Είναι δυο πολύ γενναία, μεγαλόψυχα και ευγενικά παιδιά. Χαμογελούν πάντα γιατί έμαθαν να κρατάνε όσο πιο βαθιά μπορούν τις πληγές τους.
Δυο αδέλφια με ήθος, αρχές και ανιδιοτέλεια που παλεύουν μέχρι σήμερα χωρίς να έχουν κοντά τους το πιο πολύτιμο δώρο που δίνει ο Θεός σε κάθε άνθρωπο…
Ο Αβραάμ και η Φλωρεντίνα Πιττάκη είναι από το Παραλίμνι. Τα δυο αδέλφια μιλούν για την μητέρα τους αλλά και για όσα συνέβησαν στη ζωή τους:
«Η μητέρα μας γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου το 1965 στο Λονδίνο. Οι γονείς της είναι από το Παραλίμνι και έχει δυο αδελφές.
Σπούδασε οικονομικά και νομικά. Από το 1987 μέχρι το 1990, δίδασκε σε γυμνάσιο και σε κολέγιο στο Λονδίνο. Τέλος του 1990 ήρθε για να ζήσει μόνιμα στη Κύπρο. Αρραβωνιάστηκε τον πατέρα μας στις 6 του Γενάρη το 1991 και παντρεύτηκαν στις 25 του Αυγούστου του ίδιου χρόνου.
Στην Κύπρο εργάστηκε ως υποδιευθύντρια στο Intercollege στην Λάρνακα, καθηγήτρια οικονομικών στο Μελκονιάλ και καθηγήτρια οικονομικών και νομικών στην Αμερικάνικη Ακαδημία.
Επίσης ήταν…
Τακτική αιμοδότης από νεαρή ηλικία. Στην Αμερικάνικη Ακαδημία, είχε οργανώσει όμιλο Αιμοδοσίας και όμιλο Πρώτων Βοηθειών. Ήταν ενεργό μέλος στον όμιλο βοήθειας παιδιών από Αφρική και Ασία (ο όμιλος είχε μέλη 180 μαθητές και συντηρούσε 12 παιδιά και από τις δυο ηπείρους). Ήταν δωρητής οργάνων από το 1987 όταν τέλειωσε το Πανεπιστήμιο. Λες και ήξερε ότι θα έφευγε τόσο σύντομα από τη ζωή…
Η καρδιά της μεταμοσχεύθηκε σε έναν 17χρόνο από το Ισραήλ. Ο ένας της νεφρός δόθηκε σε άντρα από χωριό της επαρχίας Λευκωσίας και ο άλλος σε Κύπρια της Αυστραλίας που σήμερα μένει σε χωριό της επαρχίας Λάρνακας.
Η μαμά μας ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, ανιδιοτελής και καλοσυνάτη. Ένας συνάδελφος της, είχε πει παλιότερα: «Η Γιούλλα ήταν η πιο δημοφιλής καθηγήτρια. Όλοι ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί της και οι μαθητές της την λάτρευαν. Κανείς δεν την θυμάται χωρίς χαμόγελο στα χείλη.
Προσευχόμασταν ακόμα και για εκείνους που μας έβλεπαν στο δρόμο και μας έδειχναν με το δάχτυλο τους λέγοντας: «Εν τα ορφανά τούτα»
Μια συνάντηση μαζί της, ήταν αρκετή για να σε εντυπωσιάσει. Ήταν σε όλους τους ρόλους της άψογη, σαν καθηγήτρια, σαν σύζυγος, σαν μάνα, σαν νοικοκυρά, σαν φίλη. Ήταν ένας σωστός, δίκαιος και ειλικρινής άνθρωπος. Έδινε και έπαιρνε αγάπη».
Στις 24 Ιουνίου του 1998…
Τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο δυστύχημα στο δρόμο Παραλιμνίου – Αγίας Νάπας. Ερχόταν με τα πόδια στα βοηθητικά γήπεδα της Αγίας Νάπας για να μας βρει, έπαιζε ποδόσφαιρο ο πατέρας μας. Πέθανε μια εβδομάδα μετά στο νοσοκομείο Παραλιμνίου. Ήταν 1η Ιουλίου ημέρα Τετάρτη.
Ο πατέρας μας μετά το θάνατο της…
Στάθηκε και μάνα και πατέρας μαζί. Δεν δέχτηκε να μας μεγαλώσουν οι παππούδες μας και δεν ήταν επειδή δεν τους αγαπούσε αλλά γιατί δεν ήθελε να μας κακομάθουν. Κάθε βράδυ έμενε ξύπνιος ως αργά και μαγείρευε για να έχουμε να φάμε το επόμενο μεσημέρι που θα έλειπε. Πάντα έβρισκε χρόνο για μας. Τον ευχαριστούμε για τις αρχές, το ήθος και τις αξίες, τα μεγαλύτερα εφόδια σε αυτή τη ζωή.
Κάθε χρόνο πραγματοποιείται αιμοδοσία στην μνήμη της.
Φέτος έγινε για 18η χρονιά η αιμοδοσία στην μνήμη της μαμάς μας και μαζί τουρνουά ποδοσφαίρου στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 40 άτομα.
(Το τουρνουά γίνεται επειδή την στιγμή του ατυχήματος, ο πατέρας μας έπαιζε ποδόσφαιρο με την παρέα του).
Μια ευχή προς όλα τα παιδιά του κόσμου…
«Ήμασταν πολύ μικρά τότε και δεν καταλαβαίναμε και πολλά πολλά. Μεγαλώνοντας όμως, η απουσία της γινόταν όλο και πιο αισθητή…
Δεν είχαμε το χάδι και το φιλί της. Δεν την είχαμε δίπλα μας στις αρρώστιες μας, στα δάκρυα, στις λύπες και στις χαρές μας. Στα γενέθλια μας, όταν σβήναμε τα κεράκια και είχαμε μόνο ένα γονιό…
Στην αποφοίτηση μας που βλέπαμε να σηκώνεται και να μας χειροκροτεί μόνο ο ένας μας γονιός.
Η γιορτή της μητέρας πάντα μας θυμίζει πόσο υπέροχο είναι να έχεις την μητέρα σου και πόσο δύσκολο και άδικο να μην την έχεις.
Το βράδυ, όταν έσβηναν όλα τα φώτα στο σπίτι, ευχαριστούσαμε το Θεό για όσα είχαμε και προσευχόμασταν για την μητέρα μας που χάσαμε. Προσευχόμασταν ακόμα και για εκείνους που μας έβλεπαν στο δρόμο και μας έδειχναν με το δάχτυλο τους λέγοντας: «Εν τα ορφανά τούτα». Τότε αυτό μας πλήγωνε πολύ αλλά αυτό ήταν που μας έκανε και πιο δυνατούς.
Είναι ωραίο να νιώθεις πως έστω και από ψηλά, υπάρχουν ψυχές που σε σκέφτονται, σε αγαπούν και αγωνιούν για σένα.
Όσα παιδιά έχασαν τον έναν από τους δυο γονείς, ευχόμαστε να έχουν τουλάχιστον τον άλλον πάντα στο πλευρό τους, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να συμπληρώσει το κενό, όπως συνέβη σε μας. Όσοι δεν έχασαν κανέναν από τους δυο, να τους εκτιμούν και να μην τους θεωρούν δεδομένο. Να τους χαίρονται και να τους αγαπούν».
Πηγή: ant1iwo.com