρο που αγαπήσατε και για ακόμα μια φορά ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να σας αποχαιρετήσω. Όλα έγιναν όπως τα θελήσατε, χριστιανά τα τέλη σας, μέσα στον πόνο αλλά ανακουφισμένα από πόνο, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και χωρίς πρόσθετη ταλαιπωρία στα αγαπημένα σας πρόσωπα, η ψυχή σας πέταξε στους ουρανούς, ημέρα Κυριακή, ημέρα του Κυρίου, ημέρα της συγνώμης.
Αυτό ήσασταν, αγαπημένη μου, μία αγία στον κόσμο, παράδειγμα προς μίμηση για τον κάθε άνθρωπο, για τον κάθε χριστιανό, φάρος λαμπρός για τον κάθε συνοδοιπόρο στο δύσκολο μονοπάτι της παρούσας ζωής.
Αιωνία η μνήμη, για πάντα στην καρδιά μου,
Σταυρούλα”