Τελέστηκε σήμερα στον Ι.Ν. Μεταμορφώσεως στη Σωτήρα το Μνημόσυνο του αείμνηστου Ιάκωβου Κουμή, θύματος της άνανδρης κρατικής βίας των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια διαδήλωσης για το Πολυτεχνείο στην Αθήνα το 1980, στην οποία ο Ιάκωβος ήταν απλός θεατής.
Το μνημόσυνο τέλεσαν η οικογένεια, οι συμμαθητές του από την Τεχνική Σχολή Αμμοχώστου και ο Δήμος Σωτήρας. μετά το μνημόσυνο τελέστηκε τρισάγιο και ακολούθως συγγενείς και φίλοι του Ιάκωβου ανάρτησαν συμβολικά τη φωτογραφία του στο Δημοτικό Μέγαρο Σωτήρας. Επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο εκπαιδευτικός Παναγιώτης Λιασίδης, συμμαθητής του θανόντος.
Ποιος ήταν ο Ιάκωβος Κουμή
Γεννήθηκε το 1956 από τον Γιάννη και την Ελένη Κουμή στη Σωτήρα Αμμοχώστου. Αποφοίτησε από την Τεχνική Σχολή Αμμοχώστου και μετά τη στρατιωτική του θητεία εργάστηκε στο Διυλιστήριο Πετρελαίου στη Λάρνακα, ενώ, παράλληλα αποφοιτά από το Νυχτερινό Γυμνάσιο προκειμένου να πάρει απολυτήριο και να περάσει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πνεύμα ανήσυχο, όπως τον χαρακτήριζαν οι φίλοι του, με μεγάλη εμπλοκή στα κοινά και ένας βαθύτατα πολιτικοποιημένος και σκεπτόμενος άνθρωπος.
Λίγο πριν πάει στην Ελλάδα, το 1980 παντρεύεται τη Μαρία Καΐκκη, επίσης από τη Σωτήρα. Την ίδια χρονιά, γράφεται στο Πολιτικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εγκαταστάθηκε τελικά στην Αθήνα με τη γυναίκα του, σε ένα διαμέρισμα στα Σεπόλια.
Ο Λουκάς Αξελός περιγράφει χαρακτηριστικά:
«Κατά το βραχύ διάστημα εγκατάστασής του στην Αθήνα, γνωριστήκαμε μέσα από το εγχείρημα των “Τετραδίων”. Προλάβαμε και κάναμε μια εκδρομή στη Νέα Μάκρη, όταν μια εβδομάδα προτού δολοφονηθεί μαζί με τον φίλο μας Παύλο Χατζηπαύλου και τις γυναίκες μας, Αγγέλα, Δάφνη και Μαρία, περιδιαβαίνοντας τις πορτοκαλιές και λεμονιές του πατρικού μου κτήματος,» θυμάται ο διευθυντής του περιοδικού. «Μαζί με άλλους συντρόφους μας ζήσαμε εκείνη τη χρονιά το τριήμερο της επετείου του Πολυτεχνείου, στο “τραπεζάκι” των “Τετραδίων” και της “Εργασίας”.
Την Κυριακή, 16 Νοεμβρίου, κατεβήκαμε από νωρίς στο Πολυτεχνείο για να συμμετάσχουμε στην πορεία, όπως και έγινε. Είναι χαρακτηριστική η εμμονή του Ιάκωβου για συμμετοχή στην πορεία, “την πρώτη του”, όπως ο ίδιος διατύπωνε στον Παύλο», συνεχίζει ο Λ. Αξελός.
«Όταν ολοκληρώθηκε η προσέλευση όλων μας, ξεκινήσαμε προς την αμερικανική πρεσβεία. Τα γεγονότα όμως πήραν εκρηκτικές διαστάσεις. Έχοντας αποκοπεί από τους υπόλοιπους, βρεθήκαμε στα Προπύλαια, ο σύντροφός μας Γιάννης Καργιώτης, ο Ιάκωβος κι εγώ, σχετικά μακριά από το κέντρο των συγκρούσεων στο Σύνταγμα και τη Βασιλίσσης Σοφίας και δεδομένου ότι ο Ιάκωβος είχε ουσιαστική άγνοια, όχι μόνο της Αθήνας αλλά και της αστυνομικής βιαιότητας, κρίναμε σκόπιμο να διαλυθούμε και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
Ήταν 10 με 10:15 το βράδυ όταν χωρίσαμε. Αλίμονο. Ήταν για πάντα… Αργά το βράδυ ειδοποιήθηκα ότι ο Ιάκωβος είχε δολοφονηθεί από τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα». Κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει γιατί ο Ιάκωβος Κουμής αποφάσισε να μην επιστρέψει απευθείας στο σπίτι του εκείνο το μοιραίο βράδυ. Κατευθύνθηκε προς την πλατεία Συντάγματος και εκεί, καθισμένο σε μια καρέκλα, τον δολοφόνησαν πισώπλατα τα ΜΑΤ, με ένα καίριο πλήγμα αποκοπής του εγκεφάλου, όπως έγραψε ο Ιταλός ιατροδικαστής Ντουράντε.
Σύμφωνα με τις περιγραφές των αυτόπτων μαρτύρων, μεταξύ των οποίων και ο καλός του φίλος, μέλος των «Τετραδίων» Λευτέρης Ριζάς, ο νεαρός φοιτητής δεν είχε χάσει τις αισθήσεις του τελείως. Κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο, αν και λουσμένος κυριολεκτικά με αίμα, κατάφερε να πει: «Δεν έχουν το Θεό τους, με φάγανε». Στο Λαϊκό Νοσοκομείο έφτασε κλινικά νεκρός. Μία εβδομάδα αργότερα, στις 23 Νοεμβρίου, ο Ιάκωβος Κουμής άφηνε την τελευταία του πνοή…
SotiraNews