Καλοκαίρι 2010. Η πρώτη φορά που άκουσα από κοντά το Μητροπάνο στο στάδιο Αγίας Νάπας, όταν ήρθε με τη Πέγκυ Ζήνα. Πίσω μας καθόταν ένα παιδί από το Λιοπέτρι και του φώναξε: “Είσαι μεγάλος, είσαι τεράστιος”. Εγώ ξεκαρδίστηκα στα γέλια, αλλά ήξερα πως είχε απόλυτο δίκαιο!
Καλοκαίρι 2011. Τον είδα ξανά στο στάδιο Αντώνης Παπαδόπουλος, όταν ήρθε να τραγουδήσει με τον Γιάννη Κότσιρα και τον Δημήτρη Μπάση, για την Αμμόχωστο. Ευχήθηκε να τη δει ξανά ελεύθερη όπως παλιά. Ένας ηλικιώμενος κύριος που καθότανε δίπλα μου, μου είπε: “Όσα χρόνια τζαι να περάσουν τούτος ο τραγουδιστής, δε χάνει”. Και πάλι είχε δίκαιο ο κύριος!
Αυτό το καλοκαίρι όμως δε θα δούμε τον Μητροπάνο. Δε πρόλαβε να ‘ρθει στο νησί μας για μια τελευταία συναυλία. Δε πρόλαβε να δει την αγαπημένη του ομάδα, τον Ολυμπιακό να γίνεται πρωταθλητής Ευρώπης.
Δεν θέλω να γράψω για τη βιογραφία του και τη ζωή του. Αυτά τα διαβάσαμε σε ιστοσελίδες, εφημερίδες, περιοδικά και τα είδαμε σε δεκάδες εκπομπές. Εγώ θέλω να γράψω για τα τραγούδια του. Αυτά που ακούγαμε χθες, ακούμε σήμερα και θα συνεχίσουμε ν’ακούμε στο μέλλον. Γιατί είναι αλήθεια τελικά, εκείνο που μας είπανε πριν ένα μήνα. Ο Μητροπάνος πέθανε. Η φωνάρα του όμως θα ηχεί για πάντα…
Θα ηχεί στη “Ρόζα”, το ωραιότερο ζειμπέκικο, για πολλούς από εμάς. Αυτό το ζειμπέκικο-κέντημα του Άλκη Αλκαίου και του Θάνου Μικρούτσικου, που έκανε ακόμα και το μεγάλο Μητροπάνο να ρίχνει τη στροφή του στην πίστα. “Συγχώραμε που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί”…
Θα ηχεί στο “Σ’αναζητώ”, στα “Λαδάδικα”, στο “Μια στάση εδώ”, στο “Ζειμπέκικο του Αρχάγγελου”, και στο “Κιφ”. Όλα τραγούδια που του γράψε ο δικός μας, Μάριος Τόκας. Στο “Θάλασσες” την ωραιότερη μπαλάντα που μας είχε πει. “Μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις ό,τι με λόγια δε σου’χω πει” μας τραγουδούσε και εμείς ταξιδεύαμε.
Θα ηχεί στο “Πάντα γελαστοί” Πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Ένα τραγούδι που τραγουδήθηκε για τους μάγκες, σαν τον αδικοχαμένο Σολωμού. “Γιατί όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη..”
Στο “Αλοίμονο”, το τελευταίο συνήθως τραγούδι που μας έλεγε ο Μητροπάνος πριν κατέβει απ’τη σκηνή. Αυτό που προκαλεί ανατριχίλα σε όλους. Στο “Μάνα που ζω” τον ύμνο των φοιτητών του εξωτερικού. Στο “Αν είσαι πλάι μου”, στο “Πλανόδιο Τσίρκο”, στο “Δώσε μου φωτιά” για τους πονεμένους, στο “Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω”, στο “Πες μου που πουλάν καρδιές” για τους άκαρδους. Στο “Άκου έχω φώνη”. Ναι σ’ακούσαμε μεγάλε. Είχες και θα έχεις πάντα φωνή. ΤΗ ΦΩΝΗ!!
Σε αυτά και σε άλλα τόσα δικά σου αγαπημένα μας τραγούδια, ακόμα υπάρχεις. Τι κι αν περάσουν μήνες, χρόνια. Εσύ και η φωνάρα σου θα είστε αιώνια εδώ…