Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου*:
Φέτος θα δούμε τη θερινή παράσταση του ΘΟΚ στο αμφιθέατρο της Σχολής Τυφλών, στο Κούριο, στη Δερύνεια, στη Λάρνακα, στο Αρχαίο Ωδείο της Πάφου. Επανερχόμενοι στην πραγματικότητα. Η Σαλαμίνα είναι υπό τουρκική κατοχή. Ακόμα και εκείνη η βραδιά που έμοιαζε μαγευτική, με τον αέρα της θάλασσας της Αμμοχώστου να δροσίζει το αρχαίο θέατρο, ήταν μόνο μια νύχτα που οι κατακτητές επέτρεψαν να ζήσουμε. Κι εξαρτάται από αυτούς και τους διάφορους συντονιστές πόσες τέτοιες βραδιές δικαιούμαστε να ζήσουμε. Δεν είμαστε ελεύθεροι να ανεβάζουμε παραστάσεις και όποιες παραστάσεις θέλουμε στη Σαλαμίνα, παρά την περσινή μας ευφορία που μας έκανε να ξεχνάμε τους όρους της πραγματικότητας. Το είδαμε και με τη λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό. Ο κατακτητής είναι που κρατάει το κλειδί και αυτός δίνει το παράγγελμα για το πότε μπορούμε να βάζουμε τον σταυρό μας στις κατεχόμενες εκκλησιές.
Οι γέφυρες ειρήνης, συμφιλίωσης, αλληλοσεβασμού και κατανόησης που πίστευε ο ΘΟΚ πως κτίζονταν με την Αντιγόνη και τον Ιππόλυτο δεν οδήγησαν ούτε ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που βρισκόμασταν. Το όψιμο ενδιαφέρον των πολιτικών ηγετών για το θέατρο ήταν ηλίου φαεινότερο πως ήταν πλαστό. Κι επανήλθαν στους ρόλους και στα θεάματα που γνωρίζουν, ενώ για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως το πρόβλημά μας δεν είναι να συνυπάρξουμε σε μια παράσταση, σε μια συναυλία, σε μια γιορτή. Στην Κύπρο υπάρχει κατοχή και δεν λύνεται με θεατρικά δρώμενα κι άλλα παυσίπονα.
Στις 14 του μήνα στην παράσταση στη Σχολή Τυφλών θα υπάρχουν και τουρκικοί υπέρτιτλοι. Ίσως θελήσουν κάποιοι από τους περσινούς θαμώνες να συνεχίσουν την παιδεία τους στο θέατρο. Ποιος όμως θέλει να δει ένα έργο που καταγράφει, όπως λέει σε δελτίο Τύπου ο ΘΟΚ, τον θρίαμβο του ελληνικού πνεύματος επί της περσικής αλαζονείας (που θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως τουρκική αλαζονεία);
Τέσσερις χιλιάδες παρακολούθησαν πέρσι την Αντιγόνη στη Σαλαμίνα. Φέτος, χωρίς πολιτικές πτυχές, ίσως οι θεατρόφιλοι φτάσουν στα επίπεδα προ πολιτικοποίησης του θέματος. Μια ακόμα ψευδαίσθηση έσκασε σαν κύμα στα βράχια αφήνοντας εκείνη την πικρή γεύση που μένει πάντα όταν συνειδητοποιείς την ήττα.
Και ενδεχομένως δεν ήταν η παρέμβαση του Γενικού Ελεγκτή που οδήγησε στο τέλος μιας τόσο προβεβλημένης κίνησης. Ούτε ο διχασμός που προκαλείτο κάθε φορά. Στην Κύπρο έχουμε κατοχή. Και κάθε κίνηση που κάνουμε καταλήγει να μας το θυμίζει.
*Πηγή: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ