Του Σωκράτη ΑριστοτέλουςΟι αγωνιστές του 1821 και του 1955, μάχονταν “για το Χριστού την πίστη την Αγίαν και της πατρίδας την ελευθερία”. Ας το υπογραμμίσουμε. Αποτελεί αρχή απαράβατη. Αγώνες εθνικοί, ιδεολογικοί, πνευματικοί δε γίνονται παρά μονάχα από ανθρώπους ανιδιοτελείς, ιδεολόγους που είναι αποφασισμένοι να τα παίξουν όλα για την αγάπη της ελευθερίας και την επικράτηση της δικαιοσύνης.
Όποιος δεν είναι έτοιμος για θυσίες μεγάλες, συχνά αιματηρές, είναι ακατάλληλος να αγωνισθεί σε υψηλές και ιερές επάλξεις. Χωρίς αυταπάρνηση και φρόνημα ηρωικό, δε φυλάει κανείς Θερμοπύλες, δεν μπορεί να σταθεί όρθιος να σφίξει δαυλό σε Κούγγια, να κρατήσει με τα δόντια ταμπούρια σε Αλαμάνες, Μαχαιρά, Δίκωμο και Αχυρώνα.
Μόνο όσοι γαλβανίζονται με τα ιδανικά της ελευθερίας , “οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνη” δεν συμφιλιώνονται με τις εσωτερικές αλυσίδες και δεν σκύβουν το κεφάλι στους ποικιλώνυμους τυράννους. Και οι αγωνιστές είναι πάντα νικητές.
Αυτό μου θυμίζουν οι ένδοξοι επέτειοι της 25ης Μαρτίου και της 1ης Απριλίου του ’55. Όχι μόνο πανηγυρισμούς αλλά και ανύστακτες μνήμες και προσπάθεια και αγώνας να τιμήσουμε εκείνους τους τρισένδοξους αγώνες και να τους κάνουμε οδηγούς για να βρούμε το δρόμο και να βγούμε από το λαβύρινθο στον οποίο μας έριξαν οι ποικιλώνυμοι εχθροί και φίλοι μας και να φθάσουμε εκεί που πρέπει σαν Έλληνες.