Η εκλογή του στις Δημοτικές εκλογές του 2011 προκάλεσε αίσθηση σε ολόκληρη την Κύπρο, αφού για πρώτη φορά ο επίσημος υποψήφιος του ΔΗ.ΣΥ. στο Παραλίμνι υποχρεωνόταν σε ήττα. «Ο Αντρέας Ευαγγέλου όμως δεν έχασε από κάποιο τυχαίο», αυτή ήταν η πρώτη απάντηση ενός φίλου μου Παραλιμνίτη, καθώς ο γραφών δεν κατάγεται από το Παραλίμνι παρά μόνο το απολαμβάνει κάθε καλοκαίρι.
Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο μη συμβατικός πολιτικός μου προκάλεσε κι εμένα αίσθηση τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά.
Προεκλογικά ο άνθρωπος είχε πραγματικά δώσει ρέστα. Με κύριο σύνθημα τη λέξη ‘διεκδικούμε’ υποσχέθηκε στους Παραλιμνίτες μία επαναστατική πολιτική χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
Παρουσιάζοντας μία ολοκληρωμένη λοιπόν πρόταση που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι επικοινωνιολόγοι, αυτός ο μη συμβατικός πολιτικός, ή κατά ένα φίλο μου, αυτός ο περίεργος τύπος με το μεγάλο πολιτικό και σωματικό εκτόπισμα κατάφερε να κερδίσει μία εκλογική μάχη που στα καφενεία και στις υπεραγορές του Παραλιμνίου ήταν γι αυτόν χαμένη.
Μετεκλογικά, όπως συνήθως συμβαίνει με τους πλείστους τοπικούς άρχοντες, άρχισε από νωρίς η μουρμούρα. Εξ όσων έγινε γνωστό, συγγενείς του τού έκοψαν την καλημέρα, κάποιοι κουμπάροι του μετάνιωσαν που τον ψήφισαν και δεκάδες άλλοι Παραλιμνίτες του γύρισαν την πλάτη. Ο τύπος τους διαμήνυσε από νωρίς ότι «χατήρια κομμένα».
Προσωπικά αναζήτησα τις απαντήσεις τα Σαββατιάτικα πρωινά, που είθισται να απολαμβάνω τον καφέ μου με Παραλιμνίτες φίλους. Κάποιοι μου είπαν ότι έμεινε στα ‘θα’, κάποιοι μου είπαν ότι ο τύπος δεν έχει καλό marketing, κάποιοι μου είπαν ότι αρνήθηκε να τους βοηθήσει σε προσωπικές υποθέσεις και κάποιοι άλλοι μου είπαν ότι ο Θεόδωρος είναι τόσο ίσιος που δεν επηρεάζεται από κανένα. Προχωρεί μόνος κατευθυνόμενος προς τον στόχο.
Εύλογη λοιπόν η απορία, ποιος είναι τελικά ο στόχος; Την απάντηση την πήρα αμέσως. «Ο άνθρωπος αυτός έχει δύο μόνο στόχους. Πρώτο, την ανάπτυξη της Επαρχίας Αμμοχώστου και να σταματήσουν οι ένοικοι των ψηλών δωμάτων της Λευκωσίας να κοιτάζουν υποτιμητικά το Παραλίμνι και ολόκληρη την ελέυθερη Επαρχία Αμμοχώστου, και δεύτερο να υλοποιήσει μεγάλα έργα. Τα μικρά, τα απλά, τα επικοινωνιακά δεν τον ενδιαφέρουν».
Αυτά τα λίγα λόγια ενός φίλου από το Παραλίμνι καρφώθηκαν στην μνήμη μου. Και επανήλθαν προχθές όταν άκουσα την οικονομική συνεισφορά της κυβέρνησης στην Επαρχία Αμμοχώστου, ύψους 95 εκατομμυρίων. . Αναζήτησα και πάλι απαντήσεις και άκουσα αυτό το ανεπανάληπτο από ένα φίλο Λευκωσιάτη. «Παρά να έχεις τον Πυρίλλη εναντίον σου, καλύτερα να έχεις όλους τους άλλους. Ο άνθρωπος είναι πολιτικός οδοστρωτήρας.»
Και στη συνέχεια μου διηγήθηκαν και μία ιστορία την ημέρα που συζητήθηκε το θέμα της μαρίνας του Πρωταρά στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Λέγεται πώς ακόμη και οι διαδρόμοι της Βουλής σείονται ακόμη και ότι πρώτη φορά στα χρονικά της Βουλής Δήμαρχος παρουσιάστηκε τόσο δυναμικός έως και επιθετικός, μη διστάζοντας να εκστομίσει ακόμη και απειλές εάν δεν προχωρήσει το έργο. Βεβαίως η συνέχεια είναι γνωστή. Εκεί που κανείς δεν το περίμενε το έργο πήρε το δρόμο του.
Και διερωτώμαι εγώ ο αδαής. Τελικά ποιος τύπος πολιτικού είναι τελικά πιο ωφέλιμος. Αυτός του γραβατωμένου προσεκτικού τύπου με το σαρδόνιο χαμόγελο που ασχολείται καθημερινά με τα μικρά μικρά, τα εγκαίνια, το facebook, τα χαϊδέματα, τις πολλές επαφές με τους ψηφοφόρους και τα λοιπά συναφή ή αυτός του πολιτικού οδοστρωτήρα που δεν κοιτάζει δεξιά – αριστερά παρά μόνο τον μεγάλο στόχο. Μάλλον το δεύτερο.
Λέτε να χρειαζόμαστε και κανένα τέτοιο τύπο για το Κυπριακό; Κατά την προσωπική μου άποψη ΝΑΙ.