Μια συγκινητική έκπληξη, με προαγγελία το ταπεινό επιτραπέζιο ημερολόγιο της Κεντρικής Ασφαλιστικής για το 2022, ετοιμάζουν ο Στέλιος Γεωργαλλίδης με τον ακμαιότατο μας, καθημερινό γελοιογράφο στον «Φιλελεύθερο» τον Πιν, κύριο Πέτρο Παπαπέτρου από την σκλαβωμένη Λύση.
Το ημερολογιάκι έχει και τη γαλήνια μορφή του αειμνήστου ιερέα του Αγρού του Παπαχριστόδουλου Αυγουστή πλάι στη σεμνή παπαδιά του, την μακαριστή Κυριακού. Αμφότεροι ασφαλές, έμπιστο και φιλόξενο καταφύγιο των Ανταρτών της Ε.Ο.Κ.Α. στο κεφαλοχώρι της Πιτσιλιάς, τον Αγρό, κατά τη διάρκεια της κυπριακής επανάστασης του 1955-1959. Κάθε σελίδα – μήνας και άλλη μια μαυρόασπρη φωτογραφία σχετιζόμενη με τον Αγρό της εποχής της ΕΟΚΑ, τον Αυξεντίου και τη δράση του.
Εκεί στον Αγρό, στο σπίτι με το κρησφύγετο του Παπαχριστόδουλου, πέρασε με τους Αντάρτες του τα τελευταία Χριστούγεννα της ζωής του, τα Χριστούγεννα του 1956 και ο εκ των κορυφαίων ηρώων Γρηγόρης Αυξεντίου, δυό μήνες και κάτι μέρες προτού θυσιαστεί μαχόμενος στον Μαχαιρά 3 Μαρτίου 1957.
Προαγγελία, είπαμε το ημερολογιάκι.
Διότι ετοιμάζεται ήδη ένα νέο λεύκωμα της Κεντρικής Ασφαλιστικής με θέμα την περίοδο που έζησε στον Αγρό, στο σπίτι του Παπαχριστόδουλου, ο Αυξεντίου κι οι Αντάρτες του, με επίκεντρο τα Χριστούγεννα του 1956.
Εκεί στον Αγρό, εκείνη τη μέρα που οι αδυσώπητα καταζητούμενοι από τον αγγλικό στρατό – και πολλούς προδότες – Αντάρτες, κρυμmένοι στην «παρανομία», προτού σηκώσουν ευχετήρια τα ποτήρια του κρασιού και χορέψουν τους τσάμικους και τους καλαματιανούς τους, άκουγαν τον αρχιαντάρτη τους, τον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό του Ελληνικού Στρατού Γρηγόρη Αυξεντίου, του Πιερή και της Αντωνούς από το χωριό Λύση, να τους λέει ότι:
«Τώρα που οι Άγγλοι τα έριξαν όλα εναντίον μας, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει ο αγώνας και η μοίρα του καθενός. Όμως, είτε ζήσουμε είτε πεθάνουμε, ένα πρέπει να είναι μια μέρα το έπαθλο για νεκρούς και ζώντες. Να γίνει η Κύπρος ελληνική και να ζήσει ελεύθερη κι ευτυχισμένη. Ο αγώνας δεν είναι πάρε-δώσε. Και όσοι επιζήσουν ας μην αναμένουν, ή ακόμα, πιο χειρότερο, ας μην επιδιώξουν άλλες ανταμοιβές κι αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα δεν εξαργυρώνονται. Και πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αγάπη κι η ομόνοια είναι καθήκον και χρέος προς την πατρίδα… Ο διχασμός υπήρξε πολλές φορές κατάρα της φυλής μας και η διχόνοια παρά λίγο να καταστρέψει την επανάσταση του Εικοσιένα και να αφανίσει την Ελλάδα. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο αποβλήθηκα από την τάξη στο μάθημα της Ιστορίας, γιατί αυθαδίασα υποστηρίζοντας τον Κολοκοτρώνη και τον Δημήτρη Υψηλάντη στη συζήτηση για τον Μαυροκορδάτο και τους πολιτικούς. Αυτά είχα να σας πω και καλά Χριστούγεννα».